Μια από τις αγαπημένες μου ταινίες των '90ς και σίγουρα μια από τις σημαντικότερες του Ελληνικού κινηματογράφου είναι η ταινία «Από τη άκρη της πόλης» του Κωνσταντίνου Γιάνναρη ο οποίος ως νεοφερμένος και πολλά υποσχόμενος σκηνοθέτης που ζούσε στο Λονδίνο καταφέρνει μ αυτήν και όλες τις επόμενες ταινίες του να αποτυπώσει και να περιγράψει την σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα ανοίγοντας τον δρόμο γι αυτό που σήμερα ονομάζουμε «νέος ελληνικός κινηματογράφος».
Στην «Άκρη της πόλης» ο Γιάνναρης μας συστήνει έναν ερασιτέχνη τότε ηθοποιό, τον Στάθη Παπαδόπουλο, ο οποίος έμελλε να παίξει σε όλες τις επόμενες ταινίες του.
Πριν από μερικούς μήνες έβλεπα μια από αυτές τις ταινίες και αναρωτήθηκα που να βρίσκεται και τι να κάνει αυτός ο αγαπημένος μου ηθοποιός των '90ς. Δοκίμασα να πατήσω το όνομα του στο facebook και τον βρήκα. Ο Στάθης ζει πλέον μόνιμα στο Βερολίνο είναι παντρεμένος και έχει έναν γιο. Είναι ένα παιδί με πάρα πολύ χιούμορ που του αρέσει να περνάει καλά και να απολαμβάνει την ζωή. Ακόμα και τα μικρά βίντεο που κάνει για το fb δείχνουν ότι είναι γεννημένος ηθοποιός και αιώνιος έφηβος. Χωρίς δεύτερη σκέψη του ζήτησα να μου μιλήσει και να κάνουμε μια συνέντευξη.
Στη Γερμανία είναι καλά για τα παιδικά χρόνια. Μακάρι να μπορέσουμε όμως να επιστρέψουμε στην Αθήνα σε μερικά χρόνια. Θέλω να ζήσει και στην Ελλάδα ο γιος μου. Και εγώ κάνω υπομονή εδώ μέχρι να φτιάξει η κατάσταση. Δουλεύω και ξεχνιέμαι.
Τον αφήνω να κάνει την εισαγωγή:
Γεννήθηκα το 1980 στο Καζακστάν από Πόντιους γονείς. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν ανέμελα, ζωηρά με πολλή ελευθερία και επικίνδυνα παιχνίδια έξω στη φύση. Όταν ήμουν 10 χρόνων μετακομίσαμε όλη η οικογένεια στην Ελλάδα και εγκατασταθήκαμε πρώτα στα Άνω Λιοσια και μετά στο Μενιδι. Όταν ήρθαμε Ελλάδα είχα δυσκολίες προσαρμογής λόγο γλώσσας, οι γονείς μου κάνανε από δυο δουλειές ο καθένας και η αδερφή μου και εγώ ήμασταν πολλές ώρες μόνοι μας. Οι αποδόσεις μου έπεσαν πολύ στο σχολείο ενώ στη Ρωσία τα πήγαινα καλά. Άρχισα να κάνω κοπάνες, παρέες και πολλές βόλτες Μενίδι-Ομόνοια με πατίνια... Στα 15 παράτησα το σχολείο και στα 16 έγινα χορευτής go-go-boy στο κλαμπ Factory όπου είχα δει τυχαία ότι έψαχναν χορευτές...
— Πώς σε επέλεξε ο Γιάνναρης για την πρώτη του ταινία την Άκρη της πόλης πως γνωριστήκατε;
Ο Κωνσταντίνος με είδε στο Factory που χόρευα. Τότε έψαχνε χορευτές για μια ταινία που ήθελε να κάνει (η οποία δεν έγινε τελικά) και έτσι γνωριστήκαμε.
— Εσένα σου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό να γίνεις ηθοποιός; Το ήθελες; Με τι σκεφτόσουν να ασχοληθείς;
Εμένα μου άρεσε ο χορός. Ήδη στη Ρωσία με είχε γράψει η τοπική εφημερίδα όταν ήμουν 6 χρόνων και βγήκα πρώτος σε διαγωνισμό χορού στην κατασκήνωση. Αυτό μου άρεσε να κάνω, να χορεύω στα κλαμπ και γενικά δε σκεφτόμουν το μέλλον τότε στα 16 που με ανακάλυψε ο Γιάνναρης.
— Έπαιξες στην Άκρη της πόλης, στον Δεκαπενταύγουστο, στον Όμηρο και στο Μan at sea: 4 σπουδαίες ταινίες που αποτυπώσανε με μοναδικό τρόπο τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Τι θυμάσαι και τι έχεις πάρει από αυτές τις ταινίες;
Η Άκρη της Πόλης με σημάδεψε αλλά την εποχή που γυρίστηκε δεν είχα ιδέα τι σήμαιναν όλα αυτά -το κατάλαβα πρώτη φορά στο χειροκρότημα μετά από τη πρώτη προβολή στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Αυτή ήταν και η στιγμή που ένιωσα ότι ναι, αυτό θέλω να κάνω. Ο Όμηρος ήταν η πιο έντονη εμπειρία από όλες σε σημείο να έχω μπει τόσο βαθιά στο ρόλο σε κάποιες σκηνές που με τρόμαζε. Προς το τέλος δεν ήμουν καθόλου καλά και μου πήρε κάποιους μήνες μετά για να συνέλθω...
— Όταν τις κάνατε περίμενες ποτέ ότι θα γίνουν κλασικές και θα είναι τόσο σημαντικές;
Η Άκρη της Πόλης είναι όντως κλασσική και χαίρομαι που ταξίδεψε σε όλον τον κόσμο. Είμαι πολύ περήφανος που συμμετείχα σε όλες αυτές τις ταινίες.
Με τον Κωνσταντίνο Γιάνναρη κάναμε πολλή παρέα όλα τα χρόνια, έγινε και κουμπάρος μου. Τώρα λόγω απόστασης δε βλεπόμαστε συχνά. Ένα παιδί, ο Ανέστης ο οποίος στην ταινία πεθαίνει από υπερβολική δόση δυστυχώς είχε ακριβώς αυτό το τέλος μερικά χρόνια μετά από την ταινία. Τραγική ειρωνεία αν φανταστεί κάνεις ότι την εποχή που γυρίστηκε δεν είχε δοκιμάσει καν ναρκωτικά...
Ένα άλλο παιδί είναι στη φυλακή...
Άλλος έκανε οικογένεια και δουλεύει οδηγός λεωφορείου στο Μενίδι. Άλλος αναγκάστηκε να αλλάξει περιοχή αμέσως μετά την ταινία γιατί είχε απειλές από άλλους Πόντιος για την ομοφυλοφιλική σκηνή που είχε στην ταινία.
Ο Κοτζιάν (Κώστας Κοτσιανιδης) έκανε και δεύτερη ταινία με το Γιάνναρη - έπαιξε στο Δεκαπενταύγουστο. Μετά δεν ασχολήθηκε άλλο με την υποκριτική. Σήμερα είναι παντρεμένος και πρόσφατα έγινε και μπαμπάς. Τον βλέπω μια φορά το χρόνο όταν είμαι Ελλάδα.
Ένα άλλο παιδί που έπαιζε στην Άκρη της πόλης -έκανε το Φίλιππο- ήταν ήδη ηθοποιός είχε τελειώσει δραματική σχολή ο Νίκος Καμοντος ο οποίος ασχολείται επαγγελματικά και με το χορό έτυχε να τον συναντήσω μετά από πολλά χρόνια στο Βερολίνο.
Ναι, έπαιξα και σε μια μικρού μήκους ταινία της Έλενας Δημητρακοπούλου "Τα μυστικά της πόλης", μερικά διαφημιστικά σποτ, μια πειραματική μικρού μήκους στο Βερολίνο και πριν από μερικούς μήνες έπαιξα στην καινούργια ταινία του Αστερη Κούτουλα «dance fight love die -on the road with Mikis Theodorakis» η οποία θα βγει σε μερικούς μήνες.
— Πώς μετά από όλα αυτά που έκανες εδώ στην Ελλάδα βρέθηκες στην Γερμανία;
Στη Γερμανία ήρθα πρώτη φορά το 2005 για επίσκεψη στην κοπέλα μου που σπούδαζε Βερολίνο τότε. Μετά από μισό χρόνο αποφάσισα να ξαναπάω για περισσότερο και έκατσα 3 χρόνια. Έπειτα επιστρέψαμε μαζί για δυο χρόνια στην Ελλάδα και λόγω της κρίσης πήραμε την απόφαση να φύγουμε πάλι για Βερολίνο αρχές του 2011.
