Μετά τον Πατρίσιο Γκουσμάν και το ντοκιμαντέρ του "The Pearl Button", το μοναδικό φιλμ τεκμηρίωσης που διαγωνίζεται για τη Χρυσή Άρκτο, έρχεται ο πιό γνωστός συμπατριώτης του Χιλιανός, ο Πάμπλο Λαραΐν, μέσω της μυθοπλασίας αυτή τη φορά, όχι μόνο για να ξύσει πληγές που αφορούν στην αποσιώπηση των εγκλημάτων των καθολικών ιερέων, αλλά για να επιτεθεί στην μέθοδο του νέου Πάπα να διορθώσει εσωτερικά τις ποινικά κολάσιμες, ανοιχτές πληγές, με μια εκμοντερνισμένη, πονηρή, διαβλητή συντήρηση των χρόνιων προβλημάτων, για χάρη της τάξης και της ισορροπίας της Εκκλησίας με το χαμένο κύρος.
Το El Club εξετάζει την περίπτωση ενός απομακρυσμένου σπιτιού, σε έναν όμορφο αλλά ερημωμένο παραλιακό τόπο, όπου τιμωρημένοι ιερείς διαφορετικής ιδιοσυγκρασίας, μαζί με μια έκπτωτη καλόγρια, με χαμόγελο θρίλερ και απειλητικά μονότονη φωνή, ζουν σε μια κατάσταση limbo συντήρησης, ώσπου ένας νευρικός, άρτι αφιχθείς συνάδελφος τους δίνει απότομα τέλος στη ζωή του μετά από τις καταγγελίες ενός περαστικού που τον ακολούθησε και άρχισε να του απαγγέλει ουρλιάζοντας, κατηγορίες που θα έκαναν και τον πιό στωικό εξομολόγο να ανατριχιάσει. Για να αποφευχθεί το σκάνδαλο, καταφθάνει ένας ψυχολόγος/ιερωμένος νέας κοπής, από αυτούς που οδηγούν γυαλισμένο SUV, ταξιδεύουν πρώτη θέση και φοράνε ακριβές κολώνιες που αγοράζουν από τα αεροδρόμια, για να λύσει το μυστήριο και να αποκαταστήσει την αλήθεια, έχοντας περιορισμένο χρόνο στη διάθεση του, παρά τη φαινομενική του υπομονή.
Ο δρόμος είναι μακρύς και περίπλοκος, και σίγουρα όχι τόσο καθαγιασμένος όσο αρμόζει στην περίπτωση ανθρώπων που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στη θρησκεία και τον Θεό. Ο Λαραΐν ενδιαφέρεται για την απόσταση που χωρίζει τους παλιούς από τον νέο, την τραγική φαυλότητα που τους διέπει, και την υποκρισία που υπαγορεύει την αντίστιξη ανάμεσα στα λόγια και τις πράξεις τους.
Επιλέγει διαφορετικά μουσικά θέματα και μια σειρά από αργές κινήσεις της κάμερας, σα να βρίσκεται σε έναν απογυμνωμένο ναό, εγκαταλείποντας την κοφτή, νευρώση αφήγηση του No. Το θέμα του είναι πολύ δυνατό, το σενάριό του, όπως πάντα, ενδελεχές και ψαγμένο, αν και η όψη της ταινίας, σκηνοθετικά και φωτογραφικά, άνιση και ημιτελής. Το El Club είναι ένα καθαρόαιμο φιλμ για φεστιβάλ, που προσκαλεί για διάλογο ανάμεσα στο στιλ του σκηνοθέτη και το κοινωνικό θέμα που επιλέγει να θίξει.