Όταν μιλάμε για βραδινή διασκέδαση, για πάρτι, για μουσική και clubs μπορεί το μυαλό μας να πάει σε πολλά μέρη. Όταν σκεφτόμαστε από που ξεκίνησαν όλα, τότε το μυαλό μας μπορεί να πάει μόνο σε ένα μέρος ταξιδεύοντας πίσω στη δεκαετία του 70. Μια δεκαετία vintage που όμως είναι και πάλι της μόδας αφού η κουλτούρα εκείνης της εποχής είναι αξεπέραστη και αναβιώνει σήμερα στις διάφορες μορφές της.
Το Studio 54 λειτούργησε 33 μήνες και τον πρώτο χρόνο λειτουργίας τα κέρδη έφτασαν τα 7 εκατομμύρια δολάρια! Τότε ο Rubell είχε πει «μόνο η μαφία βγάζει περισσότερα». Η μοναδικότητα των '70s απογειώθηκε πίσω από τις πόρτες του Studio 54 και τα πάρτι πήραν μια άλλη μορφή.
Σε αυτό το διάστημα δεν υπήρξε κανείς διάσημος που να έζησε στη Νέα Υόρκη και να μην διασκέδασε εκεί, αλλά και κανένας άσημος που δεν θέλησε να περάσει την πόρτα του. Και η πόρτα του Studio 54 κάθε άλλο παρά «εύκολη» ήταν... Πολλοί από εκείνους που στήνονταν κάθε βράδυ στην είσοδο του κτηρίου στην οδό 254 West 54th του Μανχάταν δεν κατάφεραν ποτέ να μπουν μέσα.
Ευτυχώς για εμάς οι "πόρτες" των αγαπημένων μας club δεν έχουν τόσο σνομπ διάθεση και μπορούμε να επιλέγουμε που θα πάμε χωρίς να περνάμε ατελείωτες ώρες με τη σκέψη του τι θα φορέσουμε για να μπούμε μέσα. Αναλογίζομαι τους διάσημους που συνωστίζονταν έξω από τις πόρτες της διάσημης ντίσκο, ενώ απολαμβάνω το αγαπημένο μου Cutty Sark παρέα με τους φίλους μας σε ένα μπαράκι του κέντρου που ανακαλύψαμε στην urban agenda. Ωραία τα 70s αλλά με διάφορες δυσκολίες...
Στο Studio 54 οι «επιλογές της πόρτας» γίνονταν με σκοπό να διασκεδάζουν μαζί διαφορετικές ομάδες ατόμων. Μια φορά, μια πολύ μεγάλη παρέα φοιτητών του Χάρβαρντ πήγε στο Studio 54 για να διασκεδάσει. Μόλις εμφανίστηκαν με τα ακριβά κουστούμια και τις γραβάτες τους μπήκαν αμέσως μέσα. Τις επόμενες ώρες, οι μόνοι που περνούσαν την πόρτα της ντίσκο ήταν τρανσέξουαλ που σύμφωνα με τους ιδιοκτήτες θα μπορούσαν να κάνουν παρέα στα παιδιά του Χάρβαρντ! Ο Andy Warhol, καθημερινός θαμώνας του club έλεγε ότι στην πόρτα εφαρμοζόταν δικτατορία, αλλά εντός του καταστήματος υπήρχε η απόλυτη δημοκρατία.
Λένε πως η τεράστια επιτυχία του Studio 54 κατά πολλούς οφείλεται στους ιδιοκτήτες Ian Schrager και Steve Rubbel (κυρίως στον δεύτερο) καθώς ο κανόνας διασκέδασης που είχαν επιβάλλει ήταν απαραβίαστος: «Το κλειδί για ένα καλό πάρτυ είναι να γεμίζεις τον χώρο με ανθρώπους που είναι πιο ενδιαφέροντες από εσένα».
Κάπως έτσι το Studio 54 έγινε η διασημότερη ντισκοτέκ όλων των εποχών, (ίσως μαζί με την Barbarella). Και πως θα μπορούσε να μην είναι πετυχημένη αφού βρισκόταν στην καρδιά της Νέας Υόρκης και συγκέντρωνε πίσω από τις πόρτες της όλα εκείνα τα στοιχεία που συνέθεταν τη δεκαετία του 70. Η ντίσκο μουσική ήταν στα καλύτερά της, ειδικά μετά τον «Πυρετό το Σαββατόβραδο». Τα κοινωνικά κινήματα ήταν σε έξαρση και το έιτζ ακόμη δεν είχε εμφανιστεί για να αλλάξει την ψυχολογία των θαμώνων που διέθεταν κάθε λογής σεξουαλική ταυτότητα . Η συγκυρία ήταν ανεπανάληπτη. Ήταν το κατάλληλο μαγαζί, στην κατάλληλη πόλη, την κατάλληλη στιγμή.
