Κάθε φορά που παω στην Αθήνα, πολύ συχνά δηλ., θέλω να κλάψω..Κάνω την δουλειά μου και φεύγω, γιατί όσο και αν αγαπάω την πόλη και όσο και αν μεγάλωσα στο Στ.Λαρίσης και κρυφά ελπίζω να επιστρέψω στο κέντρο κάποτε, δεν υπάρχει κάτι που να με κρατάει και να μη με αγχώνει.Θέλω να ηρεμώ στο σπίτι μου, όχι να ακούω αυτοκίνητα ή μουσική από καφετέριες ή να σκέφτομαι αν θα μπει κάποιος ή να βρίσκω πρεζάκια στην είσοδο του κτηρίου.Πολλά αυτοκίνητα, πολλά ναρκωτικά (αυτό που γίνεται στα Εξάρχεια και γενικά στο ιστορικό κέντρο αυτή τη στιγμή είναι τραγικό), καθόλου φιλόξενος χώρος για παιδιά και οικογένειες. Που να πάνε ακριβώς; Οικογένεια φίλων μου, καλλιτέχνες θεάτρου δρόμου (το λέω για να τονίσω πως δεν είναι ιδιαίτερα πλούσιοι ούτε ''κολλημένα'' άτομα), έπαθαν σοκ στην Αθήνα όταν ήρθαν για τουρισμό και έφυγαν άρον-άρον για την εξοχή σε μία μέρα! Έμεναν στο κέντρο..!Όμως δεν θεωρώ πως έχει πολλά σκουπίδια, συγκριτικά με την Θεσσαλονίκη και άλλες επαρχιακές πόλεις.Έχει απλά πιο πολλά ρεμάλια και ανθρώπους που πραγματικά ΔΕΝ αγαπάνε την πόλη τους.