Γιατί μας τρομάζει τόσο η βικτωριανή αρχιτεκτονική; Γιατί τα βαριά, περίτεχνα κτήρια της έγιναν σήμα κατατεθέν του θανάτου και των συμφορών;
Από το σπίτι της μακάβριας "Οικογένειας Άνταμς" μέχρι τα σπίτια των πρώτων κύκλων του "American Horror Story" και από τα στοιχειωμένα κτήρια όλων των ταινιών τρόμου, όλα τους θυμίζουν αρχιτεκτονική βικτωριανού τύπου. Το όνομα τους το οφείλουν στη βασίλισσα Βικτωρία της Αγγλίας.
Επί των ημερών της η Βρετανία άνθισε και η ευημερία της επηρέασε την αρχιτεκτονική της εποχής: αδρές γραμμές και γωνιώδη τελειώματα, θόλοι και στέγες που θύμιζαν παλαιούς πύργους και φαίνονταν από μακριά, πολλά δωμάτια και χαώδης εσωτερική διαρρύθμιση, μεγάλα, αλλά πάντα σφαλιστά παράθυρα, που καλύπτονταν από βαριές κουρτίνες.
Υπήρχε λόγος γι' αυτό: στο εσωτερικό των σπιτιών εκείνης της εποχής -από το 1837 έως το 1901- και ειδικά των σπιτιών που ανήκαν σε ανθρώπους της υψηλής κοινωνίας, υπήρχαν βαρύτιμα έπιπλα και πολύτιμα αντικείμενα που κάπως έπρεπε να προφυλαχθούν από το φως του ήλιου.
Όταν ξέσπασε ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος όλα αυτά άλλαξαν. Στην κατοπινή εποχή όλος αυτός ο πλούτος και η υπερβολή έμοιαζε με προσβολή στις κακουχίες των απλών ανθρώπων. Τα κτήρια έχασαν την αξία τους, έγιναν σύμβολο μια παλιάς, σκληρής με τους φτωχούς εποχής που έπρεπε να τελειώνει.
Οι επαύλεις ρήμαξαν, πουλιούνταν όσο - όσο, έγιναν συνώνυμα της παρακμής, της αρρώστιας, του καταραμένου... Ήρθαν σύγχρονες, βολικές, αδρές αρχιτεκτονικές γραμμές για να αποδείξουν το παρωχημένο της κατασκευής τους. Και κάπως έτσι τα αρχιτεκτονήματα αυτά έφτασαν να συμβολίζουν κάτι κακό στη χειρότερη περίπτωση, κάτι ξεπερασμένο και γραφικό στην καλύτερη.
Δεν παύουν, ωστόσο, να αποτελούν σύμβολα μιας χρυσής εποχής, έστω επίχρυσης (The Gilded Age), όπου για πρώτη φορά οι αρχιτέκτονες έκαναν statement μέσω της σχεδιαστικής υπερβολής τους...