— Πες μου δύο πράγματα που θα ήθελες να ξέρουμε για σένα.
Συχνά δεν ξέρω τι να απαντήσω, επίσης εντυπωσιάζομαι εύκολα.
— Ήθελες πάντα να ασχοληθείς με το θέατρο;
Όχι, ήθελα να γίνω κολυμβήτρια ή αρχαιολόγος με γκρι γιλέκο και κολιέ. Μου φάνηκε γοητευτική στο θέατρο η ταυτόχρονη πραγματική παρουσία ανθρώπων που παρατηρούν άλλους ανθρώπους.
Ως μια παράσταση υπαινικτική, όπως η ποίηση, και παράλογη, όπως η πίστη. Να μην περιμένει, δεν χρειάζεται. Να εμπιστευτεί, να έρθει όπως είναι αλλά έτοιμος να μπει σε έναν άλλο κόσμο.
Νομίζω πως έχει κάτι από τη σιωπή των μουσείων. Μου αρέσουν τα εικαστικά κι ο κινηματογράφος και μάλλον φαίνεται. Δεν είναι βαριά, είναι κι αστεία.
Η ιστορία ξεκινά με μια μητέρα που χάνει τον άντρα της σε ατύχημα, αποκόβεται από τους ανθρώπους, ενώ η κόρη της προσπαθεί, μαζί με μια φίλη της μητέρα της να τη βοηθήσουν, μέχρι που τελικά ερωτεύονται.
— Ποια ήταν η έμπνευση για το έργο; Γιατί επέλεξες αυτό τον τίτλο;
Ξεκίνησα κοιτάζοντας μια διαρροή ενός αποχετευτικού. Η ιστορία ήρθε μετά. Η αφετηρία ήταν η ευκολία με την οποία αποπροσανατολίζεται το βλέμμα.
Η λογοτεχνία για μένα είναι μια καθαρά ερωτική σύνθεση, οι σχέσεις που είχα ενώ έφτιαχνα το έργο, είναι μέσα. Ο τίτλος μου αρέσει διότι πρόκειται για μιας πρακτικής φύσεως απάτη, εφόσον ατυχήματα θα συμβαίνουν πάντα. Το ζήτημα είναι πώς τα διαχειριζόμαστε, η τόλμη μπροστά στο τυχαίο, το απρόοπτο, τον θάνατο.
— Ποια είναι τα χειρότερα ατυχήματα της καθημερινής ζωής;
Να τυφλωθούμε με τρόπο που να μην μας επιτρέπει να βλέπουμε το εσωτερικό των ανθρώπων, να περνάμε δίπλα από μεγάλα έργα τέχνης και να μας είναι αδιάφορα, να μην ερωτευτούμε από φόβο μην χάσουμε κανένα χέρι, ενώ είναι φανερό ότι πρέπει να τα χάσουμε όλα, και να μας βρει το τέλος αρτιμελείς.
— Εσύ πως τα αποφεύγεις;
Δεν τα αποφεύγω. Πληγώνομαι και πληγώνω συνέχεια.
Info
Πώς θα αποφύγετε τα ατυχήματα της καθημερινής ζωής
11/1-10/2, 21:00
Bios (Πειραιώς 84)
Εισ.: 10 ευρώ