Στο σημερινό ‘Α, μπα’: γιατί με λέει τρελή;

Στο σημερινό ‘Α, μπα’: γιατί με λέει τρελή; Facebook Twitter
45


________________
1.

Πολυαγαπημένη Αμπα! Για αρχή να σε συγχαρώ για την οξυδέρκεια και τις έξυπνες απαντήσεις σου, σε θαυμάζω πολύ και σε διαβάζω ευλαβικά!

Και τώρα στο θέμα: είμαι 22 και είμαι σε σχέση με ένα συνομήλικο μου από το Λύκειο, είμαστε και οι 2 από την ίδια επαρχιακή πόλη. Για 3 χρόνια σπουδάζαμε από απόσταση και εδώ και 1 χρόνο σπουδάζουμε μαζί στη Θεσσαλονίκη. Το πρόβλημα μου ωστόσο έχει να κάνει με την παρεμβατικότητα της μητέρας μου στη σχέση μου. Ανέκαθεν είχα πολύ καλή σχέση μαζί της και συζητούσαμε τα πάντα, όπως και τα συναισθηματικά. Το φίλο μου όσο ήμασταν μαζί στο Λύκειο τον συμπαθούσε, ωστόσο επειδή όσο ήμασταν από απόσταση έτυχε κάποιες
φορές να στενοχωρηθώ αρκετά εξαιτίας διάφορων χαζών στην πλειοψηφία τους θεμάτων πλέον δε θέλει ούτε να ακούει για αυτόν και προσπαθεί με κάθε τρόπο να με πείσει ότι δεν είναι ο κατάλληλος για μένα. Της έχω τονίσει πολλές φορές ότι κάτι τέτοιο ακόμα και αν ισχύει θα ήθελα να το διαπιστώσω μονη μου, αλλά δεν
κάνει πισω. Δε χάνει ευκαιρία να τον κατηγορεί, και ακόμα και σε περιπτώσεις τσακωμών από καθαρά δικό μου φταίξιμο δεν παύει να του ρίχνει όλες τις ευθύνες.

Δε θέλω να σταματήσω να συζητάω μαζί της, αλλά η όλη της συμπεριφορά με έχει αναγκάσει: 1) να μην της μιλάω πλέον καθόλου για το συγκεκριμένο ζήτημα, κάτι που καταλαβαίνει και δε θεωρεί λογικό γιατι «προσπαθεί να είναι όσο πιο διακριτική γίνεται», 2) με τον παραμικρό καβγά με το φίλο μου να σκέφτομαι μήπως η σχέση μας δεν είναι τελικά καλή και έχει δίκιο σε όσα λέει και 3) σε κάθε τσακωμό μαζί του αν εχω μία φορά νεύρα με της συμβολή της γίνονται χίλιες, οπότε και ξεσπάω αναίτια και υπερβολικά πάνω του.

Πώς να το χειριστώ? Συγγνώμη για το σεντόνι. – Κουρκουμπίνι


Αν η σχέση σου είναι καλή ή όχι είναι κάτι που θα ανακαλύψεις μόνη σου, δεν χρειάζεσαι τη βοήθεια της μαμάς σου, ειδικά αν δεν έχεις ζητήσει βοήθεια. Είσαι ολόκληρη γυναίκα. Καλή σχέση με τη μαμά δεν σημαίνει απαραίτητα ότι πρέπει να συζητάτε τα πάντα. Με κανέναν δεν πρέπει να συζητάς τα πάντα, ο κάθε άνθρωπος στη ζωή σου έχει το ρόλο του. Η μαμά πάντα θα παίρνει το μέρος σου, και βλέπεις τι πρόβλημα μπορεί να δημιουργήσει αυτό.


Η προσπάθεια της μαμάς σου να είναι κοντά σου είναι αξιοσέβαστη, αλλά εσύ πρέπει να μάθεις να βάζεις τα όρια σου. Ό,τι λες μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον σου, και αυτό συμβαίνει με όλες τις σχέσεις, ακόμα και όταν υπάρχουν οι πιο αγνές προθέσεις. Δεν χρειάζεται να σταματήσεις τη συζήτηση μαζί της, αλλά πρέπει να προσέχεις τι της λες και με ποιον τρόπο το λες. Παράλληλα όταν νιώθεις ότι ξεπερνάει τα όρια, πρέπει να της το επισημαίνεις με αγάπη. «Μαμά, σε αγαπώ πολύ και η γνώμη σου έχει σημασία για μένα, αλλά αυτό είναι κάτι που θα λύσω μόνη μου. Πρέπει να μου έχεις εμπιστοσύνη.» Κάποια πράγματα πρέπει να τα ξέρει, άλλα δεν χρειάζεται να τα ξέρει, άλλα δεν πρέπει να τα ξέρει. Αυτό που κάνει η μαμά σου – να διαλύσει μια σχέση που έχεις – είναι σαφώς παραβίαση των ορίων, και όπως φαίνεται, ήρθε η ώρα να ενηλικιωθείς. Η μαμά σου δεν είναι φίλη σου, είναι η μαμά σου.

________________
2.


Νομίζω πως εχω καταλάβει πως λειτουργεί ο κόσμος γυρω μου και ποια ειναι αυτα που κάνει λαθος. Ειμαι ανένδοτος στο οτι πρέπει να είμαστε καλοί, δοτικοι και να σεβόμαστε τον καθένα (πιστεύω πως το τηρώ αρκετά) και πως η μεγαλύτερη ασφάλεια ειναι να εχεις καθαρή ψυχή. Γιατι ετσι κι αλλιως αυτο ψάχνουμε όλοι. Την ασφάλεια. Θα μπορουσα να γράψω ολόκληρο σεντόνι αλλα δεν εχει νοημα. Η ουσία ειναι πως ενώ επιμενω και οι γυρω μου με ακούνε και τους αρέσουν σαν σκέψεις και σαν τρόπος ζωής, εγω ειμαι θλιμμένος εδω και παραπάνω καιρό απο όσο αντέχω. Σα να βλέπω τη ζωη να περνάει, νομίζω πως ξερω τον σωστό τροπο να τη ζω (τονίζω παλι το "νομίζω") και ωστόσο δεν ζω καλα. Η απάντηση ισως θα ειναι να παω σε ειδικό
αλλα προτιμώ να μην το κανω γιατι δεν θελω να επαναπαυθω στην αυθεντία και να σταματήσω να αναζητώ τη λύση. Τουλαχιστον αυτό εχω δει απο τους γνωστούς μου που πανε σε ειδικούς. Εκτός αν είναι όλοι ίδιοι. Μαλλον θα πρέπει να αλλάξω περιβάλλον αν και φοβάμαι οτι αυτο δεν θα αλλάξει τιποτα μιας και θα παρω την
πραγματικότητά μου μαζι.. Τελοσπαντων ελπίζω να έγινα κατανοητός.- agiospyridwnas 

