Από τα Νέα online
Έχει δικαίωμα ένας εργαζόμενος να μη συμμετέχει σε μια απεργία, όταν διαφωνεί με τη χρησιμότητά της; Στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, αν δεν συμμετάσχει, θα λουστεί τον χαρακτηρισμό του απεργοσπάστη και του «εργοδοτικού». Κι αν η «περιφρούρηση» (όχι υποχρεωτικά μέλη του σωματείου που απεργεί) τον πάρει χαμπάρι ενώ πάει να δουλέψει, εκτός από το υβρεολόγιο που θα ακούσει πιθανόν να φάει και μερικές ψιλές. Βία μεν, αλλά καλή βία - ταξική.
Έχει δικαίωμα ένας δημοσιογράφος να γράψει εναντίον μιας απεργίας αν θεωρήσει ότι αυτή η απεργία είναι βλαπτική - για τους εργαζόμενους ή και για το κοινωνικό σύνολο; Έχει. Θα του την πέσουν βεβαίως οι συνδικαλιστές, πιθανόν και συνάδελφοί του σε άλλα ΜΜΕ, αλλά αυτό είναι το παιχνίδι της δημοκρατίας. Να λες ελεύθερα, να προσπαθείς να τεκμηριώσεις τη γνώμη σου. Να διαφωνείς.
Έχει δικαίωμα ένας έλληνας δημοσιογράφος να διαφωνεί με μια απεργία που κήρυξε το σωματείο του; Οχι, λέει συλλήβδην η δεσπόζουσα συνδικαλιστική κοινοτοπία. Όχι, λέει και το Πειθαρχικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ, του μεγαλύτερου δημοσιογραφικού σωματείου της χώρας - που κλήθηκε να «δικάσει» και καταδίκασε τον συνάδελφο Πάσχο Μανδραβέλη, ο οποίος, σχολιάζοντας πριν μήνες τη μακρά απεργία στην ΕΡΤ, αμφισβήτησε τη χρησιμότητα της κρατικής τηλεόρασης. Ναι μεν, λέει ο (εικονιζόμενος) πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ Δημήτρης Τρίμης, αλλά... Καταθέτοντας στο Πειθαρχικό, είπε ο πρόεδρος: «Έχει δικαίωμα [ο Μανδραβέλης] να εκφράζει τις (σ.σ. νεοφιλελεύθερες τις χαρακτηρίζει ο Τρίμης) απόψεις του, έχει δικαίωμα να λοιδορεί την ΕΣΗΕΑ και τους αγωνιζόμενους συναδέλφους του στην ΕΡΤ. Δεν καταλαβαίνω γιατί παραμένει στο Σωματείο».
Απίστευτο κι όμως αληθινό. Ο πρόεδρος είναι υπέρ της ελευθερίας του λόγου του δημοσιογράφου, αλλά αν ο λόγος του είναι «νεοφιλελεύθερος», τότε είναι εναντίον του δικαιώματος του δημοσιογράφου να συνδικαλίζεται. Οπαδός του Βολταίρου δηλώνει ο κ. Τρίμης, αλλά έξω από την πόρτα της ΕΣΗΕΑ. Στη μεταπολιτευτική Ελλάδα πρώτα μπαίνει το συμφέρον μιας κοινότητας συμφερόντων, μιας συντεχνίας και μετά η ελευθερία.
Η ελληνική δημοσιογραφία έχει χιλιάδες κουσούρια. Από τη Μεταπολίτευση και μετά, ωστόσο, ποτέ δεν είχε τεθεί δημοσίως θέμα λογοκρισίας. Ούτε ποτέ είχε εκφραστεί δημοσίως από συνδικαλιστή (πόσω μάλλον από τον πρόεδρο της ΕΣΗΕΑ) ότι το σωματείο καλύπτει μόνο όσους εργαζόμενους συμφωνούν με τις απόψεις της συνδικαλιστικής ηγεσίας του.
Διαβάζουμε κάθε τόσο για συστηματικούς διωγμούς της δημοσιογραφίας σε ολόκληρο τον κόσμο, συχνά μάλιστα βγάζουμε κείμενα συμπαράστασης. Είναι παγκόσμια πρωτοτυπία ότι στη σημερινή Ελλάδα τη λογοκρισία την εισηγείται ο ίδιος ο πρόεδρος των δημοσιογράφων. Για να αποδειχθεί ότι τον Στάλιν πολλοί αποκήρυξαν αλλά τον σταλινισμό πολλοί και απ' αυτούς ενστερνίστηκαν.