Μεγαλώνοντας στην Πάτρα, απέκτησα μια απέχθεια για το καρναβάλι, όχι για το παγκόσμιο έθιμο καθαυτό αλλά για την (νέο) ελληνική εκδοχή του, με το σεφερλικό χιούμορ, την απουσία ουσιαστικού διονυσιασμού (sorry guys, οι μαυροδάφνες δεν πιάνονται) και πραγματικής καρναβαλικής μουσικής, που μάλλον δεν είναι το «Μαρακαΐμπο» και το «Λάμπω» της Άννας Βίσση. Πάντα νόμιζα ότι το πραγματικό καρναβάλι γινόταν στη Νέα Ορλεάνη, σε καμία περίπτωση στο Ρίο ή στη Βενετία, με τις καλοσχεδιασμένες μεν, βαρετές δε στολές. Πολλές πόλεις της Ελλάδας αλλά και γειτονιές της Αθήνας (βλ. Μοσχάτο και Ρέντη) προσπάθησαν να αντιγράψουν τον κωδικό του πατρινού καρναβαλιού με τραγικά αποτελέσματα, ακόμα περισσότερο συσσωρευμένο trash, ακόμα περισσότερους γυμνούς κώλους, ακόμα περισσότερα σκυλάδικα, ακόμα χαμηλότερη αισθητική. Και ξαφνικά έρχεται το Μεταξουργείο, αυτή η τόσο ιδιαίτερη και ιστορική γειτονιά που έχει βάλει στο ίδιο καζάνι την παλιά Αθήνα, τα νέα μπουρδέλα, τις γκαλερί και τους μετανάστες χωρίς να έχει αλλοιωθεί κατ' ουσίαν, για να διοργανώσει το πιο αυθεντικό καρναβάλι της Ελλάδας, χωρίς να πατάει σε καμία παράδοση (βλ. Τύρναβος) και χωρίς να ενδιαφέρεται για την οποιαδήποτε εμπορικότητα και προβολή. Μια παρέα τρελαμένων τύπων με υποκινητή των ιδιοκτήτη του μπαρ Άνθρωπος (το πιο sui generis μπαρ της πόλης) έστησε πριν από τρία χρόνια αυτό το καταπληκτικό καρναβάλι που έγινε την περασμένη Κυριακή στους δρόμους του Μεταξουργείου.
Ένα άρμα φτιαγμένο από κάδο σκουπιδιών, ένας δράκος αλά κινέζικη Πρωτοχρονιά, η ομάδα κρουστών Batala, μια φοβερή κομπανία τσιγγάνων με χάλκινα, στολές και μασκαρέματα εμπνευσμένα από τις ντουλάπες του σπιτιού (και όχι από βεστιάρια), μπίρες στο χέρι, ένα event που στήθηκε συλλογικά και μέσω του μπλογκ metaxourgeio.wordpress.com, χωρίς λεφτά από τον Δήμο ή σπόνσορες. Η παρέλαση πέρασε απ' όλους τους δρόμους γύρω από την πλατεία Αυδή, μετανάστες έβγαιναν στα μπαλκόνια τους, που ασφυκτιούσαν από τις κυριακάτικες μπουγάδες, και μοίραζαν χαμόγελα, οι πόρνες από τους οίκους ανοχής έβγαιναν στον δρόμο με τα μπουρνούζια και τραβούσαν φωτογραφίες με τα κινητά, οι Κινέζοι άφηναν τα chopsticks στο τραπέζι κι έβγαιναν, εισχωρώντας για λίγο στο αλαλάζον πλήθος, κάπου εμφανίστηκε και ο Didi με τη φλογέρα του, ο «Άλλος Άνθρωπος» (ένας τύπος που πηγαίνει στις πλατείες της Αθήνας και μαγειρεύει φαγητό επιτόπου με δικά του έξοδα για να το μοιράσει σε όποιον έχει ανάγκη) είχε βάλει ένα τεράστιο τσικάλι κι έφτιαχνε χορτόσουπα και όλο το πράγμα κατέληξε σε ένα διονυσιακό κάψιμο του Καρνάβαλου, δίπλα από ένα γαϊτανάκι γύρω από το οποίο στριφογύριζαν σαν δερβίσηδες οι καρναβαλιστές του Μεταξουργείου, μια σκηνή που μου θύμισε το «Treme» (να τη, πάλι, η Νέα Ορλεάνη). Αρχίζω και ψιθυρίζω τους στίχους από το κομμάτι «Κάτω στην πόλη» από τα Μωρά στη Φωτιά. «Καλέστε τα πλήθη που με τρόμο κοιτάν το καρναβάλι μας, ουρλιάζοντας πιο δυνατά. Λα λα λα... Πενήντα χρόνια περιμέναμε γι' αυτήν τη βραδιά, θα τραγουδάμε όλη νύχτα κι ούτε πόνος ούτε χαρά. Οι εραστές έχουν ανάψει κι ορκιστήκαν να 'ναι πιστοί, πενήντα χρόνια περιμέναμε γι' αυτήν τη γιορτή».