Εμένα μου φαίνεται ότι έχεις σιγουρευτεί ότι εσύ είσαι η αυθεντία, και τώρα που δεν βγαίνει η εξίσωση αναρωτιέσαι πού είναι το λάθος πρόσημο. Οι ψυχολόγοι δεν είναι αυθεντίες, ούτε ωθούν τους άλλους να αράξουν. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει. Σε βγάζουν από τη βεβαιότητα σου και σε αναγκάζουν να δεις τον εαυτό σου με ειλικρίνεια. Ναι, η αλλαγή περιβάλλοντος δεν θα αλλάξει κάτι. Αυτό που πρέπει να αλλάξει βρίσκεται μέσα σου, και η σιγουριά σου σε εμποδίζει να το δεις.


________________
3.


Αγαπητή Α,μπα,
Γιατί οι άντρες κατηγορούν τόσο συχνά τις γυναίκες/κοπέλες τους/των φίλων τους ότι είναι τρελές;
Γενικά, γιατί είναι τόσο σύνηθες να λέει ένας άντρας για μια γυναίκα ότι "είναι τρελή", ή ότι "φταίνε οι ορμόνες της";
Τι αποστομωτικό απαντάμε σε αυτό;- Τρελή


Τα παλιά τα χρόνια, όταν ο κόσμος δεν ήθελε να δίνει σημασία σε μια γυναίκα, ή αν η συμπεριφορά της ήταν ενοχλητική, την πήγαιναν σε γιατρό που έκανε διάγνωση υστερίας. Ένας όρος για γυναίκες που ήταν νευρικές, ατίθασες, με αυξημένη λίμπιντο, μειωμένη λίμπιντο, που «δημιουργούσαν προβλήματα». Η «υστερία» έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής στο μέσο του 19ου αιώνα, ταυτόχρονα με την εμφάνιση του γυναικείου κινήματος – καθόλου τυχαίο.


Από τότε κάναμε κάποια βήματα προς τα εμπρός, αλλά όχι αρκετά. Το «τρελή» είναι μια λέξη που χρησιμοποιούν οι άντρες όταν θέλουν να αναγκάσουν μια γυναίκα να συμμορφωθεί. Το «τρελή» είναι μια βολική λέξη που εξηγεί την ανωτερότητα των αντρών – που είναι λογικοί – ενώ οι γυναίκες είναι συναισθηματικές, και το συναίσθημα είναι το αντίθετο της λογικής. Το συναίσθημα είναι μη λογικό, άρα η γυναίκα κάνει λάθος.


Λέγοντας σε κάποιον ότι το συναίσθημα του είναι λάθος, του λες ότι δεν έχει το δικαίωμα να νιώθει όπως νιώθει. Το να μειώνεις, να αποδοκιμάζεις τα συναισθήματα του άλλου είναι ένας τρόπος για να τον ελέγχεις. Αν τον κάνεις να μην εμπιστεύεται το συναίσθημα του, αρχίζει να περιμένει από εσένα να του πεις πώς πρέπει να νιώθει.


Το πρόβλημα μεγαλώνει κι άλλο επειδή οι άντρες απαγορεύεται να δείχνουν συναίσθημα. Από αυτούς απαιτούμε να είναι πάντα ψύχραιμοι και στωικοί. Οπότε οι κώδικες είναι εντελώς διαφορετικοί για τα δύο φύλα, και σε μια αντιπαράθεση, όταν τα αντανακλαστικά που έχουμε κληρονομήσει από την κοινωνία χτυπάνε ανελέητα, μια γυναίκα θα κλάψει και ο άντρας θα την πει τουλάχιστον υπερβολική, και κατά πάσα πιθανότητα, τρελή.


Αποστομωτική απάντηση για ένα φαινόμενο που έχει ρίζες χιλιάδες χρόνια πίσω δεν υπάρχει. Αυτό που βοηθάει είναι να ξέρεις το γιατί συμβαίνει.


________________
4.

Όταν κάποιος αποκαλύπτει τα ερωτικά αισθήματά του, προφανώς θέλει να ελπίζει πως θα υπάρξει ανταπόκριση. Θεωρείς πως έχει νόημα κάποιος να εξομολογείται, ακόμα κι αν "μυρίζεται" πως δεν θα υπάρξει θετική εξέλιξη στη σχέση του με τον άνθρωπο, για τον οποίο ενδιαφέρεται- είτε γιατί ο άλλος όντως δεν τρέφει ερωτικά αισθήματα, είτε γιατί η ιδιοσυγκρασία του άλλου σε συνδυασμό με την συνθήκη δεν θα τον "αφήσουν" να απελευθερωθεί; Να καταπιώ τα συναισθήματά μου, που κοντεύουν να με σκάσουν; Να του μιλήσω, διακινδυνεύοντας την ήδη υπάρχουσα, εξαιρετική σχέση μας σε σχεδόν οικογενειακό πλαίσιο με κοινούς γνωστούς, φίλους, σόγια; Εν πολλοίς, τα λες για να τα πεις κι όποιον πάρει ο Χάρος ή το καταπίνεις και παλεύεις να πας παρακάτω(λέμε τώρα..);

Υ. Γ. Είμαστε κι οι δύο αδέσμευτοι εδώ και καιρό, η χημεία είναι εξαιρετική, υπάρχουν "σημάδια"- άλλοτε πολύ θετικά και άλλοτε αρνητικά, για να είμαι ειλικρινής- αλλά υπάρχουν και κάποια "κοινωνικά βαρίδια", που κάνουν την κατάσταση αλληλοεξαρτώμενη.

