Μου θύμισες πριν πολλά χρόνια (ήμουν ντροπαλό κοριτσόπουλο) έναν συνάδελφο που ήρθε μία μέρα και μου ζήτησε να του συμπληρώσω τα ψιλά να πάρει καφέ. Χωρίς δεύτερη σκέψη το έκανα. Την επόμενη μέρα ή φορά μου ζήτησε να του πάρω τυρόπιτα γιατί δεν τον έφταναν τα χρήματα που είχε πάνω του. Παραξενεύτηκα, αλλά το έκανα. Λέω εδώ παίρνουμε φαγητό για τους άστεγους, τον συνάδελφο δεν θα εξυπηρετήσουμε; Την επόμενη φορά λοιπόν ζήτησε να κεράσω καφέ και τυρόπιτα (εννοείται ούτε λόγος για τα προηγούμενα). Του πήρα και του τα έδωσα μουγκρίζοντας μέσα από τα δόντια κάτι για τελευταία φορά, μη με ξαναενοχλήσει.Μετά από αυτό μου'ρθε ένα βραδάκι πριν σχολάσουμε, με ένα τύπου γοητευτικό χαμόγελο, μου πιάνει το μπούτι και μου λέει να τον πάω σπίτι. Απάντηση: σήκωμα φρυδιού και σπρωξίδι. Τι άκουσε δεν θυμάμαι από τα νεύρα και την κούραση, αλλά στη δουλειά δεν ξαναπάτησε. Μια χαρά είχε περάσει όλο αυτό το διάστημα όμως, γιατί εκτός από εμένα είχε βρει κι άλλα θύματα και την έβγαζε στο τζάμπα. Μέχρι και Τζόκερ πήγαιναν και του έριχναν, όλοι περίμεναν δανεικά και αγύριστα.Συμπεράσματα:1. Βρίσκουν και τα κάνουν.2. Αν δεν είσαι εσύ (το θύμα) σύντομα θα βρεθεί κάποιος άλλος.3. Αν δεν θέτεις όρια (δεν χρειάζεται διακριτικότητα με δαύτους) από την αρχή, η κατάσταση χειροτερεύει. Αν κρίνω από τα λεγομενά σου έχετε περάσει το στάδιο μπούτι. Δεν ξέρω τι σε περιμένει μετά :Ρ