Ελένη Πολυχρονάτου, Το Ταξίδι

«Για την εικαστικό και ιστορικό της Τέχνης Eλένη Πολυχρονάτου, είναι το εφήμερο της ύπαρξης και το αέναο του «ταξιδιού» που ορίζουν το ουσιώδες για την καλλιτεχνική έκφραση» σημειώνει, μεταξύ άλλων, η ιστορικός τέχνης Καλλιόπη Κουντούρη.  «Η αείροη των πραγμάτων κίνηση, με τις εναλλαγές παρουσίας και απώλειας και τη μεταστοιχείωση κάθε «δυσχέρειας» σε γνώση και δράση, έδωσαν τον παλμό ζωής στην έκθεση «Το Ταξίδι».

Η E.Π. συλλέγει καθημερινά αυτά που αποκαλεί «ψήγματα σοφίας», τα πολύτιμα σμικρά, σε φαινομενική κλίμακα, τα ανεπαισθήτως αντιληπτά στους περισσότερους. Αυτά αφουγκράζεται, σε αυτά στέκεται, με αυτά συνδιαλέγεται. Η πνευματική -ψυχική όμως «ταλάντωση» αυτών των «μικρών» πραγμάτων είναι ισχυρή και το αποτύπωμά τους στη τεντωμένη μεμβράνη της καλλιτεχνικής ευαισθησίας ορατό. Αιτεί το γνωστό αυτό άγνωστο περισυλλογή και εξερεύνηση και η Πολυχρονάτου ανταποκρίνεται. Έτσι, «ο διαχωρισμός τέχνης και ζωής είναι στο μυαλό μας», διατείνεται και εφαρμόζει η καλλιτέχνης, προσθέτοντας το δικό της ίχνος στα βήματα κι άλλων δημιουργών, παλαιότερων και σύγχρονων.

Ανάμεσά τους η Πολυχρονάτου ξεχωρίζει τον Κάζιμιρ Μάλεβιτς και θεωρεί εμβληματική τη ρήση του «στις μέρες μας καταλάβαμε ότι η ζωή δεν είναι το περιεχόμενο της τέχνης, αλλά ότι η τέχνη πρέπει να γίνει το περιεχόμενο της ζωής, αφού μόνο έτσι η ζωή μπορεί να είναι όμορφη».

Ελαχιστοποιώντας συνειδητά τα τεχνικά μέσα διατύπωσης του καλλιτεχνικού της επιδιωκόμενου, η Ε.Π., με απλά μελάνια σε μικρούς λευκούς καμβάδες, προσπαθεί να απαλλαγεί από υλικές και τεχνικές δεσμεύσεις. Ο «ταξιδιωτικός» της «σάκος» με τα minima-maxima εργαλεία, τής επιτρέπει να ζωγραφίζει παντού, κάθε ώρα και κάθε στιγμή, όποτε η αφύπνιση διεγείρει την έμπνευση. Αν και το ογκώδες ερευνητικό της έργο είναι τα έργα μεγάλης κλίμακας σε δημόσιο χώρο («Έργα Τέχνης Μεγάλης Κλίμακας στον Αστικό και Φυσικό Χώρο από τη δεκαετία του '60 έως τον 21ο αιώνα»), η ίδια, σε ένα ιδιάζον οξύμωρο, δομεί τις αισθητικές της «φράσεις» ως σύντομες «προσευχές» που εκλύουν όμως από τη βραχεία τους κλίμακα εκρηκτικές εντάσεις και ενεργειακές εμφάνειες.

Για την καλλιτέχνιδα, «εμπειρία» δεν είναι μόνο ό,τι έχει ζήσει αλλά κι ό,τι έχουν ζήσει άλλοι, ό,τι έχει διαβάσει, ό,τι έχει συλλέξει παρατηρώντας, με συναισθησία. Πυθαγόρας, Πλάτωνας, Πρωταγόρας, Αριστοτέλης, Ηράκλειτος, Επίκουρος, Παράκελσος, Κρισναμούρτι, Σοπενχάουερ αλλά και Κοέλιο, Γκάντι, Χικμέτ, Ράσκιν, Ελύτης, ιστορία των πολιτισμών και των θρησκειών, μελέτη των παναθρώπινων και διαχρονικών συμβόλων αναχωνεύονται και μεταπλάθονται σε έναν αποθετήρα ευαισθησίας.»Το «Ταξίδι» λοιπόν έχει αρχή τη ζωή και τέλος, δηλαδή κατάληξη κι όχι τερματισμό, πάλι τη ζωή. Η τέχνη φαίνεται να κοιτά κατάματα τη ζωή, πριν ενωθεί αξεδιάλυτα με αυτήν σε ένα «μικρό»- «μέγα ταξείδιον».