Η Madonna έκλεισε τα 60 κι έχει να βγάλει τραγούδια της προκοπής πάνω από δεκαετία, η Lady Gaga είναι στη φάση που αναζητά κινηματογραφική καταξίωση, η Beyoncé και η Rihanna δεν έχουν ασχοληθεί ιδιαίτερα με αυτή τους την πλευρά –δεν φαίνεται καν να τις ενδιαφέρει–, ενώ η σαρωτική επικράτηση της Ariana Grande περιορίζεται στην εμπορική ποπ, προς το παρόν.
Τότε ποιο είναι αυτή τη στιγμή το παγκόσμιο gay icon που χρειάζεται η μουσική βιομηχανία; «Say my name and every color illuminates» ακούγεται από το υπερπέραν η φωνή της Florence Welch και ξαφνικά η απάντηση είναι προφανής. Η ιέρεια των Florence + The Machine είναι, εδώ και μια δεκαετία, από την πρώτη της εμφάνιση, το πιο σοφιστικέ, στυλάτο, αλλά συνάμα εξωφρενικά ποπ και over the top είδωλο που λατρεύει η παγκόσμια LGBT κοινότητα.
Η Florence έχει όλα όσα απαιτούν οι γκέι για να τη λατρεύουν. Τεράστιο καλλιτεχνικό εκτόπισμα. Μοναδική φωνή. Τραγούδια που μιλούν για τον έρωτα και την απώλεια. Ισχυρή ακτιβιστική τοποθέτηση. Ξεχωριστή, απόκοσμη ομορφιά. Παρουσία σαν αερικού. Στυλ ολόδικό της.
Τι είναι αυτό όμως που κάνει μια καλλιτέχνιδα να μπει στη λίστα των gay icons; Πότε η κοινότητα αποφασίζει να αναδείξει ένα όνομα και να το βάλει στο πάνθεον των ηρώων της; Ποια στοιχεία χρειάζεται να διαθέτει μια τραγουδίστρια –πέρα από την προφανή, πλέον, και σε πολλές περιπτώσεις προσεκτικά δημοσιοσχετίστικη και προκάτ, αλλά, όπως και να 'χει, αναγκαία, στήριξη στην ισότητα– για να κερδίσει ένα κοινό δύσκολο, με άποψη ισχυρή, που άπαξ όμως και κερδηθεί θα την ακολουθεί για πάντα; Νομίζω πως η λέξη που συνοψίζει όλα αυτά τα στοιχεία είναι μία: «χάρη».
Πλέον η υπερβολή και οι προκλήσεις της Madonna και της Gaga δεν είναι αρκετές. Τα έχουμε δει όλα, δεν υπάρχουν πια θέματα ταμπού να θιγούν, το γυμνό δεν σοκάρει κανέναν και οι ταχύτητες του διαδικτύου και των social media είναι τόσο υψηλές που χρειάζεται κάτι πραγματικά ουσιώδες για να ξεχωρίσεις.
Η Florence έχει όλα όσα απαιτούν οι γκέι για να τη λατρεύουν. Τεράστιο καλλιτεχνικό εκτόπισμα. Μοναδική φωνή. Τραγούδια που μιλούν για τον έρωτα και την απώλεια. Ισχυρή ακτιβιστική τοποθέτηση. Ξεχωριστή, απόκοσμη ομορφιά. Παρουσία σαν αερικού. Στυλ ολόδικό της.
Florence + The Machine - Big God
Βλέποντας, ας πούμε, το τελευταίο της κλιπ για το «Big God», τρίτο κατά σειρά single από το τέταρτο studio album της «High as Hope», αντιλαμβάνεται κανείς πόσο λειτούργησε η συνεργασία της με τον χορογράφο Άκραμ Καν. Το αποτέλεσμα είναι οπτικά μαγικό, η ίδια πρωτοστατεί σε μια χορογραφία που θα μείνει κλασική, ο συγκερασμός των δύο τεχνών –μαζί με εκείνον της κινηματογράφησης– εκτυλίσσεται ιδανικά και, κυρίως, το τραγούδι εξακολουθεί να είναι υπέροχο, να στέκεται μόνο του ως άκουσμα, χωρίς να χρειάζεται όλα τα παραπάνω για να ανθίσει, τα οποία απλά ευφραίνουν και την όραση, εκτός της ακοής (ακούτε, κυρία Bjork;).
Αυτός είναι λοιπόν ο ορισμός της «Art pop», του υβριδικού είδους του οποίου η Florence είναι η τέλεια σύγχρονη πρέσβειρα, καθώς η «Art pop» είναι ο καλύτερος τρόπος για να περιγράψει κανείς αυτό που κάνει.
