ΟΙ ΠΛΑΤΦΟΡΜΕΣ ΤΩΝ social media συχνά κατηγορούνται για πολλά πράγματα, αρκετά από τα οποία όντως ισχύουν. Ποιος δεν νιώθει, για παράδειγμα, ότι σπαταλάει τον χρόνο του σε ένα ατέλειωτο σκρολάρισμα απ’ το ένα βίντεο στο άλλο; Υπάρχουν όμως και πτυχές των social οι οποίες αξίζουν πραγματικά, γιατί προσφέρουν χώρο και συχνά τρόπο σε ταλαντούχους εικαστικούς να δημοσιοποιήσουν τα έργα τους και να αποκτήσουν μια πρώτη αναγνώριση, ακόμα κι ένα συμπληρωματικό εισόδημα.
Κάθε καλλιτέχνης εξαρχής βάζει ένα δικό του κομμάτι στο έργο που δημιουργεί, μόνο και μόνο που ακουμπάει το χέρι του στο χαρτί. Αυτή η γραμμή που θα χαράξει είναι ξεχωριστή, είναι η δική του γραφή, άσχετα από το αν θα ζωγραφίσει ένα δέντρο ή έναν δράκο.
Ένα από αυτά τα ταλαντούχα πλάσματα που κυκλοφορεί εκεί έξω είναι και η μόλις 23 ετών Ίτζι. Γεννημένη σε μια «κουλ κωμόπολη», όπως χαρακτηρίζει τον Αυλώνα, μένει από τα 18 της μόνη της στην Αθήνα. Είναι τελειόφοιτη της ΑΣΚΤ Αθήνας και ασχολείται με τη δημιουργία κόμικ.
Διδάσκει εικαστικά και τον τελευταίο καιρό βρίσκεται εθελοντικά στο ΚΕΘΕΑ - ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ, μέσω του οποίου κάνει μαθήματα στη θεραπευτική κοινότητα των γυναικείων φυλακών Θήβας. Είναι, επίσης, σκυλομάνα δυο υπέροχων χνουδωτών «παιδιών». «Για μένα», μου τονίζει, «δεν είναι απλώς σκυλάκια».
— Ίτζι, πότε ξεκίνησες να ζωγραφίζεις και πότε συνειδητοποίησες ότι το 'χεις;
Από μωρό ήδη ένιωσα ότι μου αρέσει να κρατάω το μολύβι και να σχεδιάζω κυκλάκια, τρίγωνα και άλλες μπουρδίτσες. Μεγαλώνοντας, κατάλαβα ότι αυτές οι μπουρδίτσες είναι τρόπος ζωής.
Δεν ξέρω αν το έχω, σίγουρα όμως είναι κάτι που με γεμίζει και με κάνει παραγωγική. Το αγαπώ πολύ και προσπαθώ κάθε μέρα να εξελίσσομαι. Θυμάμαι μικρή, που μάζευα τα λεφτά από τα κάλαντα και πήγαινα και αγόραζα πινέλα, πίνακες, τελάρα κ.λπ. Είχα ανακοινώσει στους γονείς μου από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού ότι θα γίνω ζωγράφος όταν μεγαλώσω. Χάρηκαν, κι εγώ ακόμα περισσότερο!
— Από ποια ηλικία θυμάσαι να έχεις καταφέρει να δημιουργήσεις ένα τόσο προσωπικό ύφος στο σχέδιό σου;
Δεν ξέρω αν μπορώ να απαντήσω με απόλυτη ακρίβεια. Νομίζω ότι ανάλογα με τη φάση στην οποία βρίσκομαι αλλάζει και το ύφος μου. Έχω περάσει από πάρα πολλά μέσα και τεχνικές: εικονογράφηση, video art, παραστατική ζωγραφική... Δεν ξέρω, όμως, εν τέλει πώς δημιούργησα τη δική μου ματιά.
Βασικά, κάθε καλλιτέχνης εξαρχής βάζει ένα δικό του κομμάτι στο έργο που δημιουργεί, μόνο και μόνο που ακουμπάει το χέρι του στο χαρτί. Αυτή η γραμμή που θα χαράξει είναι ξεχωριστή, είναι η δική του γραφή, άσχετα από το αν θα ζωγραφίσει ένα δέντρο ή έναν δράκο. Νομίζω ότι το ύφος μου το έχω βρει από τότε που είπα ότι η ζωγραφική είναι κομμάτι μου. Αυτό που έχει αλλάξει είναι η ματιά και η οπτική μου.
— Πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι σοβαρά με τα social media και ποια ήταν η αρχική σου ιδέα;
Γενικά, η έκθεση της προσωπικής μου δουλειάς στο ευρύ κοινό άρχισε στην καραντίνα, τελείως αβίαστα. Δεν είχα προσχεδιάσει τίποτα, ίσα ίσα ήμουν σε αδιέξοδο, καθώς ήταν μια περίοδος όχι και τόσο δημιουργική. Ένας χειμώνας με Covid, εξεταστική και μια αποτυχημένη προσπάθεια να ξεκινήσω δειλά-δειλά την παραστατική ζωγραφική έβαλαν λίγο φρένο στο όποιο κίνητρο είχα για να δημιουργήσω κάτι καινούργιο.
Έτσι, αποφάσισα για εξάσκηση, και για να σπάσω λίγο πλάκα, να ξεκινήσω την κρυφή μου αγάπη, την εικονογράφηση. Τελείως χαλαρά, ζωγράφιζα χαρακτήρες από ελληνικές σειρές και τους ανέβαζα για χαβαλέ σε έναν αρχαίο λογαριασμό μου στο Instagram. Ξέρεις, εκείνο το account που έχει ένα άκυρο όνομα, δέκα ακολούθους και ανεβάζεις μία φορά τον μήνα.
Ανέβασα αυτήν τη σειρά με τα σκίτσα, έβαλα και μια διαφήμιση να πάρει λίγο boost κι έτσι, σιγά-σιγά, μέσα σε έναν μήνα, τα έργα μου ήταν παντού, ήρθαν γύρω στους είκοσι χιλιάδες ακολούθους και κάπως έτσι έγινε η αρχή!
— Πώς εξελίχθηκε με τον χρόνο η ψηφιακή σου δραστηριότητα; Σε ποιες πλατφόρμες βρίσκεσαι πλέον;
Όπως προανέφερα, όλα ξεκίνησαν από τη σειρά σκίτσων «fan art» με χαρακτήρες ελληνικών σειρών. Τα συγκεκριμένα σχέδια είχαν τεράστια απήχηση, ίσως γιατί τη συγκεκριμένη τεχνοτροπία δεν την είχε ξαναδεί το ελληνικό κοινό σε παρόμοια θεματική. Έτσι, λοιπόν, αφού άρχισα να έχω ένα πάτημα και δέκα άτομα παραπάνω να παρακολουθούν τη δουλειά μου, αποφάσισα να κάνω αυτό που ήθελα πραγματικά.
Ήξερα ότι όλο αυτό δεν μου ταιριάζει. «Ναι, οk, καλός όλος αυτός ο ντόρος, αλλά μήπως ήρθε η ώρα να το πάω παρακάτω και μη μείνω στάσιμη;» σκεφτόμουν. Είχα δίκιο κι έτσι σιγά-σιγά άρχισα τη μετάβαση από τα fan art στη δική μου, αποκλειστικά προσωπική δουλειά. Δεν ήταν εύκολο. Ήθελα να γίνει ομαλά η μετάβαση, ώστε να ακουστεί και, το πιο σημαντικό, να μείνει!
Πιστεύω πως μια χαρά τα έχω πάει μέχρι τώρα. Η φωλιά μου είναι το Instagram, εκεί ανεβάζω την προσωπική μου δουλειά. Επίσης να σημειώσω και το e-shop-άκι μου που είναι ανοιχτό εδώ και ενάμιση χρόνο. Το Facebook δεν το αγγίζω και πολύ, νομίζω γέρασε λίγο. Είχα δημιουργήσει έναν λογαριασμό, αλλά μία που το άνοιξα και μία που το άφησα στην τύχη του.
— Καταφέρνεις τώρα να βιοπορίζεσαι από αυτά ή έχεις παράλληλα και κάποια άλλη επαγγελματική δραστηριότητα;
Η βασική μου δουλειά είναι η διδασκαλία. Κάνω εικαστικά σε παιδιά, εφήβους και ενήλικες, οπότε ένα μεγάλο μέρος του εισοδήματός μου προέρχεται από εκεί. Έχω το μαγαζί με τα προϊόντα μου και γενικά συνεργασίες γύρω από την εικονογράφηση. Τα κόμικ έρχονται και συμπληρώνουν το παζλ του βιοπορισμού μου. Πιστεύω ότι για μια φοιτήτρια που προσπαθεί να κάνει αυτό που αγαπάει δεν τα έχω πάει κι άσχημα.
