ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γουστάρω όταν τα λες έξω απ΄τα δόντια Ανία. Πραγματικά: τι σημασία έχει ο κάθε τυχαίος; Είναι μεγάλη αυτοπαγίδευση το να επιδιώκουμε να είμαστε "κάπως" για να αρέσουμε στον καθένα.

Ευχαριστώ Καραβάνα για τα καλά σου λόγια αλλά και για τα υπόλοιπα (να μην τα λέω και μόνη μου :Ρ). Το λοιπόν, χίπισσά μου. Δεν είναι κάποια προσωπική επίθεση στους γνωστούς σου, ούτε είναι κατάπτυστο αν κάνει κάποιος προβολές, δεν έχω γνωρίσει κανέναν να μην έχει κάνει ποτέ στη ζωή του προβολές. Την σκοπιμότητά του, δεν την γνωρίζω, εικασίες κάνω. ΟΜΩΣ, δεν μπορώ να σου δώσω την απάντηση ή το σχόλιο που γυρεύεις. Λέω αυτό που πιστεύω αλλά και που έχω ψάξει μέσα από έρευνες, προσωπικά βιώματα, προσπαθώντας ν΄ακονίσω την κρίση μου και φυσικά να λύσω τα θέματά μου. Παλιά, βλέπε εφηβεία, ήθελα απαντήσεις από τους άλλους έτοιμες, να με πατρονάρουν, αλλά δεν πήγαινε έτσι. Ο δεκατρετράχρονος εαυτός μου σε μια φάση που διάβαζε Κατερίνα, σούπερ Κατερίνα κι όλα τα σχετικά πήρε ένα βιβλίο που λεγόταν : «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» τώρα ίσως το έβρισκα αφελές αλλά τότε ήταν ό,τι πρέπει γιατί: κράτησα ότι μπορεί να είμαι μια μπανάνα και θα είναι κρίμα να περάσω τη ζωή μου προσπαθώντας να γίνω φράουλα ή να αρέσω σ΄όσους αρέσουν οι φράουλες αντί να φροντίσω να γίνω όσο πιο λαχταριστή μπανάνα μπορώ. Και το άλλο που μου άρεσε και ίσως σε αφορά είναι σχετικά μ΄έναν μύθο που έλεγε ότι ήταν ένας άνθρωπος που έχασε τα κλειδιά του και τα έψαχνε έξω και πετυχαίνει έναν γνωστό. Ο γνωστός προσφέρεται να τον βοηθήσει να ψάξουν μαζί και τον ρωτάει που τα έχασε. Ο άνθρωπος του λέει μέσα στο σπίτι του. Ο γνωστός τον ρωτάει τότε γιατί τα ψάχνει έξω και του απαντάει ότι τα ψάχνει έξω γιατί εδώ έχει φως ενώ μέσα σκοτάδι. Οπότε, όσο κι αν ψάχνεις τις απαντήσεις που αφορούν εσένα από τον γνωστό ή τον άγνωστο (βλ. εμάς) ε πάντα ανικανοποίητη θα είσαι και στην τελική αν πέφτω εγώ ή οι άλλοι πιο μέσα για σένα απ΄ό,τι εσύ για τον εαυτό σου. Καλό δεν είναι. Αλλά δεν έχουμε να σου δώσουμε τα κλειδιά σου. Ούτε εσύ έχεις να μας δώσεις τα δικά μας. Υ.Γ. Αν και δεν το έχω διαβάσει το βιβλίο(είναι στη λίστα αναμονής αλλά έχει πάει πίσω γιατί έχω κολλήσει σε άλλα ζητήματα κι έτσι δεν πάει καρδιά να διαβάσω μέχρι να ολοκληρώσω!) έχω να πω ότι τα βιβλία με βοήθησαν σε πολλές αγκυλώσεις που μου προκαλούσαν όλες οι αντιφατικές πληροφορίες που δεχόμουν απ΄το περιβάλλον μου. Με βοήθησε επίσης πολύ να ξεφύγω κι απ΄τα βιβλία και τις σκέψεις των άλλων και ν' αναπτύξω τη δική μου σκέψη. Αλλά σ΄αυτό με βοήθησαν και πάλι πολύ τα βιβλία που μ΄έβαζαν ν' αμφισβητώ κι όχι να δέχομαι άκριτα τα πάντα. Η παρατήρηση των άλλων βοηθάει, και του εαυτού αλλά και το άλλο: κάποιες στιγμές νιώθω γυναίκα, άλλες κορίτσι, μερικές φορές κάφρος, άλλες νιώθω ότι παραείμαι «άντρας», μετά νιώθω να είμαι μητρική φιγούρα, αδερφική, φίλη, σεξουαλικό ον, παιδί εντελώς αθώο. Τα νιώθω όλα και είναι μέρος της αλήθειας μου όλα αυτά. Με τους άλλους καμιά φορά όταν δε νιώθουμε άνετα, μπορεί να σημαίνει και στην τελική ότι δεν είναι καλό να είμαστε άνετοι. Δεν είναι πάντα τα δικά μας κόμπλεξ, υπάρχουν και προειδοποιητικοί μηχανισμοί.Τέλος πάντων, πολλά είπα κι είμαι της άποψης (απ' τα 6 μου παρακαλώ :Ρ) ότι κανείς δεν έμαθε τίποτα σε κανέναν. Άντε να σου προσφέρουμε υλικό, άντε μια κατεύθυνση, άντε λίγη παρέα αλλά όλα όσα θες να μάθεις, όσα έχεις ανάγκη είναι απαντήσεις που θα τις ανακαλύψεις μέσα σου, μόνη σου. Αυτά που λέω ταίριαξαν σε μένα, αυτά που λέει η Καραβάνα ταιριάζουν σε κείνη φουλ, εσύ μπορεί να κρατήσεις κάποια κομμάτια αλλά άλλα να μη λειτουργούν για σένα. Θες να σου πουν την αλήθεια σου οι άλλοι, αυτό στο υπόσχονται τα πιο πολλά γυναικεία περιοδικά και είναι και πεταμένα λεφτά, και πέταξα αρκετά σ' αυτά.

Πάρα πολύ συμφωνώ με όλα αυτά που λες Ανία (κι Μπουσκάλια κλασικός) Το να υποδεικνύουμε εμείς κάποια πράγματα έχει αρχίσει να παίρνει την μορφή "συνταγής" κι οι συνταγές ποτέ δεν πιάνουν σε θέματα προσωπικότητας επειδή είμαστε όλοι μοναδικοί. Άπαξ και καταλάβει ότι πολύ σημασία δίνει επειδή η ίδια δεν νιώθει αρκετά σίγουρη για τον εαυτό της όλα θα ξεδιαλύνουν.