Λίγο πριν τις Χρυσές Σφαίρες, συζήτηση άρχισε να γίνεται, όχι τόσο για το ποια ταινία θα επικρατήσει, ή κατά πόσο οι γυναίκες θα αντιδράσουν για την απουσία τους σε οποιαδήποτε κατηγορία δεν εμπίπτει σε female βραβείο, αλλά για την επιστροφή του Ρίκι Τζερβέις στο ρόλο του οικοδεσπότη. Ιστορικά, η τελετή που σκαρώνουν εδώ και δεκαετίες οι ανταποκριτές ξένου τύπου στο Χόλιγουντ, και μοιάζει με κατηγορία comedy ή musical συγκρινόμενη με το drama των Όσκαρ, είναι πάντα η πιο χαλαρή, ευδιάθετη και πλακατζίδικη από όλες, εκεί όπου οι προσκεκλημένοι ψιλομεθούν ανάμεσα στα αυτοσυγχαρίκια και μοιράζουν πειράγματα, όσο εύκολα τα δέχονται.
Με τις βιτριολικές επιθέσεις του σε πρόσωπα και καταστάσεις που άπτονται άμεσα της βιομηχανίας του θεάματος, ο Βρετανός ηθοποιός, σεναριογράφος και σκηνοθέτης έφτιαξε όνομα κοροϊδεύοντας πασίγνωστους σταρ, ισχυρούς παράγοντες, ακόμη και τους ανθρώπους που τον πληρώνουν πλουσιοπάροχα, όπως δήλωσε, σε μια προσπάθεια να αναβαθμίσει το ξενέρωτο στιλ παρουσίασης και ξερής εισαγωγής στα βραβεία. Και το κατάφερε. Στη φετινή απονομή, επανήλθε για πέμπτη φορά και όταν είπε πως θα ήταν και η τελευταία του, κανείς δεν τον πίστεψε. Διότι ο Τζερβέις είναι, πάνω από όλα, κωμικός και γράφει αστεία που τα εκτελεί καλύτερα ο ίδιος. Δεν έχει αποστολή να κάψει συθέμελα το Χόλιγουντ, ούτε να αυτοεξοριστεί από μια κοινότητα που τον έχει αγκαλιάσει, βραβεύσει και προικίσει με πολλούς τρόπους- χαζός είναι; Τη διάκριση ανάμεσα στην προσωπική επίθεση και την άσκηση του επαγγέλματός του τόνισε σε μια μεγάλη συνέντευξη που έδωσε στο Hollywood Reporter πριν από μερικές ημέρες και το στοίχημα ήταν αν, σε μια εποχή ανησυχητικής άμβλυνσης της κωμικής αιχμής, για πάρα πολλούς λόγους, ο Τζερβέις θα ήταν ικανός να κρατήσει χαρακτήρα- εκτός από τον χαρακτήρα του, που έχει αποδείξει πως δεν τον αλλάζει με τίποτα.
Το να σχολιάζει τον αιώνιο μοντελοπνίχτη Λιονάρντο ντι Κάπριο φάνηκε ξεπερασμένο, ειδικά μπροστά στο έξυπνο σχόλιο του νικητή στην κατηγορία δεύτερου ανδρικού ρόλου, Μπραντ Πιτ, ο οποίος, λούζοντας με κοσμητικά τον φίλο και συμπρωταγωνιστή του LDC στο Κάποτε στο Χόλιγουντ, έκλεισε λέγοντας, "εγώ πάντως θα μοιραζόμουν τη σχεδία (του Τιτανικού) μαζί σου".
