Όλα παίζονται όταν οι πεχλιβάνηδες φτάνουν στο στάδιο του Κιρκπινάρ. Οι κορυφαίοι «ήρωες-παλαιστές» κατευθύνονται εδώ από όλες τις περιοχές της Τουρκίας (και της γειτονικής Βυλγαρίας), λίγο έξω από το κέντρο της Αδριανούπολης― ένας δρόμος συνδέει το στάδιο με το περίφημο Τέμενος Σελιμιγιέ. Θα αγωνιστούν για την χρυσή ζώνη του «αφέντη Πεχλιβάνη» εκμεταλλευόμενοι την απειροελάχιστη στιγμή που θα τους επιτρέψει να τρίψουν την πλάτη του αντιπάλου στο χορτάρι του σταδίου. Θέλουν να αποθεωθούν από το κοινό ως ο πιο ρωμαλέος, ο πιο δυνατός ανάμεσα στους άλλους.
Το στάδιο είναι κατάμεστο από ένα κοινό παθιασμένο. Η ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση σε ολόκληρη την Τουρκία, θα μάθουμε αργότερα ότι είχε θεαματικότητα μεγαλύτερη κι απ' τον τελικό του Μουντιάλ που έγινε την ίδια μέρα.
Μουσικοί συντονίζουν τον ρυθμό τους, στο θέαμα που παρακολουθούν. Πότε αργά, πότε σβέλτα― τα τύμπανα ηχούν δυνατά, ανάλογα με την ένταση της φάσης, για δύο χιλιάδες περίπου παλαιστές. Λάδι περιλούζει τα ρωμαλέα, ημίγυμνα σώματα, κυλάει ακόμη και μέσα απ' τα κισπέτια τους- τα μαύρα δερμάτινα χειροποίητα παντελόνια τους. Ιδρώτας, βόγκοι και βλέμματα σκληρά κι αγωνιώδη – ακόμη και ένα αστραπιαίο χαστούκι έχει το λόγο του: Η εξαγρίωση είναι μέρος του πανάρχαιου τελετουργικού.
Οι παλαιστές της Αδριανούπολης (από φτωχικές, αγροτικές οικογένειες οι περισσότεροι) γνωρίζουν πως αποτελούν μέρος μιας ισχυρής παράδοσης. Δεν προσποιούνται, δεν μιλάνε αγγλικά, δεν ποζάρουν- ξέρουν όμως ότι ελκύουν τον θαυμασμό
Οι παλαιστές της Αδριανούπολης (από φτωχικές, αγροτικές οικογένειες οι περισσότεροι) γνωρίζουν πως αποτελούν μέρος μιας ισχυρής παράδοσης. Δεν προσποιούνται, δεν μιλάνε αγγλικά, δεν ποζάρουν- ξέρουν όμως ότι ελκύουν τον θαυμασμό χάρις σε μια τελετουργική αυθεντικότητα που τείνει να εξαφανιστεί από άλλα αθλήματα.
«Τι είναι για σένα αυτή η ζώνη;», ρώτησα το απόγευμα της Κυριακής τον φετινό νικητή όλων, Orhan Okulu από την Αττάλεια – σηκωμένο ήδη στα χέρια των θαυμαστών του και περιφερόμενο με ιαχές στο γήπεδο. «Τιμώ την οικογένειά μου, την δύναμη, τον τόπο μου, αλλά κι όσους έχασαν», μου είπε – αληθινά ήρεμος, σα να 'ταν κάποιου άλλου οι αστραπιαίες λαβές με τις σφιγμένες παλάμες που προηγήθηκαν μισή ώρα πριν, αλλά και τα ριψοκίνδυνα αγγίγματα στα γυμνά σώματα -σε πλάτες, στήθος, χέρια και πόδια- καθώς καίγονταν από τον ήλιο του Ιουλίου για τρεις μέρες.
ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΧΡΗΣΗ ΣΤΟ LIFO.GR ΚΑΙ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΟΥΣ.