Οι Κόρε Ύδρο έκλεισαν όμορφα τον κύκλο τους πάνω στην δική τους κορυφή η οποία δεν είχε και πολλά λεφτά, ούτε τεράστια αναγνώριση από τις μάζες. Είχε όμως κάτι σημαντικότερο: Ό,τι κατάφεραν το κατάφεραν με τον τρόπο τους, χωρίς να κάνουν εκπτώσεις. Είναι από εκείνες τις επιτυχίες που σε αφήνουν να κοιμάσαι ήσυχος τα βράδια γνωρίζοντας ότι δεν ξεπουλήθηκες.
Οι Κόρε Ύδρο έχω την εντύπωση (σ.σ Γιατί πάντα εντυπώσεις έχουμε για τους άλλους και τίποτα δεν ξέρουμε. Μεταφράζουμε ό,τι καταλαβαίνουμε με την πιθανότητα λάθους να μας κλείνει το μάτι) ότι δεν ενδιαφέρθηκαν τόσο για το κοινό, όσο για τον εαυτό τους. Έφτιαξαν μουσική με τον τρόπο που ήθελαν, γύρισαν βίντεο κλιπ έτσι όπως ακριβώς τα ήθελαν, συνέχισαν να ζουν στην Κέρκυρα γιατί έτσι τους άρεσε, εμφανίστηκαν live στην Αθήνα μια στο τόσο επειδή μπορεί να βαριόντουσαν το ταξίδι Κέρκυρα-Αθήνα.
Τι μας μένει από τους Κόρε Ύδρο εκτός από τους συναρπαστικούς τους δίσκους; Η αίσθηση ότι μπορείς να δημιουργείς με τον δικό σου τρόπο αν πραγματικά το θες πολύ. Ότι μπορείς να έχεις σε τούτη την ζωή την δική σου φιλοσοφία για το πώς και το πότε χωρίς να επηρεάζεσαι από τους πολλούς. Ότι μπορείς να βρεις την δύναμη για να αδιαφορείς όταν ακούς τις Σειρήνες της ευτέλειας και του εύκολου δρόμου. Ότι είναι πιο ωραίο να φεύγεις με το κεφάλι ψηλά και να σε χειροκροτούν παρά με το κεφάλι κατεβασμένο όταν σε έχουν βαρεθεί.
Μας είχε λείψει μια μπάντα με δική της φιλοσοφία και συνέπεια απέναντι στο κοινό της και στη μουσική της. Είχα να την δω από τις Τρύπες και τους Στέρεο Νόβα. Μια ευχή από εδώ και πέρα: Να επιδείξουν την ίδια συνέπεια απέναντι στη μουσική τους όπως έκαναν οι Τρύπες και οι Στέρεο Νόβα μετά την διάλυση τους. Να συνεχίσουν να πορεύονται στο δύσβατο μονοπάτι που διάλεξαν από την αρχή, χωρίς να δίνουν σημασία σε αυτούς που θα τους πουν να «κόψουν» δρόμο.