Σε ευχαριστώ για το χρόνο και ελπίζω να μου δώσεις τη σπίθα να σκεφτώ τα πράγματα με τρόπο, που δεν το έχω κάνει μέχρι στιγμής, γιατί πραγματικά είμαι σε τέλμα.- Αναποφάσιστη :-)

Είμαι κατά της λεκτικής εξομολόγησης. Δεν καταλαβαίνω ποια είναι η χρησιμότητα – εκτός και αν ξέρεις ότι υπάρχει θετική ανταπόκριση στα σίγουρα, οπότε προσδοκάς σε πυροτεχνήματα. Αν δεν ξέρεις τι γίνεται, αν δεν είσαι σίγουρος για τα αισθήματα του άλλου, αυτό που κάνεις λέγεται εκβιασμός. Αναγκάζεις τον άλλον να αποκαλύψει τι σκέφτεται και πυροβολείς και τον εαυτό σου στο πόδι, γιατί αν είναι στο ντεμί σεζόν, δεν θα διακινδυνέψει μια θετική απόκριση, θα πει όχι.


Υπάρχουν απείρως πιο κομψοί τρόποι για να δείξεις πώς νιώθεις για τον άλλον, εκτός από τα βαριά, άτεχνα και τελειωτικά λόγια. Ακόμα και αν είσαι ποιητής. Μην είσαι χοντράνθρωπος. Αυτό που πάει να σε σκάσει είναι ο εγωισμός σου που τα θέλει όλα και τα θέλει τώρα. Χάθηκαν οι πράξεις, οι σιωπές, τα βλέμματα, τα δώρα με νόημα, τα αγγίγματα, τα λογοπαίγνια, τα υπονοούμενα; Ψήσε λίγο, δώσε υποσχέσεις, κάνε παιχνίδι, αυτή είναι η ζωή! Τι τις θέλετε τις προγραμματικές δηλώσεις στους έρωτες ρε παιδιά, για βουλευτές πάτε;

________________
5.


80%των Ελλήνων φέρουν ψυχικές διαταραχές : losers, controllers, abusers. Αν φύγεις, ελεύθερη κι ωραία, εντάξει ..Αν θες νέα σχέση, αφαιρώντας ηλικιωμένους, ετοιμοθανατους, γκευ, δεσμευμενους, τι πιθανότητες υπάρχουν να βρεις έναν υγιή, ψυχικά ισορροπημένο άνθρωπο; Μια στο εκατομμύριο;- Απαπα


Μπορείς να μας πεις ποια έρευνα κατέληξε σε αυτό το ποσοστό;


________________
6.


Αγαπητη μου Α μπα τι πιστευειςγια το θανατο?θελω να πω το φοβασαι αυτο γενικα πως αντιμετωπιζεις την ιδεα του θανατου?? ψαχνω τροπους να το ξεπερασω οτι καποια στιγμη κι εγω οπως ολοι μας θα καταληξουμε..ποτε ποτε μεπιανει πανικος ειδικα τα βραδια πριν κοιμηθω..θυμαμαι πως οταν ημουν μικρη κ εκανα αταξια νομιζα πως θα πεθανω..καποια στιγμη δε το σκεφτομουν τοσο αλλα τωρα οταν σκεφτομαι κ μονο την ιδεα οτι θα καταληξω ενα αψυχο σωμα τρομαζω..ισως αν μου πεις τη δικη σου θεωρια να καλμαρω καπως κ να παρηγορηθω...σευχαριστω! So scared


Δεν έχω πειστεί ότι υπάρχει τρόπος να ξεπεράσει ο άνθρωπος τον πανικό του Τέλους. Όσοι λένε «έχω συμφιλιωθεί με το θάνατο» πιστεύω ότι λένε κούφιες λέξεις. Μαθαίνεις να ζεις μαζί του, δεν το ξεπερνάς, όπως συμβαίνει με πολλά πράγματα στη ζωή. Είναι φυσιολογικός φόβος, και μας δίνει ώθηση για να κάνουμε διάφορα πράγματα, άλλα σωστά, άλλα λάθος.


Η συνύπαρξη με τον φόβο γίνεται πιο ομαλή αν έχεις έναν εσωτερικό καμβά, αν έχεις σχηματίσει μέσα σου ένα οικοδόμημα σκέψης που ερμηνεύει τα πράγματα γύρω σου. Είτε θρησκεία, είτε φιλοσοφία. Πρέπει να δώσεις κάποιες απαντήσεις στον εαυτό σου, για το γιατί, για την αβεβαιότητα, για το χάος. Αν δεν έχεις, τότε φοβάσαι και τον ίσκιο σου. Εμένα με βοηθάει το διάβασμα, στη λογοτεχνία έχω βρει όλες τις απαντήσεις για τα βασικά μου ερωτήματα. αλλά ξέρω ότι δεν είναι λύση για όλους. Πρέπει να βρεις μόνη σου τι σε βοηθάει να χτίσεις μέσα σου το αποκούμπι στο οποίο θα απευθύνεσαι όταν έρχεται η ώρα του πανικού.


Αν ο φόβος σου σε εμποδίζει να ζήσεις την καθημερινότητα σου όμως, αν δυσκολεύεσαι να δημιουργήσεις σχέσεις με άλλους εξαιτίας αυτής της σκέψης, τότε κάτι άλλο συμβαίνει, και χρειάζεται οπωσδήποτε βοήθεια ειδικού.


________________
7.


Διαβάζω συχνά να διατυπώνεις την άποψη, αν βέβαια έχω καταλάβει σωστά, πως όταν κάποιος είναι παθιασμένος με το αντικείμενό της δουλειάς του και θέλει να πετύχει σε αυτό θα πρέπει να προσπαθήσει να κερδίσει τους επαίνους και την προσοχή ανθρώπων που έχουν οι ίδιοι πετύχει και του οποίους θαυμάζεις. Τι γίνεται, όμως, σε περίπτωση που σε απορρίψουν ή απλώς τους είσαι αδιάφορος; Είναι αυτό ένδειξη ότι πρέπει ίσως να τα παρατήσεις (με την προϋπόθεση, φυσικά ότι έχεις ήδη δουλέψει πολύ για να πετύχεις τον στόχο σου); Βλέποντας παραδείγματα σπουδαίων καλλιτεχνών που οι 'πετυχημένοι' της εποχής τους έκριναν άδικα, και που πέρασαν αιώνες για να αναγνωριστεί η ιδιοφυία τους, ή άλλων να λένε τα χειρότερα για έργα νεώτερων εξίσου σπουδαίων, αναρωτιέμαι πότε πρέπει κανείς να αποθαρρύνεται από κριτικές ανθρώπων που θαυμάζει; -Α-Μπαχ


Είναι πολύ σχετικά αυτά, πόση πρόσβαση έχεις σε ανθρώπους που θαυμάζεις, πόσο πραγματικά έχεις δουλέψει, αν ερμηνεύεις σωστά τις αντιδράσεις, με ποιο τρόπο τους πλησιάζεις, αν είσαι συμπαθητικός άνθρωπος ή όχι, αν τους δείχνεις αυτά που θα έπρεπε, αν τους πετυχαίνεις σε κακή στιγμή, αν δεν ξέρεις πώς να ζητήσεις κριτική... Αν όμως παρουσιάζεις το έργο σου ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και κανένας, ποτέ, για κανέναν λόγο δεν σου κάνει ένα θετικό ή ενθαρρυντικό σχόλιο, τότε το αν είσαι παρεξηγημένη μεγαλοφυΐα είναι η τελευταία σκέψη που πρέπει να περνάει από το μυαλό σου.


45

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
#2Ξέρεις, το να είμαστε "καλοί, δοτικοί και να σεβόμαστε τον καθένα" ωραίο είναι, αλλά δεν οδηγεί απαραίτητα στην "καθαρή ψυχή" που λες, ούτε δίνει νόημα στη ζωή από μόνο του.Αν κατάλαβα σωστά τον προβληματισμό σου, μπορεί κάτι να σου πει π.χ. αυτό που βρήκα πρόχειρο:https://sciencearchives.wordpress.com/2014/12/21/%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC%CF%81%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BD%CE%B1-%CE%B5%CE%AF%CF%83%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CF%8C/
#1 Απάντηση : "Μάνα δε σε αφορά. Και η εμπλοκή σου μου κάνει κακό.". Να είσαι συνεπής στη θέση σου και να μην ξαναθίξεις το θέμα μπροστά της. #2 Τα πρέπει ΣΟΥ δεν υιοθετούνται από όλους. Ούτε και πρέπει να υιοθετούνται. Αν δεν μπορείς να αποδεχτείς αυτά τα δύο γεγονότα, έχεις πράγματι μεγάλο πρόβλημα.#3 Αποστομωτική απάντηση : "Αυτά που λες είναι σκέτες τρέλες - ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΝ ΑΙΩΝΩΝ!".#4 Εξαιρετικά τα ελληνικά σου. Υποθέτω θα ξέρεις πως συνήθως τα λόγια αποκρύπτουν όσα η λέξη αποκαλύπτει...#5 Δεν ήξερα ότι ο όρος "losers" περιγράφει τους φέροντες μια ψυχική διαταραχή. Νόμιζα ότι είναι οι αποτυχημένοι σύμφωνα με τις κοινωνικές επιταγές. Για τα άλλα δύο είναι πιο σύνθετο το θέμα και δεν ξέρω τί νόημα θα είχε η διευκρίνιση προς το παρόν.Πάντως, οι πιθανότητες για υγιή ερωτική σχέση με κάποιον τυγχάνει αποτέλεσμα συνδυασμού πολλών παραγόντων προσωπικών, κοινωνικών, τύχης κλπ.#6 Καμία παρηγοριά. Κάποτε θα πεθάνεις. Τα υπόλοιπα περί του τρόπου, του χρόνου, του λόγου, του επέκεινα και της επένδυσης νοημάτων σε αυτά είναι θεωρίες. Αν στην αποδοχή του αμετάκλητου, σε διευκολύνει κάποια από αυτές, βρες την πιο κατάλληλη για εσένα, αυτήν που να ανταποκρίνεται στις προσωπικές αξίες σου, την κουλτούρα σου, τις ανάγκες σου, τις πεποιθήσεις σου, τις επιθυμίες σου, whatever και ανέλαβε το βάρος της γνώσης με τη σύμπλευσή της. #7 Και στις δυο σου ερωτήσεις απαντώ όχι και ποτέ, διότι συνιστά ευθύ ετεροκαθορισμό. Ανάπτυξη προσωπικών - διαρκώς οξυνόμενων και καλλιεργούμενων - κριτηρίων, και εξεύρεση προσωπικών ορίων ταλέντου, δουλειάς, δημιουργικότητας, προασπάθειας εν γένει, είναι εκείνα που θα σε βοηθήσουν να αποφασίσεις αν και πότε πρέπει να τα παρατήσεις.
Σχετικά με το 6. Μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση η επιμονή σου να λες ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι συμφιλιωμένοι με την ιδέα του θανάτου. Από τη στιγμή που έχουμε όλοι δει ανθρώπους να ζώνονται εκρηκτικά για τη θρησκεία τους. Ή, στον αντίποδα της ανθρώπινης ευφυίας, τον Hitchens να κάνει αστεία με τον καρκίνο που τον είχε προσβάλει.
Δεν θα τους έλεγα συμφιλιωμένους..Οι πρώτοι είναι απλώς θολωμένοι (άσε που για έναν "τιμημένο" θάνατο και μια καλή μεταθανάτια κατάσταση παλεύουν), ο δε κάνει χιούμορ για να νικήσει τους φόβους του.
