Η Εμιλία Ξανθοπούλου γεννήθηκε το 1983 στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε ζωγραφική στο Τμήμα Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ, απ' όπου αποφοίτησε με άριστα.
Αργότερα συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στο Central Saint Martins College του Λονδίνου, όπου και βραβεύτηκε με το βραβείο Mishcon De Reya Art Prize.
Μέχρι τώρα έχει πραγματοποιήσει τέσσερις ατομικές εκθέσεις, ενώ έλαβε μέρος σε πολλές ομαδικές. Τα τελευταία δύο χρόνια διατηρεί εργαστήριο σχεδίου και ζωγραφικής στη Θεσσαλονίκη.
Μια μόνο ματιά στα έργα της ήταν αρκετή για θέλουμε απαραιτήτως να γνωρίσουμε καλύτερα την ίδια, και την μέχρι τώρα ξεχωριστή δουλειά της.
Πώς ξεκίνησε η σχέση σου με την ζωγραφική; Ζωγράφιζες από μικρή;
Ήδη από το δημοτικό σχολείο φανταζόμουν ότι θα γίνω ζωγράφος. Σχεδίαζα από μικρή, αμελώντας συχνά τα μαθήματά μου. Ήταν κάτι που μου άρεσε, αλλά και κάτι στο οποίο κατέφευγα συχνά ιδίως όταν ήμουν στεναχωρημένη. Ήταν, για μένα, η πρώτη γεύση της απελευθέρωσης.
Οπότε φαντάζομαι πως η Σχολή Καλών Τεχνών ήταν κάτι σαν "μονόδρομος" .
Για μένα η σχολή Καλών Τεχνών ήταν το φυσικό επακόλουθο των ονειροπολήσεων μου. Δεν υπήρχε άλλη διέξοδος.
Πότε ακριβώς κατάλαβες ότι η ζωγραφική θα ήταν το επάγγελμα σου;
Θα έλεγα ότι ασχολούμαι επαγγελματικά με την ζωγραφική από τότε που ολοκλήρωσα τις σπουδές μου. Όμως πρέπει να διευκρινίσω ότι η λέξη "επαγγελματικά" δεν περιλαμβάνει μόνο την έννοια της εργασίας, αλλά και αυτήν της αυτοεκπλήρωσης, ως έκφραση του εαυτού μας.
Θέλω να πω, αυτό που αγαπάμε αποκτά στη ζωή μας κάποια προτεραιότητα και προσαρμόζουμε τις συμπεριφορές μας προκειμένου να το κατακτήσουμε. Αυτή η όμορφη προσπάθεια της κατάκτησης μας καλεί σε διαρκείς βελτιώσεις, και αυτό ακριβώς ξεχωρίζει τον συνειδητοποιημένο από τον ευκαιριακό, τον "επαγγελματία" με εισαγωγικά, από τον ερασιτέχνη.
Τι κέρδισες από τις σπουδές σου στο Λονδίνο; Τι δεν θα έβλεπες να αλλάζει στον εαυτό σου αν δεν μεσολαβούσε αυτή η εμπειρία;
Οι σπουδές στο Λονδίνο με βοήθησαν να δω την τέχνη μέσα από το πρίσμα της "κριτικής σκέψης", κάτι που δεν είχα αναπτύξει τόσο έντονα στα προηγούμενα χρόνια των σπουδών μου.
Μέσα από πολύωρες συζητήσεις - που δεν κατέληγαν απαραίτητα κάπου- και σεβασμό στις διαφορετικές απόψεις και προσεγγίσεις, κατάλαβα περισσότερο την σημασία του υποκειμενικού. Ότι τα όρια μεταξύ καλού και κακού, άσχημου και όμορφου, δεν είναι τελικά τόσο σαφή.
Πώς θα χαρακτήριζες εσύ η ίδια το καλλιτεχνικό σου ύφος, το προσωπικό σου στυλ γραφής;
Αυτό θα το αφήσω να το εκτιμήσουν οι ιστορικοί στο μέλλον, εάν φυσικά θα αξίζει τον κόπο να ασχοληθούν με το έργο μου. ..(γέλια)
Γιατί επιλέγεις να ζωγραφίζεις μόνο πρόσωπα στα έργα σου ως τώρα;
Ίσως δεν έχει νόημα να αναλύσω τις ασυνείδητες επιλογές και κινήσεις μου όταν ζωγραφίζω, εξ άλλου δεν τις θυμάμαι.
Επιγραμματικά, θα έλεγα ότι επιλέγω το πρόσωπο σαν θεματολογία επειδή καλύπτει καλύτερα τις ανάγκες μου να προσεγγίζω τον Άνθρωπο.
Τα πρόσωπα που ζωγραφίζω προσπαθώ να είναι αδιάφορα για οτιδήποτε συμβαίνει γύρω τους. Αγνοούν ακόμα και το ότι σιγα σιγα παραμορφώνονται, κι αυτό δεν φαίνεται να τους ανησυχεί.