Το προηγούμενο βράδυ η Αθήνα έβραζε. Υπήρχε μια αέναη κινητικότητα. Ένα πάρτι εδώ, μια συναυλία εκεί, μια άλλη σε ένα νέο μέρος, κάποιος κάνει πάρτι σε ένα σπίτι, σε έναν όροφο ενός κτιρίου, πού θα πρωτοπάμε, πού είσαι;, δεν έχω μπαταρία, πάρε ταξί, πάμε με τα πόδια. Στο Death Disco, το νέο darkwave-άδικο του Ψυρρή που άνοιξε ο Λεωνίδας Σκιαδάς (στον χώρο του Padre Padrone, αν το θυμάστε, πίσω στα '90s), οι Lebanon Hanover έπαιξαν για τα παιδιά με τα μαύρα ρούχα, τα ρίμελ στα μάτια και τα piercing στις ρώγες ένα σετ με τα καλύτερα κομμάτια από τους δύο δίσκους τους. Τοίχοι βαμμένοι γκρι, καμία εξτρά διακόσμηση, ένα πατάρι, φτηνό ποτό (6 ευρώ), ωραίος (και διαφορετικός) κόσμος, ένα κλαμπ απίστευτα καλοστημένο και ορκισμένο σε αυτό που διαφημίζει ότι είναι. Για πολλή ώρα νόμιζα ότι βρισκόμουν στο Avant Garde της Λεμπέση 15 χρόνια πριν.
Την ίδια στιγμή στο πάρτι του περιοδικού «Lust» στο Frown Tails της Αγίας Ελεούσης (τον χώρο που έχουν φτιάξει η Μαρία Βαρελά, η Κωνσταντινιά Βαφειάδου, η Αγγελική Χατζή και η Μαριάννα Χριστοφή, μια ομάδα που ασχολείται με την παραγωγή καλλιτεχνικών εκδηλώσεων interactive media art και performance art) ανέβαιναν στη σκηνή οι Mechanimal για μια ακόμα εκπληκτική συναυλία, που δίνει σημασία στον όρο drone 'n' roll που εφηύραν οι ίδιοι για να περιγράψουν αυτό το καταιγιστικό μείγμα από φαζαρισμένες κιθάρες, techno και spokenword. Αργότερα, ο Βέλγος Magician (ο ένας εκ των δύο Aeroplane που πια έχουν διαλυθεί) θα ανέβαινε στη σκηνή του Αναξαγόρα 3-5 (του νέου πρότζεκτ του Bios) παίζοντας ένα πολύ καλό disco set που κράτησε τον κόσμο μέχρι αργά το πρωί σε αυτό το μοναδικής αισθητικής κτίριο που κάποτε στέγαζε το τυπογραφείο του «Ρομάντσο», του «Πάνθεον» και της «Βεντέτας». Οι παρεμβάσεις που έκανε η ομάδα του Bios είναι case study για αντίστοιχες περιπτώσεις στο μέλλον, η αρχιτεκτονική και η βιομηχανική αισθητική του χώρου έμειναν άθικτες, ενώ το μεγάλο ατού του χαοτικού κτιρίου είναι ότι δεν είναι χαοτικό, γιατί χωρίζεται σε πολλούς, μικρομεσαίου μεγέθους χώρους που δημιουργούν διάφορα stages, ενώ, όσον αφορά την περιβόητη εγκληματικότητα της περιοχής, φαίνεται να έχει καθαρίσει κάπως το πράγμα, μια και περπατάς άνετα ακόμα και στις 4 το πρωί.