ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΕΛΛΑ ΛΙΖΑΡΔΗ
Όλοι εμείς που παραδοθήκαμε στην εθιστική γοητεία του Big Little Lies συμφωνούμε, τουλάχιστον, σε ένα πράγμα: Η Νικόλ Κίντμαν έχει να ταυτιστεί τόσο μύχια με έναν ρόλο από το Μάτια Ερμητικά Κλειστά. Με την αιθέρια φιγούρα της να προκαλεί το τσαλάκωμα, η haute Αυστραλέζα του Χόλιγουντ παραδίνεται με ασπόνδυλη χάρη σε χαρακτήρες διαταραγμένων γυναικών που εμπλέκονται σε ανομολόγητες, ερωτικά φορτισμένες, συχνά βίαιες σχέσεις, των οποίων η έξωθεν μαρτυρία φαντάζει αψεγάδιαστη και ζηλευτή.
Η Celeste που υποδύεται μοιάζει να έχει καταφέρει το άπιαστο, να κρατήσει ζωηρό και πιπεράτο τον γάμο της με τον Perry (Alexander Skarsgård), σε ένα φωτογενές σχήμα καλιφορνέζικης ευτυχίας, που ακόμα κι η ίδια μπερδεύει για αγάπη, ενώ πίσω από τις κλειστές πόρτες το ζει σαν μια λούπα ψυχο-σεξουαλικής βίας. «Είναι σαν να τη βρίσκουμε μεταξύ μας με την οργή», λέει στη ψυχολόγο, «στρογγυλεύοντας» το φόβο, τις ενοχές και τις μελανιές της σε kinky παιχνίδια έντονου πάθους.
Δεν υπάρχει αμερικάνικο έντυπο που να μην έχει καλύψει τη μίνι –φευ, μόλις επτά επεισοδίων– σειρά του HBO. Τα πιο lifestyle απ΄αυτά παραληρούν για τις κινηματογραφικές τοποθεσίες του Μοντερέι, τις βίστες στον ωκεανό και το set design, άλλα βλέπουν στη σειρά μια κορύφωση του γυναικείου empowerment στο Χόλιγουντ, κάποια άλλα stories εξίστανται για τον σεξισμό που υφέρπει στο σενάριο, τα πιο «ειδικά» εντοπίζουν αδυναμίες στη δραματική ένταση της πλοκής, στο άκομψο, απλοϊκό φινάλε. Πολλά τα «αλλά», από άποψη ερμηνειών, όμως, όλοι μιλούν για έναν γυναικείο θρίαμβο.
Υπήρχαν στιγμές που το Big Little Lies εκτόξευε το προφανές, μας υπνώτιζε με το real estate porn του και κατέφευγε σε μελό ευκολίες για γυναικείο, στη βάση του, κοινό. Ναι, ε και λοιπόν; Δεν είναι μελό τα ενδοοικογενειακά μυστικά;
Προηγήθηκε, μια ιστορία top-notch γυναικείας συνενοχής. Η Bruna Papandrea, φίλη της Κίντμαν από τα εφηβικά τους χρόνια και πρώην partner της Reese Witherspoon στην εταιρεία παραγωγής, Pacific Standard, έστειλε στη Νικόλ το βιβλίο της Liane Moriarty. Εκείνη ενθουσιάστηκε, κι επιδίωξε να συναντήσει τη συγγραφέα στην Αυστραλία, για να την πείσει να αποσύρει την οψιόν για τα δικαιώματα του βιβλίου της από την αγορά. Η Moriarty συμφώνησε, με όρο να παίξει εκείνη τη Celeste. Η Laura Dern ήταν η επόμενη στην παρέα, ακολούθησε η Shailene Woodley και η Zoë Kravitz, με την Κίντμαν και τη Γουίδερσπουν να αναλαμβάνουν και executive producers. Όσο για το χέρι του David E.Kelley που μεσολάβησε στην προσαρμογή του βιβλίου σε σενάριο για μίνι σειρά, σκεφτείτε ότι μιλάμε για τον σύζυγο της υπέροχα περίπλοκης Μισέλ Φάιφερ, κι ως εκ τούτου, έναν κύριο με βαθιά κατανόηση του γυναικείου ψυχισμού.
