Είναι απελευθερωτικό να περπατάς πάνω σε 20.000 ποτήρια. Αισθάνεσαι κάπως διστακτικά στην αρχή, μήπως σπάσουν, αλλά όταν συνειδητοποιείς ότι αντέχουν το βάρος σου, είναι μια απίθανη, ανακουφιστική εμπειρία.
«Άμα είσαι ξυπόλυτος, είναι ακόμη πιο ωραία» μου λέει ο Πάνος Χαραλάμπους και βγάζω τα παπούτσια μου για να δοκιμάσω και με αυτό τον τρόπο. Τα ποτήρια κάνουν θόρυβο από την πίεση, που σε αποσυντονίζει λίγο. Βρίσκομαι στην προετοιμασία του «Άφοβου Σώματος», μιας διαδραστικής οπτικοακουστικής εγκατάστασης και περφόρμανς στο πλαίσιο της Χλωροκίνης, που θα γίνει στις 18 και 19 Ιουλίου στο «Ρομάντσο».
Όταν έφτασα, η μεγάλη αίθουσα των συναυλιών στο ισόγειο ήταν γεμάτη χαμηλά ποτήρια που μοιάζουν με αυτά κρασιού ‒ θα τοποθετηθούν κι άλλα μέχρι τα εγκαίνια, το Σάββατο. Πρόκειται για μια άλλη εκδοχή του έργου που παρουσίασε στην 58η Μπιενάλε Βενετίας με τίτλο «Ένας άγριος αϊτός καθότανε περήφανος», όπου χόρεψε σε μια μεγάλη γυάλινη εγκατάσταση αποτελούμενη από τον ίδιο αριθμό ποτηριών, που κάλυπταν το πάτωμα του ελληνικού περιπτέρου.
Ο Βασίλης Χαραλαμπίδης θα «πειράζει» βινύλια, ο εικαστικός Άγγελος Κράλλης από τους Chickn θα παίζει φαρφίσα και ο ανθρωπολόγος Πάνος Πανόπουλος θα παίζει ήχους από κουδούνια.
Τα ποτήρια είναι τοποθετημένα έτσι «για να κατασκευάσω μια εφήμερη βάση-εξέδρα-σκηνή κατά το πρότυπο δημιουργίας των λιμνών. Είναι γνωστό ότι το γυαλί προέρχεται από την άμμο. Προκύπτει μια παρενδυτική αρχιτεκτονική, της οποίας τα δομικά υλικά είναι ο θόρυβος από τη σύγκρουση, τη θραύση, αλλά και ο υπόηχος του vacuum της βεντούζας του ποτηριού. Δεν υπάρχουν πουθενά στον κόσμο τόσο δυνατά ποτήρια. Έψαχνα στην Κίνα για την Μπιενάλε και τα βρήκα τελικά στην Ουκρανία. Είμαι κάτοχος της μεγαλύτερης ποσότητας κρυστάλλων στον κόσμο. Τα συγκεκριμένα είναι για τις βεντούζες ‒τις γνωστές για το κρύωμα‒ και για το ποτό, αλλά εδώ αλλάζουμε τους όρους.
Κάποιος συνέκρινε αυτό που κάνω με τα ποτήρια του Κουνέλλη, χωρίς να εξηγήσει τη σύνδεση. Δεν έχουν, όμως, την ίδια σχέση αισθητικά. Η πολλαπλότητα, η θεραπευτικότητα, ο χορός, το γλέντι, δεν είναι η κουλτούρα του Κουνέλλη, που είναι αβανγκάρντ καλλιτέχνης του '60. Εμείς εδώ κάνουμε ένα μιξ που στοχεύει σε έναν κλονισμό. Δεν είναι μόνο μια θεραπεία, είναι και το ανάποδο».
Στην περφόμανς, πάνω στα ποτήρια θα πατήσουν και «4 DJs και ένα πικάπ» μας λέει αστειευόμενος. Ο ίδιος θα παίζει περιβαλλοντικούς ήχους, από κοάσματα βατράχων μέχρι ήχους από βεντούζες, από ένα παλιότερο έργο του, μέσα από ξύλινα ηχεία. Θα επεξεργαστεί, επίσης, τους ήχους που κάνουν τα ποτήρια.
«Αυτά τα περίεργα κελαηδίσματα, με το "πείραγμα" που θα κάνω στον τόνο, θα ακούγονται σαν παράδοξοι ατμοσφαιρικοί ήχοι». Ο Βασίλης Χαραλαμπίδης θα «πειράζει» βινύλια, ο εικαστικός Άγγελος Κράλλης από τους Chickn θα παίζει φαρφίσα και ο ανθρωπολόγος Πάνος Πανόπουλος θα παίζει ήχους από κουδούνια. Στόχος είναι να δημιουργηθεί ένα ηχητικό πανδαιμόνιο για να ξορκιστούν ο φόβος, η επιδημία και ο θάνατος, δηλώνοντας έτσι την «έμπρακτη διαφωνία προς την πτωματική, κοινωνική αποστασιοποίηση και τον απεριόριστο έλεγχο», όπως γράφει το δελτίο Τύπου.
«Ήταν ο Covid-19 το έναυσμα γι' αυτή την περφόρμανς» αναρωτιέμαι.
«Δεν ήταν το έναυσμα αλλά η ένθεση. Κάθε DJ ή οποιοσδήποτε άλλος είναι μια ασύνδετη παρτιτούρα. Συμφωνούμε να εκπέμψουμε ήχους και θορύβους για να προκαλέσουμε μια πολυφωνική δόνηση ή συλλογικότητα ως ακουστική ουτοπία. Ο θόρυβος προκαλεί αναστάτωση σε δηλωμένες πεποιθήσεις, σε κώδικες, παρότι αμετάφραστος. Ο θόρυβος, ο πάταγος, ο σάλος των ανθρωπολόγων, κάνει να τρέμει ο διαχωρισμός ανάμεσα σε παθητικότητα και ενεργητικότητα, γνώση, συναίσθημα, ασθένεια, υγεία, τέχνη, ζωή. Δεν είναι παράνομο, είναι λίγο κλείσιμο του ματιού. Δεν θα πάθεις και τίποτα. Αν και τελευταία, λες, με αυτά που συμβαίνουν, καλύτερα ένας θάνατος από κορωνοϊό παρά από μαλάκυνση εγκεφάλου και απάθεια. Γι' αυτό επιδιώκουμε ο θεατής να γίνει θιασώτης, να μπει, να δει, να πατήσει, να βάλει δίσκους. Εμείς απλώς τον φιλοξενούμε και τον προκαλούμε. Θέλουμε να πετάξει το ρούχο του θεατή και να γίνει μέτοχος, θορυβοποιός...».