«Πάσχα του 2006, Επιτάφιος στη Βέροια. Διαγωνισμός brainstorming ηλιθιότητας με το φίλο μου τον Στράτο. Εγώ σκέφτηκα τον Λάρυγγα, αυτός σκέφτηκε τους Σαρμπέλ εν Σεμπάστιαν. Έχασα πανηγυρικά, αλλά κράτησα τον Larry Gus για να θυμάμαι εκείνο το βράδυ» λέει ο Παναγιώτης Μελίδης βγάζοντας τα ροζ γυαλιά του. Αν η έκπληξη στο περσινό Burnt Festival ήταν η Μόνικα, στο φετινό ήταν η εμφάνιση του Larry Gus, που ξεκίνησε τη δεύτερη μέρα με ένα από τα πιο εντυπωσιακά set που έχω δει τελευταία από έλληνα μουσικό. Ο Larry Gus παίζει με samples και λουπάρει ένα σωρό ήχους από κλασικά και «ανορθόδοξα» όργανα σε ένα συναρπαστικό αποτέλεσμα, που στα live είναι μοναδικό. Κυριολεκτικά μοναδικό, γιατί αποδείχτηκε ότι τα κομμάτια που παρουσίασε δεν τα είχε ποτέ ηχογραφήσει! «Η έμπνευση έρχεται πάντα τη στιγμή που δεν το περιμένω» προσθέτει. «Περπατάω στο δρόμο και σε άσχετες στιγμές μου έρχεται μια ιδέα ή μια μελωδία. Ή κάθομαι και βλέπω Μπάουερ και κατά λάθος παίζω κάτι ενδιαφέρον στην κιθάρα. Όταν σκέφτομαι τους αστραγάλους της. Επίσης, όταν είμαι σε αυτοκίνητα φίλων και ακούω δυνάμει samples, τρέχω και αγοράζω το δίσκο και τον ακούω ολόκληρο για να βρω κι άλλα. Τα καινούρια κινητά έχουν όλα ηχογράφηση φωνής, έτσι δεν πάει ούτε μια ιδέα χαμένη. Η αλήθεια είναι ότι όταν είμαι πολύ χαρούμενος προτιμώ να τρέχω μέσα στο δρόμο μόνος παρά να γράφω μουσική. Όταν είμαι δυστυχισμένος προτιμώ να ακούω Leonard Cohen για να γίνω χειρότερα».
Ο Larry είναι 24 χρονών και μένει στον Βόλο. Λατρεύει τον Four Tet και τον Madlib και «όνειρό» του είναι να κάνει παραγωγή στον καινούριο δίσκο του MF Doom, να μάθει να παίζει όλα τα τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου μόνος του (όλη την ενορχήστρωση!) και να τον καλέσει να τα τραγουδήσει λάιβ. «Είμαι γεννημένος την ίδια μέρα με τον Paul Klee, τον Brad Pitt και την Christina Aguilera» λέει. «Κάποτε έκανα μαθήματα αρμόνιου με έναν τύπο που ήταν πολύ χαλαρός και καθόλου αυταρχικός. Ο αστικός μύθος λέει ότι έγραφε τραγούδια για λαϊκές τραγουδίστριες όπως η Καίτη Γαρμπή. Μάλλον είχε βγάλει ο ίδιος τη φήμη, για τον βλέπω με δέος. Το πέτυχε. Κυρίως όμως γιατί μου έριχνε δυο κεφάλια. Μικρό με έστειλε με το ζόρι να μάθω αρμόνιο ο πατέρας μου. Αγόρασα μια κόκκινη κιθάρα όταν είδα το βίντεο με τους Pink Floyd στο Earls Court το '94. Άρχισα να γράφω τραγούδια γιατί αφού μπορούσε και ο Cobain, γιατί να μην μπορώ κι εγώ; Από τότε που άρχισα να ακούω πιο προσεκτικά HipHop και όλους τους παραγωγούς ήθελα να γράψω ηλεκτρονική μουσική. Συγκεκριμένα DJ Shadow, το We Need a Resolution και Try Again της Aaliyah, Neptunes... Το Endtroducing είναι ο καλύτερος δίσκος που έχει βγει ποτέ και είναι το CD που θα με συνοδέψει στο νησί με τα κλισέ μου.
»Πώς θα χαρακτήριζα τη μουσική που φτιάχνω; Άτεχνη. Μπορεί να γράψω σε κιθάρα ή πιάνο και έπειτα να ενορχηστρώσω με τον παραδοσιακό τρόπο αυτά που έγραψα. Μπορεί να σαμπλάρω σαξόφωνα, ντραμς και βιμπράφωνα από ένα δίσκο, και από πάνω να γράψω πάλι κιθάρες, μεταλλόφωνα κ.λπ. Επίσης, τώρα τελευταία προσπαθώ να τραγουδήσω, με ανάμεικτα αποτελέσματα.
»Μικρός αγόραζα ένα cd την εβδομάδα και το άκουγα 200 φορές μέχρι την επόμενη. Μου είναι πολύ δύσκολο να ακούω άπειρα τραγούδια κάθε μέρα, και μου φαίνεται πραγματικά αδιανόητο (και αξιοζήλευτο) ότι κάποιοι άνθρωποι μπορούν να το κάνουν με τόση άνεση. Αλλά δύσκολα μπορώ να φανταστώ ότι κάποιος μπορεί να με ακούσει σοβαρά από τη σελίδα μου στο MySpace και να ασχοληθεί μαζί μου. Εκτός κι αν μαζέψω 150.000 επισκέψεις. Σαν τους Arctic Monkeys δηλαδή.
»Αλλά από την άλλη, μην ξεχνάμε ότι τα video στο YouTube με την πιο πολλή επισκεψιμότητα είναι αυτά με τις κλανιές.