Σκηνές από έναν γάμο

Σκηνές από έναν γάμο Facebook Twitter
1

Ο Γιόχαν και η Μαριάννα, ένα ζευγάρι μορφωμένων αστών, ζουν έναν ήρεμο και καθ' όλα τακτοποιημένο γάμο, μέχρι τη στιγμή που οδηγούνται σε ρήξη όταν εκείνος αποκαλύπτει ότι είναι ερωτευμένος με μια νεότερη γυναίκα. Η αντίδραση της Μαριάννας είναι απρόσμενα ήρεμη. Η σύγκρουσή τους μεταφέρεται αργότερα μέσα στον χρόνο, όταν ο Γιόχαν έχει αρχίσει να ασφυκτιά από τη νέα του σχέση και η γυναίκα έχει παντρευτεί κάποιον άλλον, ο οποίος ωστόσο έχει καταφέρει να την απελευθερώσει. Στη νέα τους συνάντηση, οι ρόλοι μοιάζουν να έχουν αντιστραφεί και οι ισορροπίες να έχουν αλλάξει.

Οι «Σκηνές από ένα Γάμο» ανήκουν στη τελευταία δραματουργική περίοδο του Μπέργκμαν.  Με τη μοναδική του μαεστρία, ο μεγάλος Σουηδός σκηνοθέτης, μιλά για τη φθορά του έρωτα και ψυχογραφεί τα στάδια του γάμου, με μια επίπονη και σχολαστική σπουδή και  με τρόπο εξαντλητικό, ρεαλιστικό,  επώδυνο  αλλά και λυτρωτικό.  Το έργο αποτελεί απόσταγμα των προσωπικών του βιωμάτων και μια καλά κρυμμένη ειρωνεία διέπει όλη του την δράση.  Το τελικό απόφθεγμα τεμαχίζεται, αποδομείται, περνάει από αναθεωρήσεις και συντίθεται εκ νέου, για να μετατραπεί οριστικά σε μια κρυστάλλινη σπαρακτική μουσική δωματίου.

Θέατρο
1

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η οδύνη που δεν εκλύεται

Θέατρο / Η οδύνη που δεν εκλύεται

Μέσα από μια πολυπρισματική θεατρική αφήγηση ο συγγραφέας του έργου «Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος» επιχειρεί να αναδείξει το πολυσύνθετο τοπίο καταπίεσης και εκφοβισμού που οδηγεί σε ακραία φαινόμενα βίας.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Φωκάς Ευαγγελινός: «Με ζουρνάδες έχω μεγαλώσει, στις ντίσκο χόρευα επειδή χόρευαν γύρω μου»

Οι Αθηναίοι / Φωκάς Ευαγγελινός: «Με ζουρνάδες έχω μεγαλώσει, στις ντίσκο χόρευα»

Από τους πιο αγαπητούς χορευτές και χορογράφους της Ελλάδας, ο Φωκάς Ευαγγελινός αφηγείται την πορεία του από τις εποχές που η τέχνη του χορού δεν έχαιρε μεγάλης αναγνώρισης μέχρι σήμερα που -ευτυχώς- τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αργύρης Ξάφης: «Η φράση “πάμε κι ό,τι γίνει” είναι ενδεικτική μιας νοοτροπίας που μας έχει γαμήσει σε αυτή τη χώρα σε κάθε επίπεδο»

Θέατρο / Αργύρης Ξάφης: «Να μου προτείνουν τι; Να αναλάβω το Εθνικό; Δεν με ενδιαφέρει»

Το «Πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος» είναι από τις πιο επιτυχημένες παραστάσεις της σεζόν και με την ευκαιρία βρεθήκαμε με τον Αργύρη Ξάφη στο θέατρο Θησείο.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Τι συμβαίνει με το Θεατρικό Μουσείο;

Θέατρο / Τι συμβαίνει με το Θεατρικό Μουσείο;

Η υπουργός Πολιτισμού, Λίνα Μενδώνη, μιλά για τις εργασίες μεταστέγασής του στην οικία Αλεξάνδρου Σούτσου, για την πολύτιμη αρχειακή συλλογή αλλά και για το τι αναμένεται να γίνει με τα καμαρίνια σπουδαίων ηθοποιών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Περιμένοντας τον Γκοντό του Θεόδωρου Τερζόπουλου

