Η εντυπωσιακή κατοικία στα Μέγαρα είναι ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα αρχιτεκτονικά πρότζεκτς της Αττικής από την πρώτη της παρουσίαση και τις πολλές διακρίσεις που ακολούθησαν όπως και ένα Βραβείο Häuser 2016 για την καλύτερη κατοικία στην Ευρώπη.
Το αθηναϊκό γραφείο "ΤΑΝ" (Tense Architecture Network) κατάφερε να προκαλέσει διεθνές ενδιαφέρον για το επιβλητικό πρότζεκτ με την πρωτότυπη γεωμετρία και τον ανατρεπτικό σχεδιασμό.
Όμως σήμερα η «μαγεία» αυτού του σπιτιού ενισχύεται καθώς για πρώτη φορά οι ένοικοί του ανοίγουν τις πύλες του και αποκαλύπτουν τη ζωή μέσα σε αυτό.
Το σπίτι, χτισμένο ανάμεσα σε 600 ελαιόδεντρα, σε ένα κτήμα που άνηκε στον πατέρα της ιδιοκτήτριας, δεσπόζει στο τοπίο των Μεγάρων.
Η κατοικία ήταν υποψήφια για το Ευρωπαϊκό Βραβείο Σύγχρονης Αρχιτεκτονικής το 2015, ενώ απέσπασε το 3ο βραβείο του περιοδικού Häuser το 2016 στον διαγωνισμό για την καλύτερη κατοικία στην Ευρώπη.
Η οικογένεια αποφάσισε πως αυτό το κτήμα θα φιλοξενούσε το καταφύγιο που θα προσέφερε γαλήνη και επαφή με τη φύση και ο Τηλέμαχος Ανδριανόπουλος ανέλαβε να οραματιστεί και να πραγματώσει την επιθυμία αυτή.
Με ξεναγούς την οικογένεια και τον αρχιτέκτονα, το βίντεο που παραχωρήθηκε στο Lifo.gr είναι μια σπάνια αρχιτεκτονική εμπειρία που αναδεικνύει αθέατες πτυχές της κατοικίας στα Μέγαρα.
Το βίντεο γυρίστηκε από την Kirsten Dirksen σε αγγλική γλώσσα το Φθινόπωρο του 2018, με την συμμετοχή της Ελληνίδας ιδιοκτήτριας και του αρχιτέκτονα Τηλέμαχου Ανδριανόπουλου του γραφείου tense architecture network.
Η κατοικία ήταν υποψήφια για το Ευρωπαϊκό Βραβείο Σύγχρονης Αρχιτεκτονικής το 2015, ενώ απέσπασε το 3ο βραβείο του περιοδικού Häuser το 2016 στον διαγωνισμό για την καλύτερη κατοικία στην Ευρώπη.
Με αφορμή το βίντεο και την περαιτέρω διάκρισή της κατοικίας στα Βραβεία Αρχιτεκτονικής του Ελληνικού Ινστιτούτου Αρχιτεκτονικής, το 2017, ο επίκουρος καθηγητής Τηλέμαχος Ανδριανόπουλος, μιλά για το έργο του:
«Η ιδιαιτερότητα αυτών των βραβείων είναι ότι η κριτική επιτροπή επισκέπτεται τα έργα που κρίνει. Θα έλεγα, για την ακρίβεια, ότι επιδίδεται σε ενός είδους safari, με το δεδομένο ότι αυτό συμβαίνει συνήθως μέσα στον καυτό Ιούλιο, όπου οφείλουν να επισκεφτούν τουλάχιστον 20 έργα ανά την Ελλάδα –και με το ενδεχόμενο κάποια από αυτά να βρίσκονται σε σχετικά δυσπρόσιτα σημεία. Τους περίμενα λοιπόν με την μοτοσυκλέτα εκείνο το ζεστό απόγευμα σε ένα σταυροδρόμι, τουλάχιστον 5-6 χιλιόμετρα μακριά από την κατοικία –προκειμένου να τους οδηγήσω μέσα από ένα δαιδαλώδες πλέγμα από χωματόδρομους σε αυτήν. Κάποια στιγμή, και έχοντας μόλις περάσει ανάμεσα –αυτοκίνητο και μοτοσυκλέτα- από ένα κοπάδι πανικόβλητα πρόβατα, έχασα τη στροφή.... Ευτυχώς ήμασταν πλέον κοντά, βλέπαμε το σπίτι.
