Αν το σκεφτείς, τα παραμύθια μοιάζουν με την ποίηση. Η ιδιαίτερη γλώσσα, οι αλληγορίες, τα συμπυκνωμένα νοήματα που ξεπηδούν μέσα από τις λέξεις, όλα όσα βρίσκεις σε μια ποιητική συλλογή είναι εκεί, στις παιδικές ιστορίες που σε συγκινούν μέσα σε λίγες μόνο σελίδες.
Ο Χρήστος Δασκαλάκης είναι παραμυθάς με όλη την ευαισθησία και την αυθεντικότητα που κάνει έναν συγγραφέα να γίνεται φίλος με τους ήρωές του και δικός σου άνθρωπος μέσα από τα κείμενά του. Με αφορμή (αλλά και αιτία) τα δικά του παιδικά βιώματα, γράφει για όλα τα παιδιά που κάποτε θα γίνουν μεγάλοι και όλους τους μεγάλους που κάποτε ήμασταν παιδιά. Γιατί, τελικά, το να κυνηγάς τα όνειρά σου και να μην το βάζεις κάτω, αφήνοντας τη ζωή να σε προσπεράσει, δεν έχει να κάνει με την ηλικία αλλά με την εσωτερική δύναμη που πρέπει να βρεις είτε ως πιτσιρικάς είτε ως ενήλικας.
Μετά το best-seller παραμύθι του, H Χιονονιφάδα που αγάπησε το καλοκαίρι, ο Χρήστος Δασκαλάκης παρουσιάζει δυο νέες δουλειές. Το Γονεοτροφείο είναι ένα ενήλικο παραμύθι για παιδιά και ένα παιδικό παραμύθι για μεγάλους, όπως λέει και ο ίδιος. Στις σελίδες του οι ήρωες διεκδικούν μια ζεστή οικογένεια, ψάχνοντας αυτό που όλοι έχουμε ανάγκη, την αποδοχή, την τρυφερότητα, την ασφάλεια και την ανιδιοτελή αγάπη.
Οι συγγραφείς αφήνουμε πίσω τα βιβλία μας. Ένας ρόλος μπορεί μόνο να αφήσει την αλήθεια του, τις λέξεις που γράφτηκαν και νιώθεις πως αξίζει να ακουστούν. Αυτή είναι η χαρά του συγγραφέα. Αυτό ίσως να είναι το δικό μας «παραμύθι».
Στην άλλη άκρη (ή μήπως όχι;) του συγγραφικού εύρους υπογράφει το θεατρικό κείμενο Η τελευταία Ιουλιέτα, μια παράσταση με πρωταγωνίστριες τρεις άνεργες ηθοποιούς που, απογοητευμένες από τα ανεκπλήρωτα όνειρά τους, ψάχνουν τον τρόπο να σωθούν, χτίζοντας ένα ακόμα ψέμα. Τελικά, όμως, η αλήθεια αποκαλύπτεται μπροστά τους και τις οδηγεί στην ουσιαστική λύτρωση.
Άλλωστε, αυτό είναι το συναίσθημα που σε κατακλύζει διαβάζοντας τις λέξεις του Χρήστου Δασκαλάκη. Η λύτρωση, που μπορεί να σε πάει ένα βήμα πιο πέρα, προς την κατεύθυνση που σου αξίζει.
Αυτή η συνθήκη θα μπορούσε να βοηθήσει και τις δύο πλευρές να εκτιμήσουν και να προσπαθήσουν περισσότερο για πράγματα που είναι βασικά και αναγκαία, την αποδοχή, την ασφάλεια, την αγάπη, την αγκαλιά. Το Γονεοτροφείο είναι ένα τρυφερό παραμύθι καληνύχτας, αλλά παράλληλα και μια ιστορία για όσα οι γονείς προσπαθούν και για όσα τα παιδιά αξίζουν. Στόχος, να έρθουν πιο κοντά ο ένας στον άλλον...
— Το παραμύθι, ως είδος γραφής, απευθύνεται τελικά περισσότερο στους μεγάλους;
Έχουμε ως ενήλικες την ικανότητα να διαβάσουμε πραγματικά ένα παιδικό βιβλίο; Όταν γράφω ένα παραμύθι, το γράφω πρωτίστως για εμένα ως ενήλικα. Για να μπορώ να επιστρέφω, να ανακαλώ μνήμες, να μπαίνω σε μια συνθήκη που με κάνει να νιώθω λίγο πιο αθώος και ξέγνοιαστος, λίγο πιο «παιδί». Επομένως, ναι, τα παραμύθια λειτουργούν σε μερικές περιπτώσεις πιο ευεργετικά σ' εμάς απ' ό,τι στα παιδιά. Αν δεν μπούμε εμείς στον κόσμο της ιστορίας, πώς θα μπορέσουμε να τη μεταφέρουμε σε ένα παιδί;
— Όταν γράφετε, φέρνετε στο μυαλό σας εικόνες από ανθρώπους που διαβάζουν το βιβλίο σας;
Μπορείτε να μας περιγράψετε μία από αυτές; Αν είναι παραμύθι, φέρνω στο μυαλό μου ένα παιδικό δωμάτιο και μια μαμά να κρατάει το βιβλίο, διαβάζοντας προσεχτικά και τρυφερά κάθε του λέξη. Ίσως να είναι μια εικόνα που δεν βίωσα, γι' αυτό την ονειρεύομαι. Γράφουμε, άλλωστε, για όσα μας έχουν λείψει, για όσα θα θέλαμε να αλλάξουμε, για όσα θα θέλαμε να μην τελειώσουν ποτέ...
— Η «Τελευταία Ιουλιέτα» είναι μια παράσταση για ενήλικες. Τι σας οδήγησε στη συγγραφή του συγκεκριμένου θεατρικού έργου;
Μάλλον κάποια ανάγκη μου ξανά, υποθέτω. Η Τελευταία Ιουλιέτα μιλάει για τις ευκαιρίες που δεν είχαμε, για τα όνειρα που δεν κυνηγήσαμε, για τα «πρέπει» που μας νίκησαν. Για όλα όσα οι άλλοι έβλεπαν σ' εμάς και όσα πραγματικά ήμασταν. Είναι εύκολο να παίζεις έναν ρόλο. Είναι δύσκολο όμως να δείξεις τον πραγματικό σου εαυτό. Μέσα από αυτή την παράσταση, με χιούμορ και με τη μαεστρία του Σωκράτη Πατσίκα στη σκηνοθεσία, μια ομάδα νέων ανθρώπων προσπαθούμε να πούμε τη δική μας ιστορία.
— Πως είναι να παίρνουν μορφή οι ήρωες που έχετε στο μυαλό σας τόσο καιρό;
Λυτρωτικό! Και συγκινητικό παράλληλα, όταν τους βλέπεις να ζωντανεύουν στη σκηνή. Τους αγαπάς αυτούς τους ρόλους γιατί κουβαλούν πάνω τους μικρά κομμάτια από εσένα.
— Τι ονειρεύεστε για τη δική σας Ιουλιέτα;
Να αγαπηθεί και να μπορέσει να αφήσει κάτι όμορφο πίσω της. Οι συγγραφείς αφήνουμε πίσω τα βιβλία μας. Ένας ρόλος μπορεί μόνο να αφήσει την αλήθεια του, τις λέξεις που γράφτηκαν και νιώθεις πως αξίζει να ακουστούν. Αυτή είναι η χαρά του συγγραφέα. Αυτό ίσως να είναι το δικό μας «παραμύθι».
Το «Γονεοτροφείο» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άγκυρα σε εικονογράφηση του Βασίλη Παπατσαρούχα.
Η «Τελευταία Ιουλιέτα» ανεβαίνει κάθε Τετάρτη στις 20:00 και θα παιχτεί για οκτώ ακόμα παραστάσεις στο θέατρο Αλκμήνη (Αλκμήνης 8-10, Γκάζι, 210 3428650)
Σκηνοθεσία: Σωκράτης Πατσίκας
Μουσική: Λία Σταυροπούλου
Πρωταγωνιστούν: Φιλίνη Παναγιωτοπούλου, Μαρία Στάβαρη, Νάντια Συρίου, Τάσος Φόης
Insta: Christos Daskalakis