Μετά από τέσσερις υποψηφιότητες κατά το παρελθόν, απέκτησε τελικά κατά την προχθεσινή 61η απονομή και το πρώτο της βραβείο Γκράμι η Laurie Anderson στην «εκλεκτική» κατηγορία Best Chamber Music/Small Ensemble Performance, για την περσινή συνεργασία της με το Kronos Quartet στο εξαιρετικό άλμπουμ "Landfall".
Όχι φυσικά ότι είχε ανάγκη μια από τις σημαντικότερες multimedia καλλιτέχνιδες των τελευταίων πενήντα σχεδόν χρόνων – και τελευταία σύντροφος του Lou Reed – από την αναγνώριση αυτού του ετήσιου πανηγυριού της ασθμαίνουσας μουσικής βιομηχανίας.
Πιο σημαντικά είναι μάλλον αυτά που υπογραμμίζει – πάντα με χαμόγελο και νηφάλια θετική σκέψη – σ' ένα βίντεο από μια πρόσφατη συνέντευξη της για λογαριασμό του Louisiana Channel, του καναλιού του ομώνυμου διάσημου μουσείου σύγχρονης τέχνης της Κοπεγχάγης.
Στο απόσπασμα, η κορυφαία καλλιτέχνιδα, μας καλεί να μην παρασυρόμαστε από το κλίμα πανικού που επικρατεί και την διαρκή κατάσταση συναγερμού στην οποία παρασυρόμαστε από τα media, τόσο τα ενημερωτικά όσο και τα κοινωνικά που μας βαράνε την πόρτα διαρκώς:
«Ας προσπαθήσουμε να αντιληφθούμε και να διαχειριστούμε τις διαρκείς αναταράξεις και τις μεγάλες αλλαγές που συμβαίνουν χωρίς να καταφεύγουμε στη λειτουργία πανικού... Γνωρίζουμε ότι δεν μπορούμε πλέον να κρατάμε κλειστές τις πόρτες όταν κάποιος τις χτυπάει διαρκώς. Πρέπει να είμαστε ψύχραιμοι και να ανταποκρινόμαστε στις προκλήσεις με γνώμονα μια θετική αντίληψη...»
«Σχεδόν ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι πια έχουν περιέλθει σε κατάσταση άστεγου ή πρόσφυγα και είναι αναγκασμένοι να μετακινούνται διαρκώς», λέει – κατάσταση την οποία συγκρίνει με το χαρμάνι που συναντούσες κάποτε στο λιμάνι της Νέας Υόρκης, αλλά σε παγκόσμια κλίμακα. Και για να διαχειριστούμε τέτοια κοσμογονικά γεγονότα, τονίζει, πρέπει να ξεφύγουμε από την «λειτουργία πανικού» και να μην στεκόμαστε άπραγοι να περιμένουμε διαρκώς κάτι κακό να συμβεί. Πρέπει να πάμε με το ρεύμα και συγχρόνως να βρούμε ο καθένας τον τρόπο του να το χειραγωγήσει αντί να μας παρασύρει αυτό...