Ο παραλληλισμός με τον σύγχρονο άνθρωπο είναι προφανής, όπου εκτεθειμένος και αδιάφορος από την παραπληροφόρηση χάνει την αίσθηση του πραγματικού, και φυσικά του εαυτού τους και της ελευθερίας τους.
Από πού εμπνέεσαι;
Θα έλεγα ότι ζωγραφίζω τον χώρο που με περιβάλει. Από αυτόν αντλώ τις ιδέες και τα ερεθίσματά μου. Όμως ορισμένα πράγματα πάνω στην τέχνη μου θέλω να μείνουν στον χώρο του ασυνείδητου. Δεν θέλω να τα εκλογικεύσω, δεν θέλω να τα ξέρω ούτε εγώ.
Επιθυμώ κάποια πράγματα να παραμείνουν στο χώρο της διαίσθησης, του αρχέγονου. Στην σφαίρα του μαγικού και της ουτοπίας.
Υπάρχουν κάποιοι καλλιτέχνες που θαυμάζεις και θεωρείς ότι έχουν επηρεάσει την δουλειά σου;
Στην σύγχρονη Ελληνική τέχνη, αλλά και στο εξωτερικό, υπάρχουν σημαντικές παρουσίες που υπήρξαν καθοριστικές για την τέχνη μου. Από την κάθε μία από αυτές πήρα διαφορετικά ερεθίσματα και επιρροές, έτσι υποσυνείδητα συνέθεσα και την δική μου εικόνα.
Αλήθεια, καταπιάνεσαι και με άλλες μορφές τέχνης, street art ή κάτι άλλο;
Η αλήθεια είναι ότι είμαι μεγάλη fan της street art, και θεωρώ ότι έχουμε πολύ αξιόλογους Έλληνες καλλιτέχνες σ' αυτό το είδος. Όταν έχω λοιπόν ελεύθερο χρόνο και χαλαρή διάθεση δημιουργώ εκεί έξω διάφορα θέματα. Είναι μια δραστηριότητα που με ευχαριστεί πολύ.
Έχει μια εντελώς διαφορετική διαδικασία και τεχνική που θα μας έπαιρνε πολύ χρόνο για να την αναλύσουμε.
Πώς είναι η ζωή για έναν νέο εικαστικό στην σημερινή Ελλάδα της κρίσης; Πώς βλέπεις τα πράγματα;
Παρατηρούμε με αγωνία τα τελευταία χρόνια να συντελείται στον τόπο μας μια κοσμογονική αλλαγή. Εκτός των άλλων, παρατηρείται και μια αυξανόμενη αλλοίωση της πολιτισμικής μας ταυτότητας
Η Τέχνη είναι στο στόχαστρο γιατί το χάος μισεί τη σκέψη και δεν θέλει ανθρώπους ελεύθερους. Τους προτιμά υποταγμένους. Να είμαστε μηχανές και αριθμοί. Γι' αυτό προβάλλεται συχνά τέχνη ακατανόητη.
Η ακατανόητη τέχνη προάγει το συναίσθημα της αμηχανίας και της παθητικότητας.
Πάντως δεν είμαι απαισιόδοξη, γι' αυτό συνεχίζω να ζωγραφίζω, και υιοθετώ την ρήση του ποιητή:
"Η τέχνη είναι το καλύτερο εργαλείο της ανθρώπινης νόησης. Είναι η μόνη που μπορεί να βάλει σε τάξη το χάος".
Πώς βλέπεις την δημιουργική κοινότητα της πόλης;
Σε επίπεδο διακίνησης έργων τέχνης δεν θα μπορούσε η κρίση που βιώνουμε να μην επηρεάσει και τον χώρο αυτό. Η οικονομική ανασφάλεια και η κατήφεια που διακατέχει τον κόσμο δεν αφήνει περιθώρια για αγορές έργων τέχνης. Μάλλον το αντίστροφο συμβαίνει, όπου κάποιοι ξεκρεμούν τους πίνακες από τους τοίχους τους για να τους πουλήσουν σε πλειστηριασμούς κτλ.
Αυτό όμως δεν νομίζω ότι επηρεάζει τη δημιουργικότητα των καλλιτεχνών. Ας μη ξεχνάμε ότι πολλά αριστουργήματα έγινα σε περιόδους κρίσης.
Επόμενα σχέδια;
Ο κύκλος της περιπέτειας κάθε καλλιτεχνικής αναζήτησης ολοκληρώνετε όταν το αποτέλεσμα της αναζήτησης αυτής εκτεθεί στο κοινό. Όπως κάθε καλλιτέχνης έτσι και εγώ προσδοκώ να ολοκληρώσω αυτόν τον κύκλο που πιστεύω ότι αυτό θα γίνει πολύ σύντομα.