Προσπαθώντας να σκεφτώ μια αστεία πασχαλινή ιστορία για να γράψω κάτι που να ταιριάζει με τις άγιες αυτές ημέρες, θυμήθηκα τον Κώστα, το βαφτιστήρι της μάνας μου και γιο των πιο αγαπημένων φίλων των γονιών μου.
Ο Κώστας πιθανόν να είναι το πιο αστείο παιδί που γνώρισα ποτέ μου, ίσως και να υπήρξε το πιο αστείο παιδί όλων των εποχών, αλλά δυστυχώς για τέτοια σοβαρά πράγματα δεν υπάρχουν στατιστικά στοιχεία.
Ήμασταν στο εξοχικό σπίτι των οικογενειακών αυτών φίλων, κάπου στην Κορινθία, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του '80. Είμαστε μαζεμένα αρκετά πιτσιρίκια με τον Κώστα να είναι ο μικρότερος, σε μια ηλικία (γύρω στα 4 αν θυμάμαι καλά) που θεωρείται εξελικτικό στάδιο να πάει ένα παιδάκι στην Ανάσταση και να μην πάθει σοκ από τα βαρελότα ικανό να κάνει τους γονείς του να νιώσουνε στυγνοί βασανιστές που ανάγκασαν το παιδί τους να υποστεί τέτοια θηριωδία.
Ο Κώστας και η συνομήλική του Άρτεμις, η Μυρτώ, η αδερφή μου και εγώ προχωράμε παρέα με τους γονείς μας και είναι εμφανές ότι ο Κώστας νιώθει ότι συμβαίνει κάτι τεράστιο γύρω του, ότι συμμετέχει σε μια διαδικασία σπουδαία και γι' αυτό έχει και ένα ύφος τρομερά σοβαρό.
Όλα αυτά μέχρι να σκάσουν τα βαρελότα. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, ο Κώστας ξεχνάει ό,τι μαγικό είχε ζήσει μέχρι εκείνη την ώρα και ζει έναν προσωπικό εφιάλτη κάτι που εκφράζει με φριχτά κλάματα και με κάποιες κατάρες προς τους γονείς του που δεν μπορώ να μεταφέρω σε αυτό το άρθρο.
Και εκεί που όλοι πια ελπίζαμε σε ένα θαύμα, ξαφνικά, μέσα από το μπάνιο ακούγεται μια βροντώδης και επιτακτική φωνή να λέει τα εξής λόγια: «Χριστούλη μου, βοήθα με, σε παρακαλώ, εμένα που ήρθα και στην Ανάστασή σου, βοήθα με να βγω από δω μέσα».
Όμως τα παιδιά γρήγορα θυμώνουν και γρήγορα συγχωρούν. Ο Κώστας συγχώρεσε τους γονείς του λίγο μετά αφού κόπασαν οι τρομερά δυναμικοί πανηγυρισμοί για την Ανάσταση του Κυρίου από τους γύρω ανθρώπους και έφαγε με μεγάλη ευχαρίστηση στο μεταμεσονύχτιο τραπέζι, αισθανόμενος ότι είχε ξεπεράσει τον εαυτό του παρά το γεγονός ότι για λίγη ώρα τον είχε κυριεύσει ένας τεράστιος φόβος.
Την επόμενη μέρα ο Κώστας πήγε στο μπάνιο να κάνει την ανάγκη του ‒ λογικά πράγματα μέχρι εδώ. Με το κλειδί πάνω στην πόρτα, ο Κώστας αποφασίζει, παρά το νεαρό της ηλικίας του, να διεκδικήσει την ιδιωτικότητα που δικαιούται και κλειδώνει την πόρτα. Τελειώνει την ανάγκη του και, ξελαφρωμένος, πάει να βγει για να συμμετάσχει στην πασχαλινή παρέα.
Όμως η μοίρα του παίζει άσχημο παιχνίδι: το κλειδί, παρ' ότι γύρισε εύκολα για να κλειδώσει η πόρτα, δεν γυρνούσε με τίποτα από την ανάποδη για να ξεκλειδώσει ή δεν είχαν την απαραίτητη δύναμη τα παιδικά του χέρια ή το γυρνούσε προς τη λάθος κατεύθυνση.