Λογικό το σχόλιο σου, και θα σου πω γιατί το λέω.Η γλώσσα είναι ένας κώδικας. κι εξαιτίας αυτού είναι πολύ εύκολες οι παρανοήσεις. Για μένα "θάνατος" είναι ένα τέλος που δεν έχει συνέχεια. Δεν πιστεύω σε άλλες ζωές ή σε άλλη μορφή ύπαρξης μετά από αυτόν. Για όσους πιστεύουν αυτό ή δηλώνουν άγνοια για το μετά, η συμφιλίωση πιστεύω ότι είναι αδύνατη. "Συμφιλίωση" είναι ας πούμε να ακούς από τον γιατρό "θα πρέπει να κάνεις βιοψία" και να μην σου κόβονται τα ήπατα, να λες "ε δεν πειράζει, όσα έρθουν και όσα πάνε", και να το εννοείς. Το χιούμορ δεν είναι συμφιλίωση, ξέρεις πόσα αστεία κάνω κάθε μέρα σχεδόν με το θέμα; Το χιούμορ είναι ο καλύτερος εξορκισμός του φόβου. Τα παραδείγματα με τους ανατιναγμένους που λες είναι από ανθρώπους που θεωρούν τον θάνατο κάτι άλλο, μια μετάβαση σε κάτι καλύτερο. Δεν σημαίνει το ίδιο η λέξη γι'αυτούς.Και τελικά, ο λόγος που δεν το πιστεύω, είναι ότι το ένστικτο της επιβίωσης είναι ό,τι πιο ισχυρό έχουμε μέσα μας. Είναι φυσικό να τον φοβόμαστε, γιατί όλη μας η ύπαρξη παλεύει για να ζήσει κι άλλο, ένα δευτερόλεπτο ακόμα. Η συμφιλίωση, η αδιαφορία για τον θάνατο δεν είναι ούτε αξιοθαύμαστη ούτε ηρωική. Είναι πολύ επικίνδυνο να αδιαφορείς για τον θάνατό σου, είναι μια κατάσταση πολύ σοβαρή και τραγική.
Συμφωνώ απόλυτα, η ορμή για ζωή δεν επιλογή ή επιθυμία ή συναισθηματική κατάσταση, είναι διαδικασία βιολογικά προδιαγεγραμμένη. Ο άνθρωπος είναι ένα φυσικό πλάσμα, το μόνο, που στοχάζεται πάνω στην ύπαρξή του και γι αυτό μπορεί να χαλιναγωγεί ή να απωθεί ή να μετουσιώνει το φόβο του θανάτου αλλά το να ξεπεράσει αυτό το φόβο απαιτεί υπέρβαση των βιολογικών του ορίων.
Παρ΄όλ΄αυτά,το ίδιο το ένστικτο της αυτοσυντήρησης σε αποτρέπει από το να έχεις συνεχώς το θάνατο στο μυαλό σου.Θα μας είχε στρίψει ειδάλλως.Δε νομίζω ότι μπορεί το το μυαλό να κατανοήσει στην πραγματικότητα το θάνατο.Όχι απαραίτητα το μηχανισμό.Το θάνατο της νόησης,της προσωπικότητας.Συγκρούεται με την την ίδια μας τη ζωντανή υπόσταση.Και φόβος για το άγνωστο τελικά.Γι΄αυτό,πιστεύω,βγαίνουν στη φόρα και τα δεκανίκια,ψυχή κλπ.
Δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Όντως οι θρήσκοι εννοούν κάτι άλλο με τη λέξη "θάνατος", οπότε έχεις δίκιο. Για τον Hitchens θα μου επιτρέψεις να αμφιβάλλω, αλλά ομολογώ ότι είμαι επηρεασμένος λόγω προσωπικού θαυμασμού. Εγώ προσωπικά, όταν λέω ότι είμαι συμφιλιωμένος με την ιδέα του θανάτου μου, (και εννοώ το ίδιο με σένα χρησιμοποιώντας τη λέξη) δεν εννοώ ότι προσδοκώ τον θάνατο, ούτε ότι αδιαφορώ. Ναι μεν θα προσπαθούσα να επιμηκύνω τη ζωή μου (όχι εις βάρος της ευζωίας μου), άλλα στην τελική, αν δεν γινόταν, δε θα στενοχωριόμουν και τόσο, γιατί ήδη στα 30φεύγα μου έχω ευχαριστηθεί πάρα πολύ τη ζωή μου, ίσως και περισσότερο απ' όσο μου άξιζε. Και όχι, δεν το θεωρώ αξιοθαύμαστο, απλά πιστεύω ότι γίνεται.
Ψιτ, #5 σου βρήκα άντρα, τον #2. Πόση αλαζονεία πια μέσα σε δυο ερωτήσεις; Το ότι έχετε λανθασμένη εικόνα για την πάρτη σας, είναι δικό σας θέμα, μην προσπαθείτε όμως να παραμυθιάσετε και εμάς. Άραγε η υπογραφή με το ψευδώνυμο "agiospyridwnas" είναι κυριολεκτική ή ειρωνική; Αν ισχύει το πρώτο...υπάρχει πρόβλημα!
Είμαι ο #7, ευχαριστω για την απάντηση αν και νομίζω πως λίγο αυθαίρετα συμπέρανες πως θεωρώ ότι δουλεύω πολύ -χωρίς να ισχύει αυτό απαραίτητα-, έχω απορριφθεί από άτομα που θαυμάζω και προσπαθώ να βρω παρηγοριά στη σκέψη ότι είμαι μία "παρεξηγημένη μεγαλοφυΐα". Μάλλον το έθεσα σωστά και με πέρασες για ψωνάρα... Η ερώτηση δεν ήταν "Μήπως είμαι η ταλεντάρα του αιώνα;". Είχε να κάνει περισσότερο με το πως αποκτά κάποιος την αυτογνωσία ώστε να ξέρει πότε να αποσυρθεί από μία δραστηριότητα στην οποία δεν θα μπορέσει να επιτύχει. Και μπορώ να πω ότι από τότε που έστειλα την ερώτηση έχω πάρει κάποιες απαντήσεις από τα ίδια τα γεγονότα.
Όχι, δεν σε πέρασα για ψωνάρα. Είπα ότι 'ΑΝ έχεις κάνει ό,τι μπορείς και ΚΑΝΕΙΣ, ΠΟΤΕ, δεν έχει πει ούτε έναν καλό λόγο, τότε το τελευταίο που μπορείς να θεωρήσεις είναι ότι είσαι παρεξηγημένη μεγαλοφυία." Δεν ξέρω τι έχεις κάνει και ποιος είσαι και με ποιον έχεις μιλήσει, γι'αυτό προσπάθησα να πιάσω όλη τη γκάμα.Η πρώτη μου λέξη ήταν "εξαρτάται".
Για την 4: Συμφωνώ ότι το φλερτ πρέπει να έχει πάντα τον πρώτο λόγο και όχι οι εξομολογήσεις, αλλά υπάρχουν και περιπτώσεις που ο άλλος τη μία ανταποκρίνεται στο φλερτ, την άλλη όχι. Είτε γιατί δεν είναι σίγουρος, είτε γιατί του αρέσει η επιβεβαίωση, είτε γιατί του αρέσουν τα παιχνίδια. Όταν αυτό γίνεται για αρκετό καιρό, κουράζει έναν ερωτευμένο άνθρωπο -και τον κρατάει πίσω- Στις περιπτώσεις αυτές είναι χρήσιμη μια μικρή εξομολόγηση. Μπορεί να ανταποκριθεί θετικά, και να σταματήσουν τα διφορούμενα μηνύματα. Μπορεί να μην ανταποκριθεί, τότε ο ερωτευμένος θα σταματήσει να δίνει στον εαυτό του ελπίδες, θα του περάσει σιγά σιγά το κόλλημα και θα μπορέσει να πάει παρακάτω. Μακάρι να μπορούσαμε να αφήνουμε τον έρωτα που νιώθουμε να εξελίσσεται σταδιακά, ανάλογα με την ανταπόκριση του άλλου. Νομίζω άλλωστε ότι όσο μεγαλώνει κανείς, πάει προς τα κει το πράγμα. Όμως πριν κατακτήσουμε αυτό το πολύτιμο χαρακτηριστικό, μερικές φορές νιώθουμε έρωτα πριν δούμε αν υπάρχει ανταπόκριση. Τότε, μία μικρή, κομψή εξομολόγηση -ένα μεγαλύτερο άνοιγμα δηλαδή- βοηθάει να ξεκαθαριστούν τα πράγματα και να δούμε πού βρίσκεται ο άλλος.
A ναι,πιστεύω μπορείς να εκτιμήσεις καλό τρολάρισμα,γι'αυτό δες τα σχόλια αυτού του τύπου στο imdb αν δε βαριέσαι κι έχεις χρόνο για αποτέφρωση.Έλιωσα σε διάφορες φάσεις.Το προφίλ του : http://www.imdb.com/user/ur8843311/
#1Κλασική περίπτωση ακόμη και μεταξύ φίλων. Καβγάς με τον γκόμενο, κάθεται η φίλη σου αμέτρητες ώρες και σου τον θάβει, τον βρίζει, λέει τα χειρότερα μέσα στα νεύρα της και την επόμενη μέρα τα ξαναβρίσκουν κι εσύ που τα άκουσες απλά πρέπει να τα ξεχάσεις σα να μην έγιναν ποτέ. Δεν είναι πάντα εύκολο, ειδικά όταν έχεις ακούσει πολλά άσχημα για τον γκόμενο. Εν ολίγοις βρε παιδιά, όσο και να σας έχει πληγώσει, είναι ο αγαπημένος σας, μην τον θάβετε τόσο άσχημα σε κανέναν. Να ζυγίζετε λίγο πριν αρχίσετε το θάψιμο. Εκεί, στα δύσκολα φαίνεται πόσο σεβασμός υπάρχει σε μια σχέση, να μην τον εξευτελίζετε.#3Δες λίγο και στις ταινίες, όποτε θέλουν να δείξουν ότι κάποιος ήρωας μοιάζει με γυναίκα, αρχίζει και κλαίει συνέχεια με το παραμικρό, είναι μυγιάγγιχτος και υπεραναλυτικός σε εκνευριστικό βαθμό.
maggie μου διαφωνω γιατι δεν καταλαβαινω που εγκειται η δικη σου δυσκολια να ξεχασεις τα μπινελικια που εχωνε η φιλη σου για τον δικο της γκομενο.Εσυ το βραδυ θα κοιμηθεις.Αντιθετως για τη φιλη σου ειναι εξαιρετικο αναλγητικο και να τα χωνει και να χωνει και να χωνει χωρις ιχνος σεβασμου και αξιοπρεπειας μεχρι να πλανταξει και να γκωσει.Και αυτη παιζει να μην κοιμηθει.Ειναι καταπραυντικο το αισθημα και λειτουργει μονο με τις γυναικες.Επισης ο σεβασμος σε μια σχεση επιβεβαιωνεται οταν η σχεση ειναι κοινωνικη ή/και επαγγελματικη.Στις ερωτικες σχεσεις ο σεβασμος παει στο διαολο και καλα κανει.Γιατι αν δεν παει κανε μια ερωτικη να παει.Κριμα αντρες που δεν εχετε τετοια γυναικουλιστικα!
#5 Αν ένας υγιής, φυσιολογικός άντρας ψάχνει το υγιές μειονοτικό 20% κι αν κι εσύ ανήκεις σ αυτή την υγιή μειονότητα τότε πράγματι, έχετε ελάχιστες πιθανότητες να εντοπίσετε αλλήλους.#3 Στους άντρες αρέσει ν αποκαλούν απαξιωτικά τις γυναίκες τρελές και να θεωρούν γοητευτικό τον εαυτό τους όταν πουλάει τρέλα.
Εξ αφορμής του #3 και με μια διάθεση αποσύνδεσης από την ανάγκη να δίνουμε εξηγήσεις για τα πάντα, ακολουθούν παραδείγματα διαλόγων ζευγαριών:α)-Είσαι τρελή.-Είσαι αναίσθητος.-Δεν σε καταλαβαίνω καθόλου.-Γιατί δεν με καταλαβαίνεις;Βαθμός στην κλίμακα εποικοδομητικού διαλόγου: 0β)-Είσαι τρελή.- Μα, γιατί το λες αυτό;-Γιατί τη μια είσαι έτσι, την άλλη κοκορέτσι, τη μια χαμογελάς, την άλλη κλαις, το πρωί ήσουν καλά, τώρα έχεις νεύρα.-Αυτό, αγαπητέ μου, δεν είναι τρέλα, είναι κυκλοθυμία. Συγγνώμη που δεν μπορώ να ελέγξω τις διαθέσεις μου αυτές τις μέρες, περνάω ένα ορμονικό τσουνάμι. Δεν σου ζητάω πάντως να έρθεις στη θέση μου, κάτι τέτοιο είναι βιολογικώς και ορμονικώς αδύνατον.Βαθμός στην κλίμακα εποικοδομητικού διαλόγου: 7 ή και παραπάνωγ)-Είσαι τρελή.-Για σένα.-Ναι, μωράκι μου;-Ναι, βλαμμένο μου.Βαθμός στην κλίμακα εποικοδομητικού διαλόγου: αστεράκια και καρδούλες...