— Έχεις σκεφτεί ποτέ να ξεκινήσεις να δημιουργείς μια αγγλόφωνη εκδοχή των σκίτσων σου για να περάσεις σε μια μεγαλύτερη αγορά;
Το είχα σκεφτεί ένα φεγγάρι η αλήθεια είναι, αλλά, τελικά, προς το παρόν δεν θα το κάνω. Θα ήθελα να αποκτήσω παραπάνω τριβή με το ελληνικό κοινό. Νομίζω ότι αυτά που έχω στο πλάνο μου να δείξω, στην Ελλάδα δεν τα έχουν δει ακόμα.
Γενικά, εγώ είχα επηρεαστεί πολύ από καλλιτέχνες κυρίως του εξωτερικού, των οποίων οι δουλειές είναι στα social. Ο τρόπος που μεταδίδεται η πληροφορία εκεί είναι πιο ελεύθερος και πιο άμεσος σε σχέση με εδώ. Υπάρχουν πολλές θεματικές που σχολιάζονται, που εδώ πιστεύω ότι το ευρύ κοινό –το τονίζω αυτό– δεν τις μεταβολίζει. Γι' αυτό, προς το παρόν, θέλω να μείνω στο ελληνόφωνο σενάριο, να προσπαθήσω να φέρω αυτήν τη ματιά στην Ελλάδα και να γίνει κατανοητή στο κοινό γενικά. Αργότερα βλέπουμε.
— Γνωρίζοντας πλέον πολύ περισσότερα απ’ όσα όταν ξεκινούσες, τι θα συμβούλευες τον εαυτό σου να κάνει στα πρώτα του βήματα και τι να αποφύγει;
Νομίζω ότι δεν θα του έδινα καμία συμβουλή! Γιατί αν του δώσω, δεν θα την πατήσει, και στη ζωή φτάνεις κάπου επειδή την έχεις πατήσει πολλές φορές. Το μόνο που θα μου έλεγα θα ήταν να πιστέψω στον εαυτό μου γιατί είναι ικανός για πολύ περισσότερα απ’ όσα νομίζει! Αυτό δεν το λέω ως συμβουλή αλλά ως μια αλήθεια. Είναι κάτι που δεν το πίστευα, αλλά το διαπίστωσα με τον καιρό.
— Πώς σου φαίνεται η νέα σου προσπάθεια στον χώρο των podcasts;
Είναι μια πολύ όμορφη διαδρομή, δεν το μετανιώνω στιγμή. Ήθελα με κάποιον τρόπο να μπορώ να εκφράζομαι σε ένα μέρος, χωρίς κείμενο, αυθόρμητα! Στην αρχή έκανα lives στο Insta και εκεί υπήρχε μια αβίαστη συνομιλία με το κοινό όπου έλεγα ό,τι μου ερχόταν. Άλλοτε μιλούσα για τέχνη, άλλοτε για φαγητό, για σινεμά κ.λπ., μέχρι που πήρα την απόφαση αυτές τις χαοτικές σκέψεις να τις βάλω κάπως σε μια τάξη και να τις λέω επίσημα σε ακροατές!
Θέλω να πω σε αυτό το σημείο ένα «ευχαριστώ» στον Planet Web Radio και κυρίως στον Αναστάση Ατζάμπο, που εμπιστεύτηκε την ιδέα και μου έδωσε λίγο από τον χώρο του στούντιο, ώστε να λέω αυτές τις δικές μου ακαταλαβίστικες σκέψεις. Μια πολύ όμορφη δουλειά που την έχει ευχαριστηθεί η ψυχή μου!
— Ποιες είναι οι μεγαλύτερες δυσκολίες σου στη ζωή και πώς τις διαχειρίζεσαι; Σε βοηθάει η ζωγραφική σε αυτές;
Με δυσκολεύουν πολύ οι αλλαγές! Δηλαδή, όποτε έρθει μια αλλαγή στην καθημερινότητά μου κάπως πελαγώνω. Είμαι άνθρωπος της σταθερότητας, με φοβίζει το καινούργιο. Βέβαια, από την άλλη, αυτό δεν είναι και τόσο καλό και το ξέρω, το δουλεύω όμως. Με αγχώνει πολύ η σκέψη ότι η ρουτίνα που θα έχω αύριο το πρωί ίσως να μην είναι η ίδια, ακόμα κι αν πλήττω μέσα σε αυτή.
