η σκιά κάτω από τον μεγάλο πλάτανο...
Απλώνεις την πετσέτα σου και σε απόσταση αναπνοής η ατέλειωτη θάλασσα σε καλεί να την κοιτάξεις.Νιώθεις τυχερός, ακούς μόνο τα κύματα...
ενώ σταματάς να κοιτάζεις ολόγυρα, βλέπεις μόνο μπροστά, το πήγαινε -έλα των μεγάλων καραβιών και μπαίνεις για λίγο στα όνειρα αυτών που ταξιδεύουν , πριν αυτά προλάβουν να στεγνώσουν. Μάταια προσπαθείς να ρυθμίσεις τις αισθήσεις σου.Το μόνο που καταφέρνεις είναι να τινάζεις το στρογγυλό κάτασπρο χαλίκι που έχει κολλήσει στα πόδια σου. Ο αέρας ζεστός αλλά η σκιά κάτω από τον μεγάλο πλάτανο ευεργετεί τα πάντα.Τουλάχιστον έτσι νομίζεις. Όχι, έτσι είναι. Πράγματι, σηκώνεσαι, αφήνεις τα ρούχα σου και το γυμνό σου δέρμα παρασύρεται στο ρεύμα της θάλασσας.Καμιά αντίσταση. Δεν κολυμπάς. Το σώμα σου ταξιδεύει στη θάλασσα.Την ακουμπάς και νιώθεις ασφάλεια. Εξάλλου, είναι η μόνη που εμπιστεύεσαι. Καθώς ο χρόνος χάνεται στον πορτοκαλί ορίζοντα...
θέλεις να φτάσεις στο απέναντι νησί. Άκουσες πως εκεί γίνεται γιορτή. Ρωτάς τη θάλασσα αν μπορεί να σε πάει ως εκεί...