Θέατρο / «Περιμένοντας τον Γκοντό»: Ο Θεόδωρος Τερζόπουλος ανατρέπει όσα γνωρίζαμε για το αριστούργημα του Μπέκετ

Ένα ταξίδι, μια παράσταση, μια συνάντηση με τον σημαντικότερο εν ζωή Έλληνα σκηνοθέτη: από το Μιλάνο στην Αθήνα, από το Piccolo Teatro στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, το «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Θεόδωρου Τερζόπουλου προσφέρει μια ριζοσπαστική ανάγνωση του έργου του Μπέκετ.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Σαν πλοίο που ναυάγησε, σα νούφαρο που μάδησε

Κριτική Θεάτρου / Σαν πλοίο που ναυάγησε, σαν νούφαρο που μάδησε

Επιχειρώντας να αποδώσει τη «φαινομενικά ασύνδετη μορφή ενός ονείρου που υπακούει στη δική του λογική», όπως αναφέρει ο Στρίνμπεργκ στο «Ονειρόδραμα», η Γεωργία Μαυραγάνη επέλεξε να μιλήσει για το ίδιο το θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ

σχόλια

1 σχόλια
Αυτό το οικείο μεν, ευαίσθητο δε θέμα της παράστασης, παρουσίασε με σαφήνεια αλλά και ευρηματικότητα, ο σκηνοθέτης της, Ένκε Φεζολλάρι, ο οποίος πρόσεξε και την παραμικρή λεπτομέρεια στη σκηνική απόδοση του έργου. Δημιούργησε ένα αρτιότατο αισθητικό αποτέλεσμα, δίνοντας όμως την πρέπουσα βαρύτητα στο κείμενο. Όσον αφορά τη σκηνογραφία, η υπεύθυνη για τα σκηνικά και τα κοστούμια, Αλεξία Θεοδωράκη, μετέφρασε με εξαιρετικό τρόπο πάνω στη σκηνή τον "εγκλωβισμό" των πρωταγωνιστών μέσα στην λιμνάζουσα καθημερινότητά τους. Τα κοστούμια κατεδείκνυαν την κοινωνική θέση του ζεύγους, ενώ ταυτόχρονα επέτρεπαν τη γρήγορη κι εύκολη αλλαγή τους από τους ηθοποιούς. Οι φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα, ήταν ήπιοι και "ντελικάτοι", αν και θα μπορούσαν να είναι πιο υποστηρικτικοί, και να βοηθήσουν περισσότερο τις στιγμές που ο πρωταγωνιστής γινόταν αφηγητής. Η μουσική επένδυση του Σταμάτη Κραουνάκη έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην δημιουργία της ανάλογης ατμόσφαιρας. Κατάφερε με ένα διακριτικό τρόπο, να δημιουργεί το φόντο και της εποχής και των συναισθημάτων, χωρίς να κλέψει την παράσταση από τους πρωταγωνιστές. Εξαίσια. Ο εξαιρετικός Δάνης Κατρανίδης ήταν χειμαρρώδης και δυναμικός. Η πολύ καλή Παναγιώτα Βλαντή, ερμήνευσε υπέροχα τον μάλλον άχαρο ρόλο μιας γυναίκας που δέχεται, υπομένει, περιμένει, ανέχεται και σε κάποιες μόνο στιγμές αντιμάχεται επί ίσοις όροις την δράση του κυρίαρχου αρσενικού. Πρόκειται για μία παράσταση καθ' όλα προσεγμένη, με ένα πολύ ανθρώπινο θέμα. Θα μπορούσε τρόπον τινά να λειτουργήσει ως "ψυχανάλυση" ενός θεατή με ανάλογο πρόβλημα, προσφέροντάς του ταυτόχρονα αισθητική τέρψη μέσα από την καλλιτεχνική δημιουργία.Κατερίνα Πεσταματζόγλου(Απόσπασμα από δημοσιευμένη κριτική μου)