Αυτή ήταν η δεύτερη φορά που πήγαινα εκεί σχετικά πρόσφατα –έχοντας πλέον εγκαταλείψει τον επίσημο ρόλο του επιβλέποντα αρχιτέκτονα: Η πρώτη ήταν το ίδιο καλοκαίρι, στις αρχές του, όπου πήγαμε με μεγάλη περιέργεια –σύσσωμο το γραφείο- προκειμένου να παρακολουθήσουμε μία φωτογράφηση μόδας του βρετανικού περιοδικού Wallpaper. 10 τουλάχιστον άτομα συνεργείο, το οποίο προφανώς πέρασε μέσα από το ίδιο πλέγμα χωματόδρομων και ίσως και από τα ίδια πανικόβλητα πρόβατα –φορτωμένο με κοσμήματα και ρούχα υψηλής ραπτικής. Πέραν από το 'εξωτικόν' της κατάστασης, όταν φτάσαμε αντιλήφθηκα πόσο ωραίος ήταν ο μικρός υπόγειος χώρος της κουζίνας –τίγκα εκείνη την ημέρα σε Dior και Gucci- ανάμεσα στις τομάτες και τα κολοκύθια της Πέπης. Ανάμεσα...
Επανέρχομαι στην προηγούμενη επίσκεψη, της κριτικής επιτροπής. Αφού την ξεπροβοδίσαμε, επιστρέψαμε με τους ιδιοκτήτες προκειμένου να κάνουμε μια χαλαρή κουβέντα στο καθιστικό. Ο ήλιος είχε ήδη αρχίσει να πέφτει, ένα μοναδικό αεράκι φυσούσε από αυτό που συνήθως στα κείμενα περιγράφω ως 'μαγνητικό βουνό': είχαμε ανοίξει όλα τα υαλοστάσια της βορινής πλευράς, σε μήκος 22 μέτρων. Εκεί σκέφτηκα για πρώτη φορά –και αυτό αποτελεί σχεδόν μια εξομολόγηση- ότι αυτή η κατοικία από όσες έχουμε σχεδιάσει και κατασκευάσει, είναι εκείνη που θα ήθελα να μου ανήκει. Και αυτό, προφανώς όχι λόγω της αρχιτεκτονικής της, αλλά λόγω της σχέσης της αρχιτεκτονικής της με το συγκεκριμένο τοπίο: Κάτι που δυστυχώς ή ευτυχώς δεν μεταφέρεται από τις φωτογραφίες.
Μετά την υποψηφιότητα της για το βραβείο Mies van der Rohe πριν 4 χρόνια, ήρθε το ευρωπαϊκό βραβείο Häuser και τώρα αυτή η διάκριση: θα ήθελα για όλα αυτά να ευχαριστήσω τον ιδιοκτήτη, ο οποίος στην πρώτη μας συνάντηση μου είχε ζητήσει απλώς και μόνον –αυτή ήταν η ακριβής του φράση: 'Θα ήθελα κάτι δωρικό.' Και είμαι πλέον σε θέση να αντιληφθώ, μετά από μερικά χρόνια εκπληκτικής συνεργασίας μαζί του –και λέω συνεργασίας γιατί όντως τα περισσότερα σε αυτό το σπίτι πέρασαν από τα ικανά του χέρια- ότι όταν το έλεγε αυτό δεν είχε στο μυαλό του ούτε κίονες, ούτε κιονόκρανα.
Οφείλω επίσης πολλά στον πολιτικό μηχανικό του έργου Θανάση Κοντιζά –πολιτικό μηχανικό και των υπόλοιπων έργων μας, και θέλω να ελπίζω και των μελλοντικών: η συμβολή του και σε αυτήν την κατοικία και σε ό,τι άλλο έχουμε κάνει, είναι απολύτως αδιαχώριστη από τη δική μας. Απολύτως. Τίποτε από όσα έχουμε κάνει δεν θα είχε την ίδια δύναμη χωρίς εκείνον. Ο τρόπος με τον οποίο φέρεται η οροφή του κυρίως χώρου διημέρευσης, τα τρία αφανή της φατνώματα, η αντεστραμμένη δοκός ακριβώς στο σημείο όπου η οροφή αλλάζει απότομα κλίση προκειμένου η κατοικία να ανοιχτεί στο βουνό –έχουν να κάνουν προφανώς με το ότι εκείνο το απόγευμα της επίσκεψης της κριτικής επιτροπής δεν ήθελα να σηκωθώ από τον καναπέ...»
Δείτε στο βίντεο πώς είναι η ζωή μέσα σε μια βραβευμένη κατοικία, την αγάπη της Πέπης για τα ελαιόδεντρα, το ρόλο του βουνού (τα Γεράνια Όρη) και το πως η φύση συμβιώνει σε μια κατοικία σύγχρονη και προσαρμοσμένη ώστε να σέβεται τα δέντρα, τη γη και τον τόπο που τη φιλοξενεί.
Το μίνι-ντοκιμαντέρ της Kirsten Dirksen: