Από την Μεγάλη Άρκτο
Η κουβέντα με το Σίμο Κακάλα κύλησε όπως και το πρώτο μέρος της παράστασης [διαβάστε γι' αυτήν: Goλfω director's cut, στη Θεσσαλονίκη: αυτοσχεδιαστικά, με ροή και ρυθμό.
Μιλούσαμε ο ένας μέσα από τα λόγια του άλλου, θίγοντας τα πάντα και συμφωνώντας στα βασικά: στις επιπτώσεις της κρίσης. Κοινότυπο σου φαίνεται να διαβάζεις πάλι για μια συνάντηση που περιστράφηκε γύρω από την κρίση... Έχεις δίκιο.
Όμως με το Σίμο μιλήσαμε για την κρίση εντός, την κρίση του εαυτού που όπως στην Γκόλφω οδηγεί εύκολα στην προδοσία και ακόμη πιο εύκολα γλιστρά στη μεταμέλεια. Η προδοσία που κάνουμε σε μικρά καθημερινά πράγματα, αξίες, πιστεύω έχοντας όμως στην άκρη του μυαλού μας ότι μπορούμε να μετανοήσουμε αργότερα και έτσι να ''λυτρωθούμε''.
Μιλήσαμε για το θέατρο που έχει πολλά να "πει", για το κοινό που πάντα διψά, αλλά στις μέρες μας περισσότερο, για το ότι η τέχνη δεν είναι αρκετή για να αλλάξει την πραγματικότητα, αλλά ίσως μόνο μπορεί να λειτουργεί ως καταφύγιο.
Είπαμε για την καταστροφή που συντελείται χρόνια τώρα, τουλάχιστον πάνω από 20, στον πολιτισμό, ανάγοντας πλέον τα σκυλάδικα σε πολιτιστικά κέντρα.
Για την ελληνική γλώσσα των Περεσιάδη , Παπαδιαμάντη από το 1900 που ξεχάστηκε με μεγάλη ευκολία.
Για την ανάγκη του νεοέλληνα να κομπάζει για το αρχαίο ελληνικό κάλλος και να φροντίζει να αγνοεί την πρόσφατη ιστορία του, όπου η Γκόλφω ήταν μια πιστή περιγραφή της πραγματικότητας. Για το ότι ο παππούς ήταν τσέλιγκας, τα πρόβατα η επιχείρηση και τα μπουλούκια ο αρωγός της κουλτούρας.
Και ο Σίμος εμπνεύστηκε από τα μπουλούκια και τα προσάρμοσε στη σημερινή κατάσταση με ρεαλισμό και στόχευση δημιουργώντας μια ομάδα θεάτρου που βασίζεται στη λογική αυτή, όταν ακόμη ο όρος low budget ήταν σχεδόν ανύπαρκτος στην Ελλάδα.
Μιλήσαμε για την πολιτική, τα κόμματα, τη διασκέδαση,το υποτιθέμενο Ελληνικό DNA, το ψεύτικο χρήμα, τις επιδοτήσεις.
Ταλαντευτήκαμε στο να πούμε εάν έχουμε πίστη και ελπίδα τελικά, παρατηρώντας όλα αυτά. Αν η Γκόλφω κλείνει με την ελπίδα ή αν ίσως μετουσιώνει τη ματαιότητα της πίστης.
Η Μεγάλη Άρκτος αγάπησε το Σιμο μέσα από την παράσταση και τον εκτίμησε στο φουαγιέ του Αυλαία για την ειλικρίνεια, την ευφυία και την καθαρότητα του. Για το απλό της σκέψης του και το περίπλοκο της συλλογιστικής του. Γι αυτό αδυνατεί να σας δώσει μια πραγματική συνέντευξη επί χάρτου.
σχόλια