Τo 2016, η Solange είδε τη φήμη της να εκτοξεύεται όταν βγήκε στη δημοσιότητα από το TMZ το διαβόητο viral βίντεο με το ασανσέρ που την έδειχνε να επιτίθεται λυσσαλέα στον Jay-Z ενώ η Beyonce καθόταν δίπλα τους αδιάφορη.
Το βίντεο συζητήθηκε αρκετά κυρίως για τους λόγους που ώθησαν την Solange να προσπαθεί να δείρει με τόσο μένος τον γαμπρό της.
Εικάστηκε ότι το έκανε επειδή είχε μάθει ότι απατούσε την αδερφή της, μια πληροφορία που το ζεύγος Carter έκανε γνωστή μέσα από τα δύο σόλο τους άλμπουμ, το «Lemonade» της Beyonce και το «4:44» του Jay-z αντίστοιχα. Με αυτό τον τρόπο δικαιολογούνταν και η παγερή στάση της Beyonce.
Αυτό το περιστατικό έπαιξε ουσιαστικό ρόλο στο να αυξηθούν κατά 200% οι πωλήσεις του τρίτου άλμπουμ της Solange «Α Seat at the Table», που είχε κυκλοφορήσει την ίδια περίοδο, και να ανέβει στην κορυφή των τσαρτ. Παράλληλα έκανε πολλούς να πιστεύουν ότι ήταν διαφημιστικό κόλπο, αλλά ποιος ξέρει άραγε;
Για μια δημιουργό που μας είχε συνηθίσει σε πιο mainstream απόπειρες, το "When I get home" είναι δύσκολο και πειραματικό μουσικά άλμπουμ και δεν είναι σίγουρο ότι θα το αντέξεις μέχρι το τέλος.
Για χρόνια η Solange βρισκόταν στη σκιά της μεγαλύτερης, διάσημης παγκοσμίως, αδερφής της. Ίσως η πιο καλλιτεχνική φύση από τις δυο, η Solange ήθελε να μπει στον χώρο της μουσικής από τα 13 της αλλά ο πατέρας της τη συμβούλεψε να περιμένει.
Ξεκίνησε κουτσά στραβά την καριέρα της στα 15 της όταν αντικατέστησε μια back-up χορεύτρια σε μια περιοδεία των Destiny's Child. Είχε τόσο ταλέντο που πήρε τη θέση της Kelly Rowland στα φωνητικά, όταν εκείνη έσπασε τα δάκτυλα του ποδιού της σε μια αλλαγή κουστουμιού, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να εμφανιστεί σε μια συναυλία.
Στα 16 της είχε ήδη υπογράψει να κυκλοφορήσει το πρώτο της άλμπουμ, «Solo Star», με τη βοήθεια του Timbaland και του Neptunes. Είχε αρχίσει να το γράφει από τα 14.
Το άλμπουμ πέρασε απαρατήρητο και δεν πρόδιδε καθόλου την ικανότητά της στη σύνθεση, κάτι που έγινε με τη δεύτερη της κυκλοφορία, έξι χρόνια αργότερα. Μέχρι τότε είχε ήδη παντρευτεί και αποκτήσει έναν γιο, πριν κλείσει τα 19 της.
Το «A Seat at the Table» ήταν ένα magnum opus για την Solange μια και κατάφερε να εδραιώσει την καριέρα της και να την κατατάξει ανάμεσα στους πιο ανερχόμενους μουσικούς της γενιάς της.
Για πρώτη φορά απέδειξε ότι ήταν κάτι περισσότερο από τη μικρότερη αδερφή της σημαντικότερης σούπερ σταρ της εποχής που διανύουμε.
Ο τρίτος της δίσκος θα μπορούσε ίσως να χαρακτηριστεί το πολιτικό άλμπουμ της τρέχουσας δεκαετίας. Κυκλοφόρησε σε μια κρίσιμη περίοδο για την αμερικανική κοινωνία, όταν ο Ομπάμα τελείωνε τη θητεία του και όλα έδειχναν ότι ο επόμενος πρόεδρος θα αποδεικνυόταν ό,τι χειρότερο και οπισθοδρομικό για τη χώρα.
Στα 51 λεπτά που διαρκεί μετατρέπει την εμπειρία και τον θυμό μιας Αφροαμερικανής γυναίκας σε μια καθολική υπόθεση.
