«Μεγάλωσα στη νότια πλευρά του Οχάιο. Πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής μου ηλικίας στα δάση. Αργότερα μετακομίσαμε στην πόλη (Σινσινάτι). Έτσι ήρθα σε επαφή με την κουλτούρα και όσο μεγάλωνα ανακάλυπτα τις καλές τέχνες και τη μουσική» λέει ο Mike Davis στο LIFO.gr για την πρώτη του επαφή με την τέχνη.
Η μουσική ήρθε στη ζωή του πολύ πριν από τη ζωγραφική και τα τατουάζ. Μου περιγράφει την πορεία του στον κόσμο της τέχνης σαν χόμπι που εξελίχθηκε σε καριέρα. «Πέρασα τις δεκαετίες των είκοσι και τριάντα παίζοντας σε ροκ μπάντες (εξακολουθώ να παίζω ακόμα!). Λίγο πριν από τα τριάντα ξεκίνησα να δουλεύω σε θεατρικές σκηνές. Αυτό μου έδωσε την ιδέα να το κάνω βασική απασχόληση. Μετά από μερικά χρόνια ανακάλυψα την αγάπη μου για τα τατουάζ» καταλήγει.
Αργότερα θα μετακομίσει στο Σαν Φρανσίσκο. Είναι μια καθοριστική κίνηση για την καριέρα του στην ζωγραφική και στο τατουάζ.
Η μητέρα μου παραμένει μέχρι σήμερα μια μεγάλη επιρροή. Είναι ο μεγαλύτερος ήρωάς μου ανάμεσα σε μουσικούς και καλλιτέχνες.
«Βρήκα δουλειά στο Everlasting Tattoo και μετά από έναν χρόνο αγόρασα από τον ιδιοκτήτη το κατάστημα. Έπειτα ανακάλυψα ότι θέλω να ζωγραφίζω όλο και περισσότερο, έτσι δημιουργούσα πίνακες αποκλειστικά για εμένα τον ίδιο. Αργότερα ήρθαν οι εκθέσεις και τώρα είμαι απασχολημένος με δυο καριέρες» μου επισημαίνει κάνοντας την πορεία του στην τέχνη να μοιάζει ως κάτι απλό και φυσικό.
Ο Mike Davis είναι αυτοδίδακτος. Η αγάπη του για το σχέδιο και τη ζωγραφική έχει τις ρίζες της στην παιδική του ηλικία. Τότε ανακάλυψε τον Rat Fink, το καρτούν που δημιούργησε ο «Big Daddy» Ed Roth. Αυτός ο χαρακτήρας θα σημαδέψει τις παιδικές του αναμνήσεις. «Συνήθιζα να φτιάχνω τις δικές μου "εκδοχές" των τεράτων Rat Fink με γρήγορα αμάξια και τα πουλούσα στα παιδιά του σχολείου» θυμάται.
Όμως ο θαυμασμός που έχει για συγκεκριμένους καλλιτέχνες δεν κρύβεται ούτε σήμερα που ο Mike Davis έχει εξελιχθεί σε έναν σουρεαλιστή ζωγράφο. Δεν είναι δύσκολο να διακρίνεις την αγάπη που τρέφει για τον Νταλί και τον Ιερώνυμο Μπος. Οι πεταλούδες από το «Ship With Butterfly Sails» του Νταλί και τα πουλιά από τον «Κήπο των επίγειων απολαύσεων» του Μπος κάνουν την εμφάνιση τους στα έργα του. Του το επισημαίνω και δεν το αρνείται.
«Μου αρέσουν οι δουλείες των Νταλί και Μπος όπως και των περισσότερων καλλιτεχνών της Ολλανδίας. Οι επιρροές μου περιλαμβάνουν τον σουρεαλισμό, τα εξώφυλλα δίσκων, αντεργκράουντ κόμικ και τέχνη από την αρχαιότητα».
Όμως αυτή που καθόρισε τη ματιά του στην τέχνη ήταν η μητέρα του. Η ίδια κατασκεύαζε ξύλινα γλυπτά. «Η μητέρα μου παραμένει μέχρι σήμερα μια μεγάλη επιρροή. Είναι ο μεγαλύτερος ήρωάς μου ανάμεσα σε μουσικούς και καλλιτέχνες».
Η κουβέντα μας συνεχίζει να περιστρέφεται γύρω από την τέχνη και συγκεκριμένα στις θυσίες που είναι υποχρεωμένος να κάνει ένας καλλιτέχνης. Αφορμή μου δίνει ο πίνακάς του «A necessary sacrifice». Ένας άντρας είναι πεσμένος στα γόνατα. Δυο άντρες στέκονται από πάνω του έτοιμοι να του πάρουν την ζωή. Πίσω του ένα αποκεφαλισμένο άγαλμα.
«Οι καλλιτέχνες κάνουν αρκετές θυσίες - ο χρόνος και το χρήμα είναι οι μεγαλύτερες» μου λέει ο Davis και με επαναφέρει στη σκληρή πραγματικότητα για κάποιον που επιλέγει να ακολουθήσει αυτό τον δρόμο.
Μένουμε στην πραγματικότητα με μια ερώτηση που δεν γίνεται να αποφύγω. Τον ρωτάω εάν ως σουρεαλιστής ζωγράφος βλέπει κάτι σουρεαλιστικό στην εκλογή του Τραμπ, για να εισπράξω μια κοφτή απάντηση: «Τι πιστεύω για τον Τραμπ; Είναι μια ντροπή για τη χώρα μου και ένας αηδιαστικός άνθρωπος».
Επιστρέφουμε στην τέχνη και συγκεκριμένα στο τατουάζ. Παρατηρώ στο site του Everlasting Tattoo που λειτουργεί από το 1992 τις δουλειές της ομάδας του. Κάθε καλλιτέχνης έχει τη δική του ταυτότητα και πιθανόν το δικό του κοινό. Τον ρωτάω ένα έχει αλλάξει κάτι στις προτιμήσεις των πελατών και στον κόσμο του τατουάζ από την δεκαετία του ενενήντα μέχρι σήμερα. «Αυτό που έχει αλλάξει στον κόσμο του τατουάζ είναι ότι σήμερα υπάρχουν πολλοί που ασχολούνται με αυτό, οι οποίοι δεν γνωρίζουν ή δεν ενδιαφέρονται για τους καλλιτέχνες του παρελθόντος. Πιστεύω ότι τα τηλεοπτικά προγράμματα σχετικά με το τατουάζ είναι τα χειρότερα» μου λέει εκφράζοντας την ανησυχία του για την εμπορευματοποίηση που δεν αφήνει τίποτα όρθιο.
Ο Mike Davis φαίνεται να αγαπά τη δουλειά του περισσότερο από καθετί. «Δυστυχία για εμένα είναι να μην δουλεύεις», ενώ το μόνο σχέδιο που έχει για το μέλλον είναι να δουλεύει μέχρι να πεθάνει. Όσο για την καλλιτεχνική επιτυχία φαίνεται να έχει έναν δικό του ορισμό: «Υπάρχουν αρκετοί τρόποι για να ορίσεις την επιτυχία. Επιτυχία για εμένα είναι να κοιτάζω κάτι που δημιούργησα και να αισθάνομαι καλά με αυτό».
Όλες οι εικόνες παραχωρήθηκαν στο LIFO.gr από τον καλλιτέχνη για αποκλειστική χρήση. Δεν επιτρέπεται η αναδήμοσιευσή τους χωρίς την άδειά του.