Έχοντας στο μυαλό του πως, σαν τους πρωταθλητές στίβου, που πλέον η IAAF τιμωρεί ακόμη και με την πάροδο δεκαετίας, ελέγχοντας αναδρομικά δείγμα από τα ούρα τους, έτσι κι εκείνος έπρεπε να προσέξει πώς θα σταθούν τα δικά του αστεία με ορίζοντα τουλάχιστον το 2030, μετά το πάθημα των παλιών tweets του Κέβιν Χαρτ, δεν κόμπιασε και προσάρμοσε τη ρουτίνα του στα πρόσωπα που "τρέχουν", ζωντανά, ή νεκρά, όπως ο Έπσταϊν, τον οποίο χαρακτήρισε φίλο των περισσότερων από τους παριστάμενους στο Beverly Hilton. Αυτό ήταν και το πιο χοντρό από τα χωρατά του, καθώς τα υπόλοιπα ήταν αναμενόμενα, είτε έφτασαν στους παραλήπτες, ή έσκασαν μπροστά του, πριν προλάβουν να απογειωθούν. Το να σχολιάζει τον αιώνιο μοντελοπνίχτη Λιονάρντο ντι Κάπριο φάνηκε ξεπερασμένο, ειδικά μπροστά στο έξυπνο σχόλιο του νικητή στην κατηγορία δεύτερου ανδρικού ρόλου, Μπραντ Πιτ, ο οποίος, λούζοντας με κοσμητικά τον φίλο και συμπρωταγωνιστή του LDC στο Κάποτε στο Χόλιγουντ, έκλεισε λέγοντας, "εγώ πάντως θα μοιραζόμουν τη σχεδία (του Τιτανικού) μαζί σου".
Αυτή είναι η μοίρα της καινοτομίας: κάποτε θα ξεφτίσει. Ωστόσο, ο Τζερβέις, ως συχνός επισκέπτης από έναν άλλο σύμπαν, κι όχι κουρασμένος από την επαναλαμβανόμενη λιτανεία των Αμερικανών stand up comedians και παρουσιαστών, που συνήθως αναλαμβάνουν πιο κρύα χρέη τελετάρχη, προσθέτει λίγο πιο τσουχτερό μπρίο στο καλοντυμένο κλίμα με τα φιλάκια και τη θετική ενέργεια- η κυνική και βαρύθυμη βρετανική ούγια του παραμένει ανεξίτηλα ραμμένη στο λόγο του. Το «ευχαριστείστε τον ατζέντη και τον Θεό σας και άντε γα——-είτε», ήταν από τα πιο πετυχημένα της βραδιάς, γιατί γείωσε μια μεγάλη παρέα που γνωρίζει πως η αγάπη τους για το σινεμά και την τηλεόραση δεν έχει και μεγάλη σχέση με τα βραβεία και τα εκατομμύρια που παίρνουν, και ταυτόχρονα προπαγανδίζει τον φανατικό αθεϊσμό του- ο Τομ Χανκς, ως χριστιανός ορθόδοξος, κατσούφιασε διαφωνώντας, αλλά έχει το κωμικό timing να μην επιτρέπει σε συναδελφικές ατάκες να του χαλάσουν μια μεγάλη βραδιά, όπου τιμήθηκε για το έργο του.
Σε κάποια άλλη στιγμή, κατά την προσφιλή του συνήθεια, ο Τζερβέις προώθησε εκτεταμένα το δικό του Afterlife για λογαριασμό του Netflix, αν και οι ψηφοφόροι είχαν εντελώς διαφορετική γνώμη για το κανάλι που απέσπασε πολλαπλές υποψηφιότητες. Ο Ιρλανδός έχασε σε όποια κατηγορία προτάθηκε και η Ιστορία Γάμου περιορίστηκε στον δεύτερο γυναικείο ρόλο, για την εντυπωσιακή ερμηνεία της Λόρα Ντερν ως δικηγόρος που τα θέλει όλα, με ασίγαστη αυτοπεποίθηση. Μήπως τελικά το Netflix έχει προκαλέσει αντίδραση για τις επιθετικές τακτικές του; Και οι άνθρωποι του σινεμά επιλέγουν να τραβήξουν μια γραμμή στο συγκεχυμένο αλισιβερίσι; Πάντως ο Μπονγκ Τζουν Χο, που τα Παράσιτα του φυσιολογικά κέρδισαν στην διεθνή κατηγορία, προέτρεψε, τους Αμερικανούς περισσότερο, να βλέπουν περισσότερες ταινίες που δεν μιλάνε αγγλικά, θεωρώντας το εμπόδιο πάχους ενάμιση εκατοστού, που είναι οι υπότιτλοι, ανάξιο λόγου.