«Με πλησίαζαν γυναίκες ταραγμένες, ενοχλημένες, αναρωτιόντουσαν "γιατί", ήθελαν να ξέρουν πώς αισθανόμουν ως Celeste, μου έλεγαν ότι έκλαιγαν στις σκηνές με την ψυχολόγο, καθώς άρχιζε να ξετυλίγεται το κουβάρι της άρνησής μου απέναντι σε αυτό που μου συνέβαινε».
Ακούς την Κίντμαν να μιλά για αυτό το σόου που την έβαλε -αυτή την απρόσιτη θεότητα- στα μεσοαστικά καθιστικά της Αμερικής, και του κόσμου, και θες να δικαιώσεις τις κριτικές που μιλούν για μια σαπουνόπερα, ένα μελόδραμα σε high end περιτύλιγμα.
Σε τι διαφέρει, λένε, τελικά το Big Little Lies από τις Desperate Housewives; Κατά τη γνώμη μου, χάος – αν μη τι άλλο αισθητικό- χωρίζει τις δύο σειρές. Πώς να συγκριθούν οι μικροαστικές ενοχές των Νοικοκυρών στα πανομοιότυπα σπιτάκια του καλοστεκούμενου αμερικανικού προαστίου με την βουβή απόγνωση των υπερπλούσιων γυναικών του Big Little Lies, που πηγαινοέρχονται στους παιδικούς σταθμούς, στη γυμναστική,τα καφέ και σε σπίτια έτοιμα να φωτογραφηθούν, ενώ όλα κρέμονται από μια κλωστή;
Τη διαφορά κάνει προφανώς η συγγραφική genie της Moriarty που σερβίρει σαν ελαφρά ψυχαγωγία, κάποτε και ως μαύρη κωμωδία, ένα κουβάρι αυθεντικών συγκινήσεων και σχέσεων που κόβουν την ανάσα, εννοιολογικά, ακόμα κι αν διαφωνείς ιδεολογικά, και φυσικά το βάθος των γυναικείων χαρακτήρων.
Πάρτε ας πούμε την Κίντμαν που δεν σου επιτρέπει στιγμή να την οικτίρεις σαν θύμα – η ερμηνεία της ήταν γεμάτη από αμφιβολία, διέγερση που πάλευε με το θυμό, φόβο που μεταμορφωνόταν σε δύναμη...
Υπήρχαν στιγμές που το Big Little Lies εκτόξευε το προφανές, μας υπνώτιζε με το real estate porn του και κατέφευγε σε μελό ευκολίες για γυναικείο, στη βάση του, κοινό. Ναι, ε και λοιπόν; Δεν είναι μελό τα ενδοοικογενειακά μυστικά; Δεν μοιάζουν με αρρώστιες που σέρνονται, πέρα από λογική, που αντί να βιάζεσαι να τις ξεριζώσεις, ψάχνεις τρόπους να μπαλώσεις το κακό τους στα μάτια τα δικά σου και των άλλων. Δεν είμαστε εμείς οι ίδιοι δισυπόστατα τέρατα, με στιγμές τρυφερότητας να διαδέχονται αληθινή κακία; «Μ΄αρέσουν οι κακίες μου. Τις φροντίζω σαν μικρά κατοικίδια», ξεστομίζει η -υστερική, ανασφαλής, αντιφατική- Madeline (Reese) απενοχοποιώντας με αυτήν και άλλες τοξικές ατάκες της κάθε γυναικεία προσωπικότητα τύπου-Α.
Ποιος προσβάλλεται, λοιπόν, όταν του λένε ότι του αρέσουν τα μελοδράματα – σίγουρα όχι οι λάτρεις του σύγχρονου μετρ του είδους, Πέδρο Αλμοδόβαρ ή του πρώτου διδάξαντα στα '50ς Douglas Kirk.
Σε όλες τις επινοημένες soapy ιστορίες, τότε και πάντα, οι ανδρικοί χαρακτήρες -όσο συμπαθείς, επίφοβοι, δόλιοι- λίγη σημασία έχουν καθώς το «δράμα» προχωρά προς το τέλος του, και οι γυναίκες ενώνονται σε μια θριαμβευτική αλληλεγγύη.
Στο Big Little Lies, oι ερμηνείες και η επείγουσα ανάγκη να εκφραστούν τα συναισθήματα μας κόλλησαν στην οθόνη, θολώνοντας κάθε ελάττωμα ή σύμβαση. Τα Emmy, είμαι σίγουρη, πως θα δικαιώσουν το ένστικτο του κοινού... Ραντεβού στο φινάλε.