Με αποκλειστικά μουσικούς όρους, βέβαια, ο δικηγόρος του διαβόλου θα πει ότι κάνει εδώ και δέκα χρόνια ακριβώς το ίδιο, safe πράγμα που την ανέδειξε: indie rock μελωδίες και αισθητική με ονειρικά vocals, εκεί που η Kate Bush συναντά την Tori Amos, με μοναδικές εξαιρέσεις τις συνεργασίες της με τον Calvin Harris. Κι αν δεν καταφέρνει όμως ως τώρα να αναγεννιέται μουσικά από άλμπουμ σε άλμπουμ, επανεφευρίσκει κάθε φορά την ίδια της την περσόνα σε τέτοιο βαθμό, που φαίνεται να αρκεί.
Έχοντας μόλις κλείσει τα 32 (θα έπαιρνα όρκο, πριν ξεκινήσω να γράφω αυτό το κομμάτι, ότι είναι μεγαλύτερη – πώς γίνεται να προκύπτει τόση ωριμότητα μόνο από 32 χρόνια;), βέρα Λονδρέζα με νεοϋορκέζικες ρίζες από την πλευρά της μητέρας της, φέρει ξεκάθαρα στην ιδιοσυγκρασία της τον συγχρωτισμό των δύο μεγαλουπόλεων της δυτικής κουλτούρας.
Η αυτοκτονία της γιαγιάς της, που έπασχε από διπολική διαταραχή, όταν η Florence ήταν στην εφηβεία, τη σημάδεψε, ενώ πολλά από τα κομμάτια του ντεμπούτου άλμπουμ της, «Lungs», είναι εμπνευσμένα από τις δύο εκλιπούσες γιαγιάδες της. Στη σχολική της ζωή αντιμετώπισε μαθησιακές δυσκολίες, δυσλεξία και δυσπραξία συγκεκριμένα, καταστάσεις για τις οποίες μιλά συχνά με υπερηφάνεια, με σκοπό να ευαισθητοποιήσει τους γονείς για τη σημασία της διάγνωσής τους.
Είναι αυτός ακριβώς ο συνδυασμός της ευαισθησίας που φαίνεται πως είναι στοιχείο αναπόσπαστο της καλλιτεχνίας της (πριν από δυο μήνες κυκλοφόρησε μάλιστα και την πρώτη της συλλογή ποιημάτων, στίχων και σκίτσων με τίτλο «Useless Magic»), αλλά και μιας σκοτεινής νότας που πάντα κουβαλά από την άγρια νιότη της και την αφήνει περίτεχνα να αιωρείται πάνω από το φωτοστέφανό της, όταν ερμηνεύει, μιλά, φωτογραφίζεται ή αγκαλιάζει τη σημαία του ουράνιου τόξου, που μπορούν να τρελάνουν τους θαυμαστές της.
Florence + The Machine - Hunger
Όσο για το στυλ της, καμία δεν έχει καταφέρει να φορέσει το boho τόσο ανεπιτήδευτα όσο αυτή. Τα περιοδικά μόδας αλαλάζουν σε κάθε της περιοδεία, στην πιο πρόσφατη, τη «How Big, How Blue, How Beautiful Τουr» του 2016, τα looks της είχε σχεδιάσει ο ίδιος ο Alessandro Michele της Gucci, ενώ η ίδια δηλώνει ως στυλιστικές της επιρροές τη Stevie Nicks και τις αβανγκάρντ drag queens Cockettes των '70s.
Αλλά τι άλλο χρειάζεται να πούμε; Μιλάμε για τη γυναίκα που έκανε τατουάζ τη φράση «Always Lonely» στο χέρι της, «για να αποδεχτεί πιο εύκολα τη μοναξιά της», που αποφάσισε να μιλήσει για πρώτη φορά για τις διατροφικές διαταραχές που αντιμετώπισε στην εφηβεία, μέσα από ένα τραγούδι (το συγκινητικό «Hunger») και που τολμά να δηλώσει στον Guardian τι γράφει το προφίλ της στο Tinder («Εντελώς του σπιτιού, αλλά και εξαιρετικά αγχώδης, χωρίς ενδιάμεση κατάσταση. Πάρα πολλά κεριά καίνε στο σπίτι μου για να αισθάνομαι ασφαλής»).
«You've got the love», κυρία Welch, κι ας νιώθεις μόνη. Πόσο πιο κουλ και πόσο πιο 2018;