Το παρασκήνιο γύρω από τα γυρίσματα και την παγκόσμια πρεμιέρα του «Μην Ανησυχείς Αγάπη Μου» απειλεί να θέσει σε έκλειψη την όποια ποιότητα της ταινίας.
Αφού η Ολίβια Γουάιλντ παρέλαβε τα χαρτιά του διαζυγίου της από τον Τζέισον Σουντέικις επί σκηνής πριν από λίγο καιρό, παραμονές της έναρξης του 79ου Φεστιβάλ Βενετίας, ο Σάια ΛαMπέφ, ο οποίος βρέθηκε στη Γαληνοτάτη με άλλη ταινία, ξέσπασε με δηλώσεις του, απαντώντας στη σκηνοθέτιδα πως δεν απολύθηκε καθόλου, αλλά παραιτήθηκε εντελώς αυτοβούλως, και την κάλεσε προ των ευθυνών της, σε μια ευγενική και μαζί αυστηρή δήλωση, ισχυριζόμενος πως οι δυο τους ξέρουν πολύ καλά τους λόγους για την –τέλος πάντων– απομάκρυνσή του από τον ρόλο που κατέληξε στον Χάρι Στάιλς, τον νυν σύντροφο της Βρετανίδας.
Σαν να μην έφταναν αυτά, η συμπρωταγωνίστρια του Στάιλς στην ταινία, Φλόρενς Πιου, αντιλήφθηκε πως μυρίζει μπαρούτι στις τάξεις των δημοσιογράφων, κι ενώ όλοι νόμιζαν πως θα απέφευγε ολωσδιόλου τη Βενετία, αποφάσισε να έρθει, να κάνει το κόκκινο χαλί και να παραστεί στην επίσημη προβολή στη Sala Grande, αλλά προτίμησε να προσπεράσει τη συνέντευξη Τύπου, πετώντας το μπαλάκι στο «ζεύγος».
Η Γουάιλντ στήνει ένα επιτραπέζιο θρίλερ γυναικείας ενδυνάμωσης και στριφογυρίζει απότομα το ταμπλό για να αιφνιδιάσει και να εντυπωσιάσει τους θεατές στην τρίτη, και σαφώς πιο αδύναμη, αδέξια πράξη.
Έμπειρη και ψύχραιμη, η Γουάιλντ έκανε τάκλιν στην ερώτηση για τον ελέφαντα στο δωμάτιο, κατηγόρησε έμμεσα τις ταμπλόιντ φήμες που τροφοδοτούν το διαδίκτυο και ευχαρίστησε τη Φλόρενς Πιου (τη χαρακτήρισε «δύναμη») που ξέκλεψε μια μέρα για να τους κάνει παρέα στην πρώτη γιορτή της ταινίας τους, αλλά και τον Ντενί Βιλνέβ, που της έδωσε ρεπό από τα γυρίσματα του «Dune».
Ενωμένοι μπροστά στα φλας, αν και φαίνονταν σαν ξένοι στην ίδια πόλη στις φωτογραφίες της Mostra, ντύθηκαν με τα καλά τους: η Γουάιλντ στα κίτρινα, ο Στάιλς στους '70s μακρυγιακάδες, και η Πιου στραφτάλιζε με περηφάνια, θέλοντας να διατρανώσει πως η ταινία είναι πάνω της, κάτι που είναι αλήθεια, γιατί με το σούσουρο κανείς δεν το είχε καταλάβει μέχρι να τη δει!
Πάει κι αυτό. Η ταινία, τώρα: πρόκειται για ένα θρίλερ που ξεκινά απατηλά, με τους Στάιλς - Πιου στο Παλμ Σπρίνγκς των '60s, με τα εμβληματικά μοντερνιστικά σπίτια στην έρημο και τα πολύχρωμα κάμπριο – ένα ζευγάρι ανάμεσα στα πολλά, που μοιράζονται μια ευδυλλιακά καταναλωτική καθημερινότητα, όπου οι άνδρες εργάζονται σε ένα άκρως απόρρητο πρότζεκτ και οι γυναίκες τους σκοτώνουν τον χρόνο τους ως νοικοκυρές και μανάδες, πίνοντας μαρτίνι και κουτσομπολεύοντας γύρω από την πισίνα τους, κάτω από τον καυτό ήλιο.
Η ευτυχία της Άλις, ωστόσο, διακόπτεται από εφιαλτικές φλασιές, και ο Τζακ την καθησυχάζει, με σεξ ή ανακουφιστικά γλυκόλογα. Το παράδειγμα της παρανοϊκής γειτόνισσας που έχασε το παιδί της μυστηριωδώς, επειδή καταπάτησε έναν από τους αυστηρούς κανόνες της μυστικοπαθούς εταιρείας, δεν είναι παρά ένας κακός οιωνός για το τι θα ακολουθήσει.
Η Γουάιλντ στήνει ένα επιτραπέζιο θρίλερ γυναικείας ενδυνάμωσης και στριφογυρίζει απότομα το ταμπλό για να αιφνιδιάσει και να εντυπωσιάσει τους θεατές στην τρίτη, και σαφώς πιο αδύναμη, αδέξια πράξη.
Η Πιου ξεχύνεται με δύναμη και υπερβάλλει, ενώ ο Στάιλς στέκει με αξιοπρέπεια, σε έναν ρόλο που αναδεικνύει τη φωτογένειά του, αν και δεν απαιτεί πολλά παραπάνω από μια υποστηρικτική παρουσία δίπλα στη γυναίκα του, που πάσχει και αντιδρά στον μοχθηρό χειριστή του παιχνιδιού – τον ακραιφνώς δαιμονικό Κρις Πάιν.
Εύλογα, η καλύτερη στιγμή του Στάιλς είναι ο γλυκόπικρος θρίαμβος της προαγωγής του, όταν το αφεντικό του ζητά να χορέψει σαν αρκούδι για να διασκεδάσουν οι καλεσμένοι. Εκεί δείχνει πόσο άρχοντας είναι στη σκηνή και πώς η κίνηση τον βοηθά αβίαστα στην έκφραση του συναισθήματος.
Alla prossima, λοιπόν, μέχρι το επόμενο κινηματογραφικό βήμα του μεγαλύτερου μουσικού σταρ του πλανήτη.