Κάποιοι από τους πιο γνωστούς θαμώνες του Studio 54 ήταν οι Donna Summer, Sylvester Stalone, Amii Stewart, Anita Ward, Frank Sinatra, Barbra Streisand, Diana Ross, Michael Jackson, Stevie Wonder, Grace Jones, Mick Jagger, Bianca Jagger, Dalí, Andy Warhol, Brooke Shields, Calvin Klein, Cher, Liza Minelli, Rod Stewart και Woody Allen. Όπως είναι αναμενόμενο το αγαπημένο στέκι των celebrities ήταν και αγαπημένο στέκι των παπαράτσι οι οποίοι στήνονταν με τις ώρες για να φωτογραφίσουν το διάσημο πλήθος. Κάποιες φορές οι πελάτες άνοιγαν διάδρομο από μόνοι τους για να περάσει κάποιος διάσημος, αλλά στην πραγματικότητα όλοι μέσα στο club ήταν ίσοι. Όποιος κατάφερνε να προσπελάσει το εμπόδιο «της πόρτας» γινόταν κοινωνός σε εμπειρία διασκέδασης με μοναδικά χαρακτηριστικά. Αυτός είναι και ο λόγος που το Studio 54 είχε πάρει το χαρακτηρισμό του μπάισέξουαλ club. Όπως έλεγε ο Rubell: «Δεν θέλω να γίνει ένας χώρος για ψωνιστήρι. Πρέπει να έρχονται εδώ για να διασκεδάσουν και όχι για να βρουν ερωτικό σύντροφο..."
Κοιτάζω γύρω μου πόσο διαφορετικοί είναι οι θαμώνες του μπαρ. Είναι πράγματι εντυπωσιακό! Δεν μοιάζουν μεταξύ τους σε τίποτα κι όμως διασκεδάζουν στο ίδιο μέρος, απολαμβάνουν το ποτό τους όπως εγώ (πολλοί από αυτούς πίνουν επίσης Cutty Sark) και χορεύουν με τον ρυθμό της ίδιας μουσικής. Αν δεν είναι αυτό vintage κουλτούρα, τότε τι είναι; Η εποχή που oι πόρτες των μαγαζιών έκαναν face control έτσι ώστε να μπουν όμοιοι επισκέπτες τελείωσε. Επιστρέψαμε εκεί όπου ξεκίνησαν όλα. Τότε που η διασκέδαση ήταν για όλους. Άλλωστε, το urbanadventures.gr αναδεικνύει συνεχώς τις διαφορετικές αστικές κουλτούρες τόσο στην Αθήνα όσο και σε άλλες μεγάλες πόλεις και η λίστα συνεχώς μεγαλώνει. #Cuttypaizei κάθε μέρα και μπορούμε να το απολαμβάνουμε χωρίς πολλή σκέψη ή προετοιμασία γιατί η αστική διασκέδαση απέκτησε πάλι τη δημοκρατική διάθεση της δεκαετίας του 70, όπως τότε στο μακρινό Μανχάταν.
Φυσικά τότε η διασκέδαση συνοδευόταν από διάφορες εξτραβαγκάντζες (χαρακτηριστικό γνώρισμα του club, αλλά και της δεκαετίας). Για παράδειγμα η Bianca Jagger διέσχισε το club πάνω σε ένα λευκό άλογο στα 30ά της γενέθλια. Σε μια Πρωτοχρονιά οι ιδιοκτήτες έριξαν 4 τόνους χρυσόσκονη στους πελάτες για να ευχηθούν Καλή Χρονιά. Μάλιστα λέγεται ότι έβρισκες χρυσόσκονη στους τοίχους για μήνες μετά από εκείνη τη βραδιά. Τα μπαλκόνια του club, ήταν γνωστά σημεία για one night stand, μεταξύ δύο ή περισσότερων ατόμων. Ενώ οι διάσημοι που ήθελαν να αποφύγουν τα βλέμματα μπορούσαν να απομονωθούν σε έναν ξεχωριστό χώρο με την ονομασία "Το δωμάτιο του Rubell". Όλα αυτά προκάλεσαν τις αντιδράσεις των κατοίκων της Νέας Υόρκης και κατ' επέκταση των Αρχών της πόλης.
Τελικά τον Δεκέμβριο του 1978, οι δύο ιδιοκτήτες συνελήφθησαν, μετά από επιδρομή για φοροδιαφυγή και πέρασαν 13 μήνες στη φυλακή. Τότε οι αρχές βρήκαν χτισμένα στους τοίχους και σε διάφορες κρυψώνες, κοκαΐνη και λεφτά...
Λίγο μετά την αποφυλάκισή τους οι ιδιοκτήτες πούλησαν το κτήριο στον Mark Fleischman και το Studio 54 άνοιξε και πάλι. Μόνο που στην πραγματικότητα το τέλος της θρυλικής ντίσκο είχε φτάσει...
Δεν ξέρω αν η ιστορία του Studio 54 θα επαναληφθεί. Είναι σίγουρο όμως ότι αποτελεί αναφορά όχι μόνο για την vintage δεκαετια των '70s αλλά και για την urban αισθητική της διασκέδασης. Πίνω την τελευταία γουλιά από το ποτό μου και ετοιμαζόμαστε να φύγουμε. Φυσικά η βραδιά δεν έχει τελειώσει. Μια ματιά στην πλατφόρμα του Cutty Sark και η urban culture των 70s μας περιμένει στο επόμενο μπαράκι. Όταν #cuttypaizei εμείς είμαστε πάντα εκεί. Κι αυτό είναι που απολαμβάνω περισσότερο στην αστική μορφή της διασκέδασης.