Σαν κάτοικος Νοτίων Προαστίων, νιώθω την «ακύρωση» της παραλιακής, που παραμένειεδώ και πολλά καλοκαίρια θέρετρο αναξιοπαθούντων πάσης φύσεως (τη μέρα) καιθεματικό πάρκο γκλαμουροσκυλάδικης ντίρλας (τη νύχτα), ως έναν μεγάλοπροσωπικό καημός. Τη μόνη φορά που τη χρησιμοποίησα «λειτουργικά» φέτος ήτανγια να παρακολουθήσω μια συναυλία στις εγκαταστάσεις του «ολυμπιακού γηπέδουτου baseball» (αυτό είναι ανέκδοτο από μόνο του). Μια χαράπέρασα, αλλά κατά την επιστροφή από την Ποσειδώνος η πραγματικότητα μεανακάλυψε ξανά και μάλιστα με την πιο απειλητική της μορφή: βλέπω ξαφνικά στονκαθρέπτη του αυτοκινήτου μου να έχει κολλήσει από πίσω μονόφθαλμο σποραυτοκίνητο και να μουγκρίζει αφιονισμένο προσπαθώντας να προσπεράσει, ενώ απότα κατάμαυρα τζάμια του ακουγόταν εκκωφαντικός ο βόμβος του μπάσου από το remixκάποιας ακαθόριστης σκυλοπόπ επιτυχίας. Αυτό που μου τη δίνει πιο πολύ είναιότι μ' αυτά τα τζάμια δεν μπορείς να τους δεις, να έχεις μια εικόνα του«κτήνους» (που συχνά μπορεί να έχει τη φάτσα ενός βλαμένου σπυριάρη πιτσιρικά...).Τελοσπάντων, είχα πάει να δω τους Mudhoney, οι οποίοι ήταν και πάλιάξιοι και έκλεισαν με το Hate the Police, κομμάτι που αποδείχτηκε τραγικά προφητικό το επόμενο βράδυ στον ίδιοχώρο, με τον αλύπητο ξυλοδαρμό νεαρού μπάτσου από ανερμάτιστα φασιστάκια μεαντιεξουσιαστικές φαντασιώσεις. Οι ηρωικοί grunge πρωτοπόροι έπαιζαν supportστους Stooges, το στημένο και μελαγχολικά προβλέψιμο σόου τωνοποίων δεν άντεξα για άλλη μια φορά (η ζωή είναι μικρή) και αποχώρησα λίγοαφότου ο Iggy ανέβασε καμιά πενηνταριά σπόρια στη σκηνή (την ίδιαστιγμή, ένα κοριτσάκι μπροστά μου ανέμιζε την αστερόεσσα - πράξη σχεδόνεπαναστατική στο κατεστημένο αντιαμερικανικό κλίμα).
Απ' ό,τι έμαθα, το ίδιο έκανε και ο τραγουδιστής των James,Tim Booth, στη συναυλία που έδωσανστα περίχωρα του Ολυμπιακού Σταδίου, προσκαλώντας στη σκηνή κάποιουςαπότους 20.000 (!) θεατές που κατέκλυσαν τοχώρο. Άλλη φάση, άλλα μεγέθη. Κατ' αναλογία, αυτή θα πρέπει να ήταν ηπιοεπιτυχημένη συναυλία του καλοκαιριού μαζί με την εμφάνιση του ΦίλιππουΠλιάτσικα στο Λυκαβηττό. Άβυσσος η ψυχή του Έλληνα θεατή συναυλιών,όπωςανακαλύπτουν κάθε καλοκαίρι οι διοργανωτές. Θα είναι ενδιαφέρον,πάντως, να δεικανείς την ανταπόκριση που θα έχει τελικά η συναυλία του GeorgeMichael, εν όψει της οποίας κυκλοφορεί κι εδώ, εισαγόμενοαπό την Αγγλία, το ανέκδοτο που λέει «γιατί να πληρώσεις μια περιουσίαγια ναπας στη συναυλία, αφού μπορείς να τον πετύχεις δωρεάν αργά το βράδυ στοπάρκο;»Πέρα από τις πλάκες, πάντως, ο Γιώργος είναι συμπαθής τύπος και καλόςcrooner/performer (και όσοι ασχολούνταν τα παλιά χρόνια με το θέμαθυμούνται το φρέσκοαεράκι που έφεραν στη συνθετική ποπ της εποχής τα δύο πρώτα singlesτων Wham!, Wham Rapκαι Young Guns),ενώ σε μια συνέντευξή του που διάβασα πρόσφατα, διαπιστώνει κι αυτός με θλίψηαλλά και ψυχραιμία ότι «η μουσική δεν βρίσκεται πια στο κέντρο της νεανικήςκουλτούρας όπως κάποτε».
Απ' όλους όμως τους σύγχρονους αστέρες του φετινούσυναυλιακού καλοκαιριού, πιο κοντά στην καρδιά και το μυαλό μου είναι μεδιαφορά ο M.Ward, ο έξοχος 32χρονοςΑμερικανός τραγουδοποιός που παίζει (έπαιξε) μαζί με τη Nora Jones. Εξαιρετικά ταλαντούχος συνθέτης που έχειανακαλύψει τη χρυσή τομή ανάμεσα στα blues, την country,τη folk και την indie rock αντίληψη, αλλά καιεξαιρετικός τραγουδιστής, με μια φωνή μοναδικών σέπια αποχρώσεων που μοιάζει ναπροέρχεται από τα βάθη του χρόνου. Το προτελευταίο άλμπουμ του Transistor Radio ήταν μια αριστουργηματικήελεγεία για την ουτοπική δύναμη του ραδιοφώνου (εδώ έχουμε τρεις «ροκ» σταθμούςτον ένα δίπλα στον άλλον και είναι και οι τρεις για τα μπάζα), ενώ το τελευταίοτου με τίτλο Post War είναιη «ιδανικότερη μετα-τραυματικήθεραπεία για τον κόσμο ύστερα από τη λαίλαπα Μπους», όπως έγραψε τοπεριοδικό Vanity Fair. Όχι ότι τα πήρε πρέφα το φιλοθεάμον κοινό όλααυτά, αφού δεν υπήρξε σχεδόν καμία αναφορά στα ελληνικά έντυπα. ΟM.Ward έχεισυνεργαστεί τον τελευταίο καιρό με δύο άλλους κορυφαίους (τους κορυφαίους ίσως, για μένα) εκπροσώπουςτου σύγχρονου ροκ, τον Conor Oberst (Bright Eyes) και τον Jim James (My Morning Jacket). Προσδοκώ, λοιπόν, με ιδιαίτερηπροσμονή να φέρει κάποιος τους My Morning Jacket καιτους Bright Eyes την ερχόμενη σεζόν γιασυναυλία. Όνειρο θερινής νυχτός, θα μου πεις. Δε βαριέσαι. Η ελπίδα πεθαίνειτελευταία. Ραντεβού το Σεπτέμβρη...