Έχω βάλει στη ζωή μου την ψυχοθεραπεία και αυτό είναι το καλύτερο δώρο που έχω κάνει στον εαυτό μου μέχρι τώρα. Παλιά όλα τα βάρη τα σήκωνα μόνη, όλα τα άγχη τα κατάπινα και δεν τα έβγαζα προς τα έξω. Πλέον προσπαθώ να τα αντιμετωπίζω μέσα από την καθοδήγηση της ψυχολόγου αλλά και με τα εργαλεία που μου προσφέρει ο εαυτός μου μέσα από τη θεραπεία, που δεν ήξερα ότι τα είχα.
Από την άλλη, όταν είμαι σε μια σκοτεινή περίοδο, δεν υπάρχει τόση παραγωγικότητα. Όμως η ζωγραφική με βοηθά να αποβάλλω το άγχος, έτσι αυτόματα μετατρέπεται σε ένα θεραπευτικό εργαλείο.
— Θυμάσαι την πιο παράξενη αλληλεπίδραση που είχες στην ψηφιακή σου πορεία; Κάποια, για παράδειγμα, ακατανόητα κακή συμπεριφορά.
Σε γενικές γραμμές, πέρα από την αγάπη που λαμβάνω, η οποία είναι τεράστια, μου έρχονται κατά καιρούς και ακραία κύματα μίσους και κακόβουλων σχολίων. Θυμάμαι, χαρακτηριστικά, όταν είχα σχολιάσει, την περίοδο της καραντίνας, τον ξυλοδαρμό που υπέστη ένας πολίτης από ΜΑΤ, δέχτηκα μήνυμα, από γυναίκα κιόλας.
Είχα σχεδιάσει έναν αστυνομικό με μια μύτη κλόουν, από κάτω έγραφε «ΠΟΝΑΩ» κι εκείνος απαντούσε «ΓΝΩΜΗ ΣΟΥ». Μου είχε στείλει προσωπικό μήνυμα αυτή η «κυρία» ότι «εσένα πρέπει να σε βάλει κάτω ένας αστυνομικός και να σου αλλάξει τα φώτα στο κρεβάτι, μόνο έτσι θα τους δεις με καλό μάτι». Μιλάμε, τραγικό σχόλιο. Τα υπόλοιπα δεν με αγγίζουν, ούτε και οι απειλές. Περισσότερο με στενοχωρεί που πολλά σχόλια προέρχονται από μικρά παιδιά. Εκεί, πραγματικά, δεν θυμώνω, αντιθέτως θλίβομαι πολύ!
— Ποια είναι η γενική αποτίμησή σου από τη δραστηριοποίησή σου στα social;
Γενικά, ποτέ δεν είμαι ικανοποιημένη, σε κάθε βήμα σχεδιάζω πώς θα κάνω το επόμενο. Προσπαθώ να εξελίσσομαι, δεν λέω εύκολα μπράβο στον εαυτό μου, πιστεύω ότι έτσι θα επαναπαυθώ.
Παρ' όλα αυτά, όμως, είμαι πολύ ικανοποιημένη με την πορεία μου και με συγκινεί η αγάπη του κόσμου για τη δουλειά μου. Αυτή την περίοδο προσπαθώ σιγά-σιγά να ξεκινήσω να χτίζω κάτι και σε έντυπη μορφή. Καλά τα social, αλλά, νομίζω, μια έντυπη «φωλιά» είναι πολύ σημαντική! Ελπίζω να τα καταφέρω. Δύσκολο, αλλά δεν με φοβάμαι. Μπορεί να δυσκολεύομαι να μου πω μπράβο, αλλά φόβο για την πάρτη μου δεν έχω!
— Μπορείς να φανταστείς και να περιγράψεις, ρεαλιστικά κάπως, τον εαυτό σου σε τριάντα χρόνια από τώρα;
Δεν ξέρω πραγματικά, είμαι ένας άνθρωπος του εδώ και του τώρα, είναι η αλήθεια. Δεν σου κρύβω ότι με τρομάζουν πολύ τέτοιου είδους ερωτήσεις. Βασικά, η ίδια η ζωή με τρομάζει περισσότερο, για να είμαι ειλικρινής. Στο κεφάλι μου είναι όλα πολύ μετέωρα και αβέβαια για να σκεφτώ τι θα γίνει σε τριάντα χρόνια από τώρα. Ελπίζω να υπάρχω βασικά, ας ξεκινήσουμε από εκεί, και νομίζω μετά όλα τα υπόλοιπα είναι καλοδεχούμενα, καλά και άσχημα. Για όσο υπάρχω σε αυτό τον πλανήτη, θέλω να είμαι παραγωγική μέσα από αυτό που αγαπώ και αυτό να συμβαίνει ακόμα και αν είμαι μια γιαγιάκα με αμαξίδιο και σκυλάκια.