— Μάγειρας πώς και έγινες; Σου άρεσε από πάντα;
Όταν ανέβηκα Βερολίνο την πρώτη φορά που είχα αποφασίσει να μείνω έπρεπε κάπου να δουλέψω... Επειδή δε μιλούσα γερμανικά ξεκίνησα σε ελληνικό εστιατόριο από λαντζα. Ύστερα από μερικούς μήνες πήγα σε άλλο εστιατόριο έξω από την πόλη στο οποία είχαν το χρόνο και μου έμαθαν καλά τη δουλειά.
Μετά συνέχισα σαν "δότης" στο Βερολίνο (έτσι μεταφράζεται αυτός που λέμε εδώ στη Γερμανία ότι βγάζει τα φαγητά). Από εκεί και πέρα μάγειρας. Ανέβηκα σιγά σιγά δηλαδή. Τώρα κάνω το catering μαζί με ένα φίλο μου σεφ για ένα μεγάλο σόου και περιοδεύουμε σε όλη τη Γερμανία και εκτός.
— Έκανες κάτι σαν ηθοποιός στην Γερμανία; Θα ήθελες γενικά να συνεχίσεις να ασχολείσαι με αυτό;
Γενικά αυτό είναι που θέλω να κάνω. Απλώς επειδή πρέπει να υπάρχει πάντα ένα στάνταρ εισόδημα στο σπίτι αυτό δε γίνεται να είναι το κύριο επάγγελμα μου. Είμαι πολύ χαρούμενος που συνεργάστηκα με τον Αστερη Κούτουλα εδώ στο Βερολίνο στην ταινία που προανέφερα και ανυπομονώ να τη δω στη μεγάλη οθόνη.
— Παντρεύτηκες και έχεις έναν γιο. Πώς είναι να έχεις οικογένεια;
Η γυναίκα μου ήταν η μεγαλύτερη μου fan (και γενικά πολύ fan του Γιάνναρη) και ήταν εκείνη που προσπάθησε να με γνωρίσει. Έτυχε μέσω ενός κοινού φίλου που γνωρίζαμε από τα κλαμπ και γνωριστήκαμε πριν από δέκα χρόνια ακριβώς. Παντρευτήκαμε το 2008 και ένα χρόνο μετά γεννήθηκε ο γιος μας. Η οικογένεια μου είναι πλέον η βάση και η ισορροπία μου. Ο γιος μου είναι ο λόγος μου να ζω, να σηκώνομαι το πρωί και να πηγαίνω για δουλειά. Μόνο για αυτόν όλα.
— Πώς είναι η Γερμανία; Πώς περνάει εκεί ο καιρός και οι μέρες; Θα ήθελες να γυρίσεις στην Ελλάδα;
Η Γερμανία είναι καλή για δουλειά. Η Ελλάδα είναι για ζωή αλλά έτσι όπως μας τα κάνανε δεν μπορείς να επιβιώσεις εκεί, γι' αυτό και αναγκαστήκαμε να φύγουμε. Ειδικά όταν έχεις παιδί κοιτάς να του προσφέρεις κάτι. Στη Γερμανία είναι καλά για τα παιδικά χρόνια. Μακάρι να μπορέσουμε όμως να επιστρέψουμε στην Αθήνα σε μερικά χρόνια. Θέλω να ζήσει και στην Ελλάδα ο γιος μου. Και εγώ κάνω υπομονή εδώ μέχρι να φτιάξει η κατάσταση. Δουλεύω και ξεχνιέμαι.
— Πάντως στο facebook τα βίντεο σου και οι φωτογραφίες έχουν και πολλή πλάκα και είναι πολύ εκφραστικές. Είσαι πραγματικά ένας performer εκεί - είναι σαν να δίνεις τις δικές σου μοναδικές παραστάσεις.
— Νομίζεις ότι οι ταινίες του Γιάνναρη θα σε ακολουθούν για πάντα;
Ναι σίγουρα. Αλλά ελπίζω να κάνω και άλλες εξίσου σημαντικές δουλειές και να με θυμούνται και για αυτές.
— Πώς είναι ο Στάθης του τώρα σε σχέση με τον Στάθη τότε στην Ελλάδα;
Σε σχέση με το Στάθη την εποχή της Άκρης της Πόλης; Η μέρα με τη νύχτα. Ωρίμασα αρκετά αν και η γυναίκα μου λέει ακόμα ότι έχει ένα μικρό παιδί και έναν έφηβο -εμένα- στο σπίτι. (Γέλια)
Το άρθρο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στις 21-04-2015