Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...
Τα ομορφότερα χρόνια είναι. Ειδικά όσοι ήμασταν φοιτητές αρχές με μέσα ‘00s ήταν άλλη γλύκα.
Κατανοώ την νοσταλγία σας για τα φοιτητικά σας χρόνια στην Θεσσαλονίκη. Η ανεμελιά και η χαρά εκείνης της περιόδου είναι όντως αξέχαστες.
Ωστόσο, η ζωή εξελίσσεται και φέρνει μαζί της νέες προκλήσεις και ευθύνες. Η ανάληψη αυτών των ευθυνών, η δημιουργία, η διαχείριση κρίσεων και λαθών, η οργάνωση της ζωής μας σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον, δεν καθιστούν τη ζωή ασπρόμαυρη. Αντίθετα, την εμπλουτίζουν με νέες εμπειρίες και χρώματα.
Η ωριμότητα, φέρνει μαζί της μια διαφορετική οπτική, ίσως πιο ρεαλιστική, αλλά όχι λιγότερο ουσιαστική. Η αξία των πραγμάτων δεν χάνεται, απλά μετασχηματίζεται. Ανακαλύπτουμε νέες πηγές χαράς και ικανοποίησης, νέες αξίες που δίνουν νόημα στην καθημερινότητά μας.
Είναι σημαντικό να αγκαλιάσουμε τις αλλαγές και να βρούμε νέους τρόπους να απολαμβάνουμε τη ζωή. Η νοσταλγία για το παρελθόν είναι όμορφη, αλλά δεν πρέπει να μας εμποδίζει να ζήσουμε στο έπακρο το παρόν και να χτίσουμε ένα φωτεινό μέλλον.
Νοσταλγική μελαγχολία πάντα θα υπάρχει. Το μυαλό έτσι είναι, κάνει κύκλους γύρω απ' όσα δε ζήσαμε ή όσα ζήσαμε αλλιώς απ' ό,τι θα θέλαμε.
Το θέμα είναι αν έχεις ανθρώπους γύρω σου να μοιράζεσαι την καθημερινότητά σου.
Αν έχεις είσαι μια χαρά.
Αξία εσύ θα δίνεις σε όσα απαρτίζουν τις επιλογές σου.
Η μελαγχολία θα έρχεται και θα φεύγει.
Αυτή είναι η δουλειά της.
Σε άλλους συμβαίνει, άλλοι όμως δε χαμπαριάζουν. Αν σου φαίνεται η ζωή πιο ασπρόμαυρη από πριν, μην βλέπεις αυτήν και φύλαξε τα χρώματα μόνο για σένα. Διάφορα χρώματα, έντονα και μη. Σαν αυτά που έχω εγώ στο avatar.
Για μένα πάντως, ακόμα και το ασπρόμαυρο έχει ιδιαίτερη γοητεία.
