Παράκαμψη προς το κυρίως περιεχόμενο

Μας έφαγε η ηθική υπεροψία

Το κοινό μοιάζει να έχει γκώσει σε οριακό σημείο με τον καταιγισμό πληροφορίας και αποψάρας στο μιντιακό τοπίο: κορυφαίο κρούσμα η πλέον απαίδευτη και ανόητη τηλεπερσόνα και αρθρογράφος

Μας έφαγε η ηθική υπεροψία

«Μην τολμήσεις να γίνεις μέρος του προβλήματος. Χρειαζόμαστε μια τελική λύση». Αυτή ήταν η προτροπή που αμόλησε στο Twitter μετά τη νέα σφαγή αθώων στο Μάντσεστερ η γνωστή στη Βρετανία τηλεοπτική περσόνα και αρθρογράφος του Mail Online (μίας από τις πιο δημοφιλείς και γιγαντιαίες «ενημερωτικές» πλατφόρμες στον πλανήτη) Katie Hopkins, φανατική διώκτρια των μεταναστών (γενικώς) και της πολιτικής ορθότητας. Κατόπιν καταγγελίας και εμπλοκής των Διωκτικών Αρχών, επέστρεψε γρήγορα και το «τροποποίησε», αλλά ήταν αργά. Ενδέχεται, υποθέτω, να είναι τόσο πανηλίθια και απαίδευτη, ώστε να αγνοεί τους τρομακτικούς συνειρμούς που συνδέονται με τον όρο «τελική λύση», αν και πιθανότατα ήξερε τι έγραφε και το πέταξε έτσι κι αλλιώς για να τα κάνει πουτάνα κι αυτή πάνω στον θρήνο και στον χαμό, από θέση μιντιακής ισχύος και ηθικής υπεροψίας. Τέτοιου είδους άχρηστοι ηλίθιοι –δεν νομίζω ότι ο προσδιορισμός «λαϊκιστής» είναι πολύ χρήσιμος πια, μοιάζει εντελώς αόριστος και ενοχλητικά αντιλαϊκός επίσης– έχουν κατακλύσει τα διεθνή media και τους παρακολουθούμε κι εδώ να αλυχτάνε καθημερινά από τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα, κρατικά και «ελεύθερα».


Δεν θα προκαλέσει σε κανέναν έκπληξη η πληροφορία ότι η συγκεκριμένη συνάδελφος γουστάρει Τραμπ και τέτοια, άγρια κόλπα. Δικαιολογημένη πλέον η εκτίμηση. Ο άνθρωπος αυτός έχει καταφέρει μαγικά τρικ υψηλού ταχυδακτυλουργικού επιπέδου. Όπου, όποτε και όπως καταλήξει η θητεία του, αν μη τι άλλο έχει κατορθώσει ήδη να λέει και να κάνει ό,τι φριχτό τού κατέβει και να μην έχει καμία σημασία – όχι μόνο τι λέει ο ίδιος αλλά τι λέει οποιοσδήποτε. Έχει πραγματικά πλάκα –νοσηρή και καταθλιπτική κατά βάθος, αλλά είναι και να σε πιάνει νευρικό γέλιο απελπισίας– να βλέπεις αρθρογράφους, πολιτικούς και παρουσιαστές σατιρικών εκπομπών στην Αμερική, αλλά και παντού, να χτυπιούνται κάθε τρεις και λίγο μετά την πιο πρόσφατη επίθεση του Τραμπ στην κοινή λογική και ευαισθησία. Ματαίως χτυπιούνται τα προοδευτικά media. Η αλληλουχία «δημόσιες σχέσεις / προπαγάνδα / spin / fake news / στημένο περιεχόμενο γενικώς» μοιάζει να έχει διαβρώσει σε ολοκληρωτικό βαθμό το μιντιακό πεδίο και γι' αυτό φυσικά δεν ευθύνονται μόνο ο Τραμπ και η «διεθνής επέλαση του λαϊκισμού».

Οι γονείς μου, που έζησαν Κατοχή, δεν έλεγαν «οι ναζί» σαν να επρόκειτο για κάποια εξωγήινη ράτσα ανώμαλων σαδιστών, αλλά «οι Γερμανοί» και παθαίνουν σύγχυση όταν βλέπουν κάτι γομάρια δίπλα μας να ψάχνονται με τελικές λύσεις και να τους λένε ναζί σαν να είναι από άλλο πλανήτη, ενώ είναι μια χαρά Ελληνάρες.


Η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος έχει γκώσει τόσο με τον καταιγισμό πληροφορίας και γνώμης που δέχεται από τόσα μέσα καθημερινά. Είναι προφανές ότι στη χώρα μας η κόπωση της κοινής γνώμης και η αγανάκτηση κατά παντός πλέον οφείλονται σε μεγάλο βαθμό και στον βομβαρδισμό αποψάρας και ανάλυσης, επιπέδου στεγνής και στρατευμένης ατζέντας συνήθως, που δέχεται από ένα σύστημα όπου η βελόνα έχει κολλήσει προ πολλού στον ίδιο σκοπό. Ακόμα και η υψηλή τέχνη της πολιτικής γελοιογραφίας στην Ελλάδα μοιάζει να έχει παραδώσει το πνεύμα της (και κάθε διάθεση να προκαλέσει αληθινό, λυτρωτικό γέλιο αντί για νωχελικό μειδίαμα επιδοκιμασίας) στον βωμό μιας προκαθορισμένης ατζέντας και μιας ηθικής υπεροψίας. Στο μεταξύ, εγκληματικές οργανώσεις με κοινοβουλευτικό μανδύα, καθώς και διάφοροι ημιπαράφρονες εθνοκάπηλοι, κατοχυρώνονται σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού ως αντίβαρο στην «περιρρέουσα υποκρισία και σήψη» και μία από τις αιτίες είναι η δυσανεξία μέρους του κοινού προς την ακατάσχετη φλυαρία των «συστημικών» μέσων κάθε απόχρωσης.


Έχουν γίνει αμέτρητες πια οι φορές που έχω ακούσει «κανονικούς» –εκτός του οικείου συναφιού δηλαδή– ανθρώπους, κυρίως μεγαλύτερης ηλικίας, να αγανακτούν αναφωνώντας λόγου χάρη «ναζί και ναζί, μας ζαλίσατε με τους ναζί, ήρωες τους κάνατε πάλι». «Έλα μωρέ», θα πει κάποιος –το λέει ήδη διαβάζοντας αυτές τις γραμμές–, «κρυφοχρυσαυγίτες είναι όσοι τα λένε αυτά». Δεν νομίζω, φίλε μου. Εκτός των άλλων, κάποιους ανθρώπους τους ξενίζει ο ίδιος ο όρος, όπως χρησιμοποιείται πλέον. Οι γονείς μου, που έζησαν Κατοχή, δεν έλεγαν «οι ναζί» σαν να επρόκειτο για κάποια εξωγήινη ράτσα ανώμαλων σαδιστών αλλά «οι Γερμανοί» και παθαίνουν σύγχυση όταν βλέπουν κάτι γομάρια δίπλα μας να ψάχνονται με τελικές λύσεις και να τους λένε ναζί σαν να είναι από άλλο πλανήτη, ενώ είναι μια χαρά Ελληνάρες.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO