Είναι λίγο αλληλένδετα αυτά. Κάπου φταις, κάπου δεν σε βοηθάνε (ποτέ δεν σε βοηθάνε κι ούτε θα 'πρεπε) πάμε εκεί που βρίσκουμε ελκυστικό τον άλλον κι όχι γιατί τον λυπόμαστε. Αλλά αλήθεια θα ήταν προτιμότερο να μας έκαναν παρέα επειδή μας λυπούνται; Ούτε οι άλλοι φταίνε αν δε νιώθουν κάτι να τους έλκει σε μας. Επειδή είμαστε κοινωνικά όντα και πολλοί άνθρωποι νιώθουν μοναξιά πιστεύω ότι δεν γίνεται να μην έχουμε καμία ευθύνη. Και βασικά όποιος δεν έχει καμιά ευθύνη για κάτι δεν μπορεί ν' αλλάξει τίποτα. Όταν φταίω ή «φταίω» είναι στο χέρι μου κάτι. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι θέλουν να γοητευτούν απλά πρώτα και να κολακευτούν για ν' ασχοληθούν. Αν και τίμιο είναι να το προσπαθήσεις με άτομα που όντως σε γοητεύουν. Υ.Γ. Δεν αναλύεις τη μοναξιά, θα πω ένα κοινό μυστικό: οι άνθρωποι που μας κάνουν να γελάμε μας αρέσουν. Να κακαρίζουμε που θα έλεγε κι ο Fabinas. Σε πολλούς έστω. Κάνει καλή εντύπωση το χιούμορ. Εδώ μέσα το μόνο που έχω καταλάβει είναι ότι ψάχνεσαι σε θέματα τεχνών και ότι είσαι μόνος. Αν αυτό δείχνεις και έξω, ε τρομάζει τον κόσμο γιατί πιστεύει ότι έστω και λίγο αν έρθετε σ' επαφή είτε θ' αγκυστρωθείς ή αν τελικά δεν ταιριάζετε ότι θα σε γκρεμίσει. Κι εγώ όταν λέω για τα δικά μου και μεμψιμοιρώ, ε δεν σκέφτονται τι γαμάτη κοπέλα είμαι πάντως και το κατανοώ. Ε ποιος θα ήθελε να με γνωρίσει με τέτοια νοοτροπία; Αλλά και να ήθελε, εμένα δεν θα μου έκανε καλή εντύπωση αν είχα δώσει τέτοια εικόνα. :Ρ