«Το PDA (ή Public Displays of Affection, δηλαδή το να εκδηλώνεις δημόσια τη στοργή σου και να μην μπορείς να συγκρατηθείς μπροστά σε κόσμο) μπορεί να έχει πολλές μορφές» γράφει το urban dictionary: «παθιασμένα φιλιά, αγγίγματα, γλειψίματα, αγκαλιάσματα, χώσιμο της μουσούδας του ενός στη μουσούδα του άλλου, χουφτώματα κλπ. που παρατηρείς κυρίως ανάμεσα σε νέα ζευγάρια και παιχνιδιάρηδες εφήβους ή, περιστασιακά, ‘σε νέους στην καρδιά’ (ο Θεός να μας φυλάει)».
Να μην σου τύχει. Το υπερβολικό PDA μπορεί να είναι μία πολύ άβολη εμπειρία, όχι όταν το κάνεις, όταν το κάνουν οι άλλοι μπροστά σου κι εσύ απλώς κοιτάς. Πας με φίλους για καφέ και τους ανεβαίνει η πίεση και αρχίζουν τα γλωσσόφιλα μπροστά σε όλους, αδιαφορώντας αν γίνονται το θέαμα της ημέρας κι εσύ αισθάνεσαι ότι θέλεις να ανοίξει η γη να σε καταπιεί. Κάθεσαι στο μετρό και οι απέναντί σου έχουν εξάψεις από τον συνωστισμό και την μπόχα της ιδρωτίλας και αρχίζουν το μπαλαμούτισμα. Κι εσύ κάνεις πως χαζεύεις τα μηνύματα στο κινητό (ενώ δεν έχει σήμα). Τραβάς κρυφά καναδυο φωτογραφίες για να θυμάσαι την αμηχανία της στιγμής και προσέχεις ότι το ίδιο κάνουν και σχεδόν όλοι γύρω σου (τραβάνε φωτογραφίες). Το ζευγάρι συνεχίζει τα φιλιά μέχρι να ακουστεί το όνομα της στάσης και να αναγκαστεί να κατέβει κι εσύ σκέφτεσαι ότι λίγες ασυγκράτητες στιγμές αρκούν να σε κάνουν viral –γιατί μόλις ξανα-έχει σήμα, δέκα τουλάχιστον άτομα θα ανεβάσουν τη φωτογραφία σου με το παθιασμένο φιλί στο timeline τους. Ας πρόσεχες.
Κάπως έτσι ξεκίνησε και ο Todd Fischer να βγάζει τα ζευγάρια που πετύχαινε να δίνουν παθιασμένα φιλιά. Αφού ξεπέρασε την αμηχανία άρχισε να τραβάει φωτογραφίες των αγνώστων που συναντούσε να κάνουν PDA επειδή το έβρισε συναρπαστικό. Κι όσο οι φωτογραφίες αύξαιναν και πλήθαιναν, έφτιαξε ένα φανζίν που το ονόμασε PDA για να τις μοιραστεί με το κοινό του. Και είναι ένα πολύ όμορφο φανζίν. Οι άνθρωποι που φιλιούνται είναι πάντα όμορφη εικόνα, αρκεί να μην το κάνουν μπροστά σου –κι ακόμα χειρότερα, αρκεί να μην είναι φίλοι σου, συγγενείς σου, οι γονείς σου, ο παππούς και η γιαγιά σου.
«Το πρώτο ζευγάρι που έβγαλα ήταν δυο γνωστοί που είχαμε βγει μαζί για δείπνο» λέει. «Σκέφτηκα ότι είχε πλάκα που σχεδόν "το έκαναν" στο τραπέζι του εστιατορίου. Δεν σκέφτηκα αμέσως το πρότζεκτ, αλλά μου άρεσε η φωτογραφία και άρχισα να προσέχω τις σκηνές των φιλιών και των ιδιαίτερων στιγμών ζευγαριών παντού. Η ιδέα μου ήρθε όταν είχα τραβήξει αρκετές φωτογραφίες με τέτοιες στιγμές».
Η σειρά των φωτογραφιών που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά σε έκθεση το 2006 δείχνουν διαφορετικές περιπτώσεις –ζευγάρια σε πάρτι, σε συναυλίες, στο δρόμο –και επειδή συνεχίζει να τραβάει την πόλη όλο και προκύπτουν νέα ζευγάρια σε τρυφερές στιγμές.
«Είδα ένα πολύ χαριτωμένο στο Bowery στη Νέα Υόρκη, στη μέση του δρόμου» λέει. «Είχαν ακουμπήσει τις τσάντες με τα ψώνια στα πόδια τους και φιλιούνταν παθιασμένα. Θυμήθηκα ότι έβγαζα τέτοιες φωτογραφίες από παιδί, όταν έπαιζα με τη φωτογραφική μου μηχανή. Εντελώς ασυναίσθητα. Και έψαξα και βρήκα το πρώτο μου PDA, σε μια στοίβα από παλιές οικογενειακές φωτογραφίες. Ήταν η πρώτη ‘κατασκοπευτική’ φωτογραφία μου και δεν ξανατράβηξα κάτι τέτοιο για τουλάχιστον δέκα χρόνια. Την είχα ξεχάσει εντελώς».
Το PDA κυκλοφορεί από τις εκδόσεις 0-100. Για περισσότερες δουλειές του Fischer δες εδώ.