#4 Είναι από τις λίγες φορές που θα διαφωνήσω με την Αμπα. Θεωρώ ότι όσο ρομαντικό είναι να δίνεις στον άλλον την προσοχή σου, να τον κοιτάς με νόημα, να του χαρίζεις ένα βιβλίο ή ένα CD που ξέρεις ότι θα εκτιμήσει, άλλο τόσο ρομαντική μπορεί να γίνει και η ερωτική εξομολόγηση. Το να εκφράσεις με ειλικρίνεια τα πιο βαθιά σου συναισθήματα και σκέψεις, δεν θεωρώ ότι θα φέρει αναγκαστικά σε δύσκολη θέση τον άλλον. Αν στο τέλος υπάρξει διστακτικότητα, μπορείς να του πεις ότι δεν χρειάζεται να απαντήσει κάτι, ότι απλώς ήθελες να βγάλεις από μέσα σου αυτό που ένιωθες, και να λήξετε το θέμα εκεί. Εγώ πάντως όσες φορές το επιχείρησα, ακόμα και αν δεν είχε την έκβαση που θα ήθελα, απέβη λυτρωτικό. Δεν νομίζω ότι είναι εκβιασμός το να ανοιχτείς σε κάποιον. Άλλοι πάνε και τους λένε το μακρύ τους και το κοντό τους, τόσο κολακευτικά λόγια θα τους πειράξουν; :P
@5Αν είσαι Ελληνίδα και θεωρείς ότι η έρευνα ισχύει, καταλαβαίνεις ότι έχεις 80% πιθανότητα να είσαι ψυχικά διαταραγμένη ε; Πάντως θα σου έλεγα να μην ανησυχείς, ο Γιωσαφάτ λέει ότι οι υγιείς κάνουν σχέση με υγιείς και οι προβληματικοί με προβληματικούς. Και μάλιστα λέει ότι αν ο ένας (προβληματικός) κάνει θεραπεία, χωρίζει.@6Εμένα το μυαλό μου πήγε στο πονηρό με τη φωτογραφία@7Πάντως από υπογραφή σκίζεις!
@3: Θα καταλάβαινα μια ερώτηση περί μισογυνισμού στις μέρες μας ή αν υπάρχει ισοτιμία στις σχέσεις των φύλων. Αισθάνομαι όμως ότι η ερώτησή σου είναι εντελώς αυθαίρετη ως προς το συμπέρασμά της για τη συχνότητα της λέξης "τρελή" από τους άντρες προς τις γυναίκες και ανάλογης στατιστικής τεκμηρίωσης με τις διατυπώσεις " όλοι οι άντρες είναι γουρούνια/ όλες οι γυναίκες έχουν τον μ@λ@κομαγνήτη" κλπ. Τουλάχιστον στάθηκε αφορμή για ενδιαφέρουσα ανάλυση.
Ευχαριστώ για την αφορμή που δίνεις να επαναδιατυπώσω τη θέση μου. Η ύπαρξη σεξισμού, προκαταλήψεων και αναπαραγωγής κλισε δυστυχώς γενικά όντως υπάρχουν, αλλά το πόσο συχνά διατυπώνονται δεν δέχομαι να το λάβω ως δεδομένο επειδή μία κοπέλα έκανε μια ερώτηση και το διατύπωσε με εκφράσεις "σύνηθες" και "συχνά". Εξαρτάται από τον κοινωνικό περίγυρο που συναναστρεφεσαι, το επίπεδο παιδείας και ενσυναίσθησης, τη χώρα που ζεις, τη θρησκεία σου, κλπ κλπ.
Αν συχναζουμε στα ίδια, προτείνω αλλαγή παρέας, αν δεν συχναζουμε, προτείνω να αλλάξεις στέκια: ) Ένα γενικότερο σχόλιο γιατί το προηγουμενο προφανώς δεν ήταν σαφες, δεν αμφισβητώ την ύπαρξη σεξισμού, ανισοτήτων,αδικιων αλλά την ατεκμηριωτη γενίκευση του "συχνά" και "συνήθως" που διατυπωνεται στα στερεότυπα αμφοτερων πλευρών.
Κι εμένα πάντως με ενόχλησε το "σύνηθες" και το "συχνά" στην ερώτηση της κοπέλας. Για να είμαστε δίκαιοι, δεν θεωρώ ότι οι άντρες λειτουργούν "συνήθως " έτσι, ούτε ότι οι γυναίκες χαρακτηρίζονται "συχνά" έτσι. Απαντάμε στο σεξισμό με σεξισμό; Δεν προωθείται ο ουσιαστικός διάλογος με αφοριστικούς χαρακτηρισμούς και γενικεύσεις, με σεξιστικό υπόβαθρο ή μη, που σκοπό έχουν απλά να μειώσουν τον άλλον κι όχι να επισημάνουν ένα πρόβλημα. Ο χαρακτηρισμός "'είσαι τρελή" είναι ασυζητητί μία άκομψη και χοντροκομμένη επισήμανση, αλλά εάν δεν αποδομηθεί στα βασικά του στοιχεία (ποια η βαθύτερη αιτία και ποιος ο σκοπός ενός τέτοιου σχολίου και υπό ποιες συνθήκες διατυπώθηκε) μπορεί να ανοίξει έναν βόθρο αντεγκλήσεων χωρίς νόημα. Θεωρώ επικίνδυνο το τσουβάλιασμα και προς τις δύο κατευθύνσεις. Θα έλεγα πάντως να μην απορρίπτουμε αβασάνιστα ο,τι δεν μας αρέσει μόνο και μόνο επειδή πληγώνει τον εγωισμό ή το φύλο μας (αυτό ισχύει για όλους, άντρες-γυναίκες). Ελέγξτε το καθετί με ψυχραιμία, στις συζητήσεις άλλωστε κερδίζει πάντα ο λογικότερος και ο ψυχραιμότερος, εάν το θέμα σας είναι "ποιος θα βγει από πάνω". Ο σκοπός, ωστόσο, δεν είναι να αποστομώνουμε το σύντροφό μας αλλά να συμβιώνουμε αρμονικά με αλληλοσεβασμό και αγάπη, αποδεχόμενοι αμφότεροι τυχόν λάθη κι αδυναμίες μας με θάρρος αλλά και χιούμορ. Εάν ο συνομιλητής σας φορά παρωπίδες, είναι αδιάλλακτος και δεν έχει χιούμορ, τότε είναι πράγματι μια κακή επιλογή συνομιλητή (και αυτό ισχύει και για τα δύο φύλα).