Οι ταινίες που ξεχώρισαν στην απονομή είναι το Κάποτε στο Χόλιγουντ, με βραβεία για το σενάριο και και την ταινία, εκτός από εκείνο του Μπραντ Πιτ, και τον Κουέντιν Ταραντίνο να συγχαίρει τον εαυτό του, γιατί δεν συνεργάστηκε με κανέναν άλλο στη συγγραφή- θα πρέπει αν το πάρει απόφαση, πως οι απανταχού κριτικοί και σινεφίλ τον θεωρούν auteur, και τα Όσκαρ και οι Σφαίρες, πρωτίστως, σεναριογράφο! Στην κατηγορία για καλύτερο δράμα, η ταινία και η σκηνοθεσία κατέληξε στο 1917, στην περίτεχνη ελεγειακή περιπέτεια με πρωταγωνιστές δυο αγγελιοφόρους/στρατιώτες στον Μεγάλο Πόλεμο. Κανείς δε μπορεί να προβλέψει με σιγουριά αν η ταινία του Σαμ Μέντες, ο οποίος έκανε έκκληση στο κοινό να στηρίξει στις αίθουσες μια ακριβή ταινία χωρίς πρώτα ονόματα μπροστά από την κάμερα, θα παίξει μεγαλύτερο ρόλο στα Όσκαρ, πέρα από το δεδομένο πλασάρισμα της στις μεγάλες κατηγορίες, ή αν θα πρωταγωνιστήσει στις τεχνικές κατηγορίες που λείπουν από τις Χρυσές Σφαίρες, όπως τα σκηνικά, η μουσική, ο ήχος και η φωτογραφία του κορυφαίου Ρότζερ Ντίκινς, επαναλαμβάνοντας το μοτίβο της νικήτριας στο HFPA ταινίας του Μάρτιν Σκορσέζε, Aviator, που στα Όσκαρ ξεκίνησε με 5 βραβεία και μπλόκαρε στα μεγάλα του φινάλε.
Κι αν οι ενώσεις κριτικών απέκλεισαν τη Ρενέ Ζελβέγκερ και τον Χοακίν Φίνιξ, προτείνοντας άλλους αντ' αυτών, οι ανταποκριτές του Χόλιγουντ έδειξαν την κεντρική λεωφόρο αντί για εναλλακτικά μονοπάτια. Η Ζελβέγκερ περισσότερο χάρηκε που ξαναείδε την παλιά της "οικογένεια" μετά από αποχή που διήρκησε περισσότερο από 10 χρόνια, και ο Φίνιξ υπενθύμισε, εκτός από το ότι ήταν ο πρώτος vegan στη γειτονιά του (και κάποτε τον χλεύαζαν για τα οικολογικά του παπούτσια και τις χίπικες δηλώσεις του), πως η δική του παράσταση ως Joker, δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη.
Ο Ρόμπερτ ντε Νίρο, ο οποίος φέτος απουσιάζει από όλες τις πεντάδες, και έδωσε το παρών, δεν είχε την ευκαιρία να μιλήσει και να βρίσει τον Τραμπ, ο οποίος φέτος δεν χρειάστηκε να μπει στο στόχαστρο, γιατί ενδεχομένως το πολεμικό κλίμα είναι αρκετά επικίνδυνο για δηλώσεις από άμβωνος, και επίσης γιατί προτεραιότητα είχαν οι γυναίκες, με τη Μισέλ Γουίλιαμς, νικήτρια για το ρόλο της ως Γκουέν Βέρντον στο παραγνωρισμένο Fosse/Verdon, να μιλάει δυναμικά για την ελευθερία επιλογής, και η Αυστραλία, που δέχτηκε ολόψυχη υποστήριξη για την πύρινη τραγωδία που βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη, και τον Ράσελ Κρόου να στέλνει μήνυμα βοηθείας και αφύπνισης. Χωρίς να το θέλουν, όσοι ανέβηκαν στη σκηνή, προτίμησαν να μιλήσουν για επείγουσα οικολογία και αυξημένο empowerment, σα να υπάκουσαν τον Τζερβέις όταν τους πρόσταξε να μην ασχολούνται με πολιτικά ζητήματα, γιατί έχουν ξοδέψει λιγότερες ώρες στα σχολεία τους ακόμη κι από την Γκρέτα Τούνμπεργκ!