Χρόνια τώρα τα media -έντυπα και ηλεκτρονικά- έκαναν πρωταθλητισμό σ' αυτό που αποκαλούμε μη ρεαλιστική απεικόνιση του γυναικείου σώματος. Μοντέλα με εξωπραγματικές αναλογίες, σκληρό photoshop και τελειότητα εκεί που δεν θα έπρεπε να χωράει κάμερα ή φωτογραφικός φακός.
Με τα social media να μπαίνουν με φόρα στις ζωές μας, μια παγιωμένη κατάσταση εξελίχθηκε: στο Instagram και στο Facebook δεν χρειαζόταν ατζέντης ή πρακτορείο, δεν χρειαζόταν art director ή φωτοσοπάς. Ο καθείς -η καθεμιά για την ακρίβεια- μπορεί να γίνει μάνατζερ του εαυτού της και ζώντας το ψέμα της σε κάθε selfie να διεκδικήσει το δικό της μερίδιο στη λάμψη - απ' όπου κι αν προέρχεται. Αυτό, όμως, δεν ήταν το χειρότερο.
Το χειρότερο δεν ήταν καν ότι γέμισε το σύμπαν -virtual και πραγματικό- από πανομοιότυπα κορίτσια: τετράγωνα φρύδια, φουσκωτά χείλη μισάνοιχτα, μεγάλα στήθη, τονισμένοι γλουτιαίοι, μακριά μαλλιά, νύχια χτιστά και δύσχρηστα. Το χειρότερο ήταν ότι κανείς δεν τολμούσε να μιλήσει γι' αυτό.
Το χειρότερο δεν ήταν καν ότι γέμισε το σύμπαν -virtual και πραγματικό- από πανομοιότυπα κορίτσια: τετράγωνα φρύδια, φουσκωτά χείλη μισάνοιχτα, μεγάλα στήθη, τονισμένοι γλουτιαίοι, μακριά μαλλιά, νύχια χτιστά και δύσχρηστα. Το χειρότερο ήταν ότι κανείς δεν τολμούσε να μιλήσει γι' αυτό.
Εν ονόματι της φιλοσοφίας που υποστηρίζει ότι "αν σε κάνει να νιώσεις καλά, κάν'το", εν ονόματι της όποιας ατέλειας που έκανε την κάτοχο του κομπλεξικιά, και προς χάριν μίας μάλλον ανισοβαρούς πολιτικής ορθότητας κανείς δεν τολμούσε να σχολιάσει ανοιχτά και δημόσια το ελάφι που μπήκε στο σαλόνι.
Πώς να σχολιάσει το στήθος που ξεφύτρωσε τρία νούμερα μεγαλύτερο σ' ένα βράδυ; Πώς να παρατηρήσει ότι αυτά τα σαρκώδη χείλη χθες ήταν δυο μικρές γραμμές; Και με τι θάρρος και ποιο δικαίωμα να ρωτούσε πώς τα θεόστραβα δοντάκια διορθώθηκαν μαγικά, χωρίς σιδεράκια και επώδυνες εξαγωγές, μέσα σε 2-3 επισκέψεις στον οδοντίατρο;
Από τη μία η φυσική λεπτότητα, από την άλλη τα προσωπικά δεδομένα δεν επέτρεπαν τέτοιες παρατηρήσεις. Και μετά ήρθε η αποθέωση του ζωτικού ψεύδους: δεν αρκούνταν τα media στην ευγενή σιωπή και τη διακριτικότητα. Έπρεπε κάπως να εστιάσουν στη θεαματική αλλαγή. Και επειδή η αρνητική υπογράμμιση επισύρει μηνύσεις, προτιμούσαν για καιρό τον έπαινο...
Μ' εκείνο το αντιπαθές και χιλιοειπωμένο "κουκλάρα" (πάνω σε αποτυχημένες ή πομπώδεις πλαστικές) υπογράμμιζαν -υποτίθεται- την αλλαγή. Μετά την υπεροχή. Και στο τέλος αποθέωναν το ψέμα. Στο μεταξύ, εκατομμύρια κορίτσια ανά τον κόσμο πίστεψαν -και ακόμη πιστεύουν- ότι η μηχανή παραγωγής του είδους φτύνει μόνο εκπροσώπους άνω του 1,80, με αψεγάδιαστες αναλογίες, άτριχες και εξωτικές και ότι το παραμικρό ψεγάδι -πόσω μάλλον η χοντρή ατέλεια- είναι έγκλημα κατά της αισθητικής της ανθρωπότητας.
Χθες, κάτι έσπασε στο σύστημα και κάποιος το είπε φωναχτά. Έτυχε να είναι κριτής του ριάλιτι μόντελινγκ "Next Top Model". Ο τρόπος που έγινε ήταν ασυζητητί σκληρός, ελαφρώς υποκριτικός και παραφουσκωμένος, δηλαδή, απολύτως τηλεοπτικός.
Μία από τις διαγωνιζόμενες, εν είδει αλόγου που το κοιτούν στα δόντια, δέχθηκε το αμείλικτο σκανάρισμα της κριτικής επιτροπής. Οι ψεύτικες βλεφαρίδες, τα δόντια από ρητίνη, η πλαστική στο στήθος, όλα μπήκαν στο μικροσκόπιο κάτω από το σιχαμένο τηλεοπτικό φως που τα δείχνει όλα σε εξωφρενική μεγέθυνση.
Ο τρόπος ήταν λάθος, η ουσία απολύτως σωστή. Το ζωτικό ψεύδος μιας νέας γυναίκας που θέλει να είναι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού της -εξωτερικά τουλάχιστον και καλά κάνει- δεν μπορεί να καταπιεί τη φυσική υπεροχή μιας άλλης, ούτε να γίνει πρότυπο για κορίτσια που μαθαίνουν τώρα να αγαπούν το σώμα τους. Με όλες του τις ατέλειες.
Πόσω μάλλον, όταν σχεδόν ποτέ και κανείς δεν μιλά με ειλικρίνεια για όσα κρύβονται πίσω από όλες αυτές τις "βελτιώσεις". Τι σημαίνει εμφυτεύματα στο στήθος, όταν μείνεις έγκυος ή όταν τραυματιστείς; Πώς πραγματικά φαίνεται το κεφάλι χωρίς τις τρέσες, μετά από μήνες χρήσης; Πώς μυρίζει ένα στόμα με χτιστά δόντια; Πώς είναι τα πραγματικά νύχια κάτω από τα ψεύτικα; Και πώς μοιάζουν τα βλέφαρα, όταν αποφασίσει η κάτοχος των ψεύτικων βλεφαρίδων να τις αφαιρέσει;
Το αστείο με την τέλεια εξωτερική εμφάνιση που, όπως παντού έτσι και στην Ελλάδα, παρατράβηξε για χρόνια, τέλειωσε χθες το βράδυ. Ή τουλάχιστον κάποιος έκανε την αρχή. Άτσαλα, άγαρμπα, διχαστικά, αλλά την έκανε. Με το καλό και σε λοιπές αλήθειες για τον χώρο του θεάματος που λαστίχαρε τόσο, ώστε όλοι να πιστεύουν ότι χωράνε. Αλλά αυτό είναι το ζωτικό και επικερδές ψέμα αυτού του χώρου κι αυτό είναι άλλη συζήτηση.