Η αλήθεια είναι ότι κανείς μας ποτέ δεν έμαθε ποιο ακριβώς ήταν το λάθος που έκανε εκείνη τη στιγμή ο Κώστας. Το μόνο που όλοι όσοι βρισκόμασταν εκείνη τη στιγμή στο εξοχικό αυτό σπίτι ακούσαμε ήταν μια πόρτα να βροντάει με μανία και αμέσως μετά κάποιες άναρθρες κραυγές.
Πήγαμε να δούμε τι συμβαίνει και ακούσαμε τον Κώστα να ουρλιάζει μερικά τρομερά τραγικά πράγματα όπως «θα μείνω εδώ για πάντα, σε αυτή την τουαλέτα» και «τέλειωσε η ζωή μου», λέξεις βαριές που, όπως καταλαβαίνετε, κανείς δεν ήθελε να πιστέψει.
Οι γονείς του να προσπαθούν με τρομερά ήρεμο τρόπο να του μεταδώσουν την κατάλληλη ψυχραιμία και να τον καθοδηγήσουν με ακρίβεια στο σωστό στρίψιμο του κλειδιού στην κλειδαρότρυπα, δουλειά πολύ δύσκολη, αν αναλογιστεί κανείς την τρομερά ταραγμένη ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο 4χρονος Κώστας.
Και εκεί που όλοι πια ελπίζαμε σε ένα θαύμα, καθώς οι προσπάθειες των γονιών του έπεφταν στο κενό, ξαφνικά, μέσα από το μπάνιο ακούγεται μια βροντώδης και επιτακτική φωνή να λέει τα εξής λόγια που όλοι οι παρόντες μνημονεύαμε για χρόνια σε παρέες και οικογενειακά τραπέζια: «Χριστούλη μου, βοήθα με, σε παρακαλώ, εμένα που ήρθα και στην Ανάστασή σου, βοήθα με να βγω από δω μέσα».
Αυτή η φοβερή κραυγή αγωνίας του 4χρονου Κώστα έμελλε να είναι και η στιγμή που άλλαξε τα πάντα. Με πολύ μεγάλη ψυχραιμία πια ο Κώστας σταμάτησε να ωρύεται και άρχισε να ακούει προσεκτικά τις οδηγίες των γονιών του.
Γύρισε το κλειδί προς τη σωστή πλευρά, ίσως για πρώτη φορά από την ώρα που ξεκίνησε ο φριχτός αυτός εγκλεισμός, και με τη βοήθεια που είχε πάρει από τον ίδιο του τον εαυτό, τους γονείς του και όποιον άλλο πιστεύει ο καθένας ότι βοήθησε εκείνη τη στιγμή άνοιξε την πόρτα και κατέρρευσε, κλαίγοντας σπαρακτικά στην αγκαλιά της μαμάς του.
Αυτές τις μέρες θυμάμαι συχνά τέτοιες στιγμές. Ο Κώστας μεγάλωσε και έγινε ένας υπέροχος άνθρωπος. Μεγαλώνοντας, άφησε πίσω του πολλές αστείες ιστορίες, τόσο πολλές που ίσως, χωρίς να το γνωρίζει, να έκανε κάποιο σπουδαίο ρεκόρ που δυστυχώς (και αυτό είναι τρομερή αδικία) δεν θα μπει ποτέ σε κανένα βιβλίο από αυτά όπου αναγράφονται όλα τα σπουδαία ρεκόρ.
Μεγαλώσαμε και όλοι εμείς, η παιδική παρέα που περνάγαμε μαζί τις διακοπές μας. Με τη θρησκεία δεν έχω πολύ κοντινή επαφή, αλλά ως άνθρωπος που δεν του αρέσουν οι δογματισμοί μού αρέσουν τα έθιμα και ως πατέρας χαίρομαι να τα ζω με τα παιδιά μου, όπως τα είχα ζήσει κι εγώ με τους γονείς μου.
Αυτό το Πάσχα θα το περάσω με μερικούς φίλους και τα παιδιά σε ένα εξοχικό σπίτι. Αυτό το Πάσχα και όλες τις διακοπές που κάνουμε μαζί, ελπίζω τα παιδιά μου να τα θυμούνται, μεγαλώνοντας, με πολλή αγάπη.
Για καλό και για κακό θα βγάλω και το κλειδί από το μπάνιο, βγάλτε το και εσείς γιατί τα θαύματα δεν γίνονται κάθε μέρα. Καλές γιορτές!