#5 Υπάρχει το ποσοστό των Ελλήνων που θεωρούν ότι είναι οι μόνοι που δεν έχουν ψυχολογικές διαταραχές και υπάρχει το ποσοστό των Ελλήνων που πιστεύουν ότι είναι οι μόνοι τρελαμένοι.Και οι δύο κατηγορίες διαβάζουν Α,μπα. Αυτό είναι επιτυχία γιατί έτσι ίσως μάθουν να επικοινωνούν μεταξύ τους.#Οι πολύ σπουδαίοι καλλιτέχνες το μόνο που αναζητούσαν μετά από μία μέρα σκληρής δουλειάς ήταν ένα δροσερό τζιν & τόνικ.
"Και οι δύο κατηγορίες διαβάζουν Α,μπα. Αυτό είναι επιτυχία γιατί έτσι ίσως μάθουν να επικοινωνούν μεταξύ τους." α μπα ζεις εσύ μας οδηγείς!!
Για το 4, πιστεύω πως μας έχουν καταστρέψει οι αμερικανικές ρομαντικές κομεντί, που οι πρωταγωνιστές επιδίδονται σε δεκάλεπτους μονολόγους στην προσπάθεια τους να εξομολογηθούν τον έρωτα τους, λέγοντας μπαρούφες ως επί το πλείστον και πάντα ο άλλος τους βρίσκει χαριτωμένους και αξιέραστους. Ε, η ζωή δεν είναι ταινία, και οι άλλοι βαριούνται την ατελείωτη φλυαρία της ερωτικής εξομολόγησης. Αυτό που λέει η α μπα είναι και το πιο σωστό. Και μπορείς πάντα να κάνεις πίσω αν δεν τύχεις θερμής ανταπόκρισης χωρίς να έχεις πρώτα στραπατσαριστεί ανεπανόρθωτα.
#4 Νομίζω ότι η απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα είναι "εξαρτάται". Το ερώτημα αυτό με βασάνιζε κι εμένα για χρόνια, όντας ερωτευμένη με συνάδελφο, τον οποίο έβλεπα σχεδόν κάθε μέρα, και με τον οποίο είχαμε αναπτύξει μία πολύ ωραία φιλική σχέση. Κι εγώ, όπως λες κι εσύ, κόντευα να σκάσω! Τελικά δεν άντεξα και μια ωραία πρωία του το είπα. Όχι ότι είμαι ερωτευμένη - ότι απλά μου αρέσει, ότι πληροί όλες τις προϋποθέσεις για αυτά που ζητάω εγώ σ' έναν άνθρωπο. Εγώ ήμουν τυχερή, γιατί ήταν πολύ κύριος, μου είπε απλά ότι δεν νιώθει τα ίδια πράγματα, ακολούθησε μια τελείως φιλοσοφική συζήτηση για τις σχέσεις και τελικά χωρίσαμε φιλικά, όπως πάντα. Από τότε δεν έχει αλλάξει τίποτα στη σχέση μας, τον βλέπω συχνά και μιλάμε με τον ίδιο τρόπο όπως πριν. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι μετά από την εξομολόγησή μου, ένιωσα 100 κιλά ελαφρύτερη. Πραγματικά ανακουφίστηκα, παρόλο που δεν βρήκα ανταπόκριση. Είναι σαν να κρατάς ένα μεγάλο μυστικό μέσα σου που σου φόρτωσε κάποιος χωρίς εσύ να θέλεις να το μάθεις, και μόλις το βγάλεις από μέσα σου ηρεμείς. Ναι, είναι τελείως εγωιστικό να κάνεις μια τέτοια εξομολόγηση, ειδικά αν υποψιάζεσαι ότι η αντίθετη πλευρά δεν συμμερίζεται τα αισθήματά σου, αν όμως σε βοηθήσει να ηρεμήσεις, να κατασταλάξεις για το ποια είναι πραγματικά η σχέση σου με αυτόν τον άνθρωπο, γιατί να μην το κάνεις; Φυσικά, κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Αυτή ήταν η δική μου τελείως προσωπική εμπειρία, ελπίζω να σε βοήθησε έστω και λίγο!
Είχα παρόμοια εμπειρία με τη δική σου. Δουλεύαμε μαζί και κάθε πρωί έφευγα καταχαρούμενη για το γραφείο! Δεν είχα σκοπό ούτε να πω ούτε να δείξω το παραμικρό γιατί είχα καταλάβει ότι δεν υπηρχε περίπτωση να γίνει κάτι μεταξύ μας. Όμως όταν ενημερώθηκα ότι επίκειται η απόλυσή μου και μπροστά στον τρόμο ότι δε θα τον ξαναδώ ποτέ, με έπιασε τρέλα. Το να μείνω άνεργη ηταν μεγάλο πλήγμα αλλά θα το ξεπερνούσα, το να φύγω χωρίς να μάθει ποτέ πώς ένιωθα γι'αυτόν δε μπορούσα να το διανοηθώ. Μάζεψα ό,τι ίχνος κουράγιου μου είχε απομείνει και με τρεμάμενα γόνατα του ζήτησα να πάμε για καφέ μετά τη δουλειά. Δέχτηκε, νομίζοντας ότι θέλω να μιλήσουμε για το γεγονος της απόλυσης. Αφού αναλύσαμε όλα τα εργασιακά και ενώ κόντευε η ώρα να φύγουμε, του το ξεφούρνισα, τραυλίζοντας σχεδόν. Πήρε ένα τόσο στενάχωρο ύφος που στιγμιαία το μετανιωσα. Του εξήγησα ότι δεν περίμενα κάτι απ'αυτόν και ότι ήθελα απλά να το βγάλω από μέσα μου. Τελικά όλα καλά, το γελάσαμε το θέμα - μου είπε ότι κάτι είχε καταλάβει βέβαια - και γενικά φέρθηκε άψογα. Ένιωσα όπως κι εσύ ένα τεράστιο βάρος να φεύγει από πάνω μου. Τις επόμενες μέρες περάσαμε πολύ καλά - φρόντισε να δουλεύουμε περισσότερο μαζί και ήμασταν και οι δυο πιο χαλαροί και άνετοι. Έτσι έγινε λιγότερο δύσκολος κι ο αποχωρισμός. Λίγο καιρό αφότου έφυγα με πήρε τηλέφωνο και με καλεσε στο χριστουγεννιάτικο πάρτι του γραφείου. Πολύ ωραίος τύπος, χάρηκα τρομερά που βρήκα το κουράγιο και το έκανα.