Ως ένα βαθμό και η απομόνωση είναι δική μας επιλογή. Μέχρι κάποια ηλικία -μικρή- θεωρούσα ότι δεν είναι πρέπον να ενοχλώ τους άλλους και έμενα μόνη(αλλά μ΄άρεσε κιόλας). Στο έχω πει πάλι. Λοιπόν ξέρεις τι ανακάλυψα; Ότι κι οι άλλοι ψάχνανε παρέες και φοβόντουσαν την απόρριψη γι' αυτό και δεν έκαναν το πρώτο βήμα. Ήξερα ότι από άποψη κοινωνικότητας ήμουν πολύ περίεργη τότε, ήμουν παράταιρη. Ήταν σιωπηλή συμφωνία με μένα και τα υπόλοιπα παιδιά κι έτσι στις πρώτες μου προσπάθειες επειδή υπήρχε υπερβολή το αποτέλεσμα ήταν απωθητικό. Με εξάσκηση βελτιώθηκα σ' ένα βαθμό και μάλιστα προσέγγισα όσα άτομα μου έκαναν εντύπωση. Δεν σκεφτόμουν αν κάνω το πρώτο βήμα-φορτική πρόσεχα μόνο να μη γίνω- αλλά όπου μ' άρεσε ένα άτομο έδινα το παρόν μου ειδικά αν υπήρχε καλή επικοινωνία. Δεν ένιωθα ότι μειονεκτώ έτσι, ένιωθα ότι επιλέγω και δεν πείραζε αν δεν άρεσα σε 200 άτομα. Ε και; Βέβαια, δεν μπορώ να πω ότι πιάνω εύκολα φιλίες. Μ' αρέσουν λίγα άτομα στη ζωή μου γιατί νιώθω ότι πιο άνετα. Αλλά και πάλι καμιά φορά σκέφτομαι ότι δεν χρειάζεται να είμαι τόσο κλειστή ... αλλά μου βγαίνει. Ψάξε λίγο κι εσύ τις δυνατότητές σου χωρίς να παίρνεις προσωπικά την απόρριψη. Αυτό για μένα λειτούργησε καλά. Αν μ' απέρριψε κάποιος δεν ένιωθε τόσο όμορφα μαζί μου, άρα όντως δεν ταιριάζαμε αρκετά κι απλά το κατάλαβε νωρίτερα. :)