Είχα την τύχη να δω ζωντανά τη Solange το 2017. Ήταν ένα από τα headliner acts του Primavera. Ντυμένη στα κόκκινα, ήταν υποβλητική έτσι όπως χόρευε κάτω από έναν μεγάλο ήλιο που έμοιαζε να δύει στο βάθος της σκηνής.
Το κοινό τραγουδούσε μαζί της όλα τα κομμάτια και προσωπικά με έπιανε λύπη και χαρά ταυτόχρονα που μπορούσα να παρακολουθήσω μια συναυλία της. Λύπη επειδή δεν ξέρω αν θα μπορέσουμε να έχουμε την ευκαιρία να έρθει για συναυλία κι από τα μέρη μας.
Θα ήταν πραγματικά υπέροχο αν την έκλεινε κάποιος αυτήν τη στιγμή, μια και βρίσκεται στην καλύτερη φάση της.
Αν και συνεργάζεται με μια πλειάδα από σπουδαία ονόματα, από τον Panda Bear μέχρι τους James Blake, Metro Booming, Tyler the Creator, Gucci Mane, Playboi Carti, κ.ά., τα credits στην σύνθεση και τους στίχους των κομματιών ανήκουν αποκλειστικά στην ίδια.
Ταυτόχρονα έχει σκηνοθετήσει ένα φιλμ τριάντα λεπτών που συνοδεύει το άλμπουμ, στο πνεύμα του Lemonade της αδερφής της.
Το «When I Get Home» είναι αρκετά προσωπικό άλμπουμ. Ως θεματική έχει την επιστροφή της στις ρίζες της. Μοιάζει σαν ένα ερωτικό γράμμα στη γενέτειρά της το Χιούστον, όπως γράφουν στο Fader.
Όχι όμως όπως είναι, αλλά όπως το βιώνει μέσα από τα όνειρα της. Δίνει τον τόνο από το εναρκτήριο «Things I imagined» επαναλαμβάνοντας τη φράση ότι θα μιλήσει για «πράγματα που φαντάστηκε».
Η ίδια δήλωσε στην παρουσίαση του πρότζεκτ της ότι «αφορά περισσότερο το σώμα μου και όσα χρειάστηκε να κάνω για δυναμώσω αυτά τα πιστεύω μέσα μου. Είναι ένα πράγμα να τα σκέφτεσαι με το πνεύμα σου και άλλο να τα ζεις με το σώμα σου».
Για μια δημιουργό που μας είχε συνηθίσει σε πιο mainstream απόπειρες, είναι δύσκολο και πειραματικό μουσικά άλμπουμ και δεν είναι σίγουρο ότι θα το αντέξεις μέχρι το τέλος.
Όπως ήταν αναμενόμενο, δεν έπεισε τους πάντες. Στην κριτική του στον Guardian, ο Alexis Petridis ήταν αρκετά αυστηρός μαζί της. Χαρακτήρισε το δίσκο ως αποσπασματικό και ότι ακούγεται περισσότερο σαν μια σειρά από ντέμο παρά σαν μια ολοκληρωμένη δουλειά.
Solange Κnowles - Sound of Rain (Official Audio)
Άλλοι τον εκθείασαν, ότι ανά στιγμές θυμίζει τις υπερρεαλιστικές δουλειές της Janelle Monae και τις Alice Coltrane, ενώ δεν έλειψαν οι συγκρίσεις με το «Secret Life of Plants», μια από τις ιδιοσυγκρασιακές κυκλοφορίες του Stevie Wonder. Υπάρχουν όμως εξαιρετικές στιγμές, που δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί, όπως το «Sound of Rain».
Το «When I Get Home» βγήκε σε μια περίεργη χρονική στιγμή για τη μαύρη μουσική. με τις κατηγορίες ενάντια στον Michael Jackson να μονοπωλούν το ενδιαφέρον του κοινού και να σε κάνουν να μην έχεις όρεξη να ακούσεις τίποτα. Μοιάζει σαν η μουσική να σταμάτησε για κάποιο λόγο.
Ευτυχώς, η Solange σου προσφέρει κομμάτια όπως το υπέροχο «Almeda» με στίχους όπως «Black skin, black braids/Black waves, black days/Black baes, black days/These are black-owned things/Black faith still can't be washed away/not even in that Florida water».
Το μήνυμα υπάρχει ακόμη εκεί, μπορεί όχι τόσο ξεκάθαρο αλλά σίγουρα ικανό να σου ανεβάσει τη διάθεση και να σε κάνει να πιστέψεις σε έναν καλύτερο κόσμο, έστω και για λίγο.
Solange - Almeda (Official Video)