Ο χορτασμένος άνθρωπος δεν μυρίζει απελπισία. Όταν όμως κάποιος έχει απομονωθεί και δεν είχε ποτέ ιδιαίτερες κοινωνικές ικανότητες θα βρίσκει εύκολα άτομα; Κι αν ναι, που; Λογικά θα έχει την ψυχολογία του αποτυχημένου και τη σιγουριά ότι θ' αποτύχει για να μην του στοιχίσει εντέλει παραπάνω. Όταν κάποιος είναι μόνος για χρόνια, κι εννοώ μόνος, θέλει πολλή παραπάνω προσπάθεια απ' το σύνηθες για να ξεφύγει από όλο αυτό τον βάλτο που έχτισε μόνος του αλλά κανείς δεν ενδιαφέρεται για να τον βγάλει. Οι περισσότεροι από μας, κάπως κάπου κάποτε είδαμε να μας θέλουν απλά επειδή υπάρχουμε. Ειδικά σαν παιδάκια η αίσθηση επάρκειας ή ανεπάρκειας με γέμισε με βεβαιότητα ή αβεβαιότητα. Αυτό κάπως μας γέμισε πίστη για τον εαυτό μας και σιγουριά να κάνουμε εντέλει πράγματα για μας, αυτά που μας κάνουν στην ουσία ενδιαφέροντες, όχι για να γοητεύοουμε, αλλά γιατί μας αρέσουν και μας γεμίζουν. Αυτό όμως θα πρέπει να πει κάποιος που ξεκίνησε με πολύ δυσμενείς συνθήκες, που δεν τον βοηθούσε καθόλου ο περίγυρος ν' αναπτύξει μια υγιή κοινωνικότητα και πίστη στον εαυτό του σε συνδυασμό με κάποιους κακούς χειρισμούς κάπου εκεί μέχρι τα 20sth που είναι πιο βατές οι γνωριμίες (ειδικά σε σχολές) και η δημιουργία παρεών γι' αρχή. Αφού λοιπόν έτυχαν όλα αυτά, στα 30sth έκανε την ανατροπή και τι συναισθήματα είχε μέχρι να τα καταφέρει. Υ.Γ. Δε διαφωνώ με όσα λες, είναι σωστά. Όμως είναι σα να λέμε ότι η εκπαίδευση είναι ίση για όλους, αφού όλοι ξέρουμε ότι υπάρχει ήδη χάσμα από το σπίτι και μετά αναρωτιόμαστε γιατί το παιδί με άλλα ερεθίσματα είναι αστέρι μ' ευκολία κι ο άλλος με τις χίλιες δύο δυσκολίες και τα προβλήματα στο σπίτι μέτριος ή κακός μαθητής. Δεν εννοώ βέβαια ότι ο μαθητής της πρώτης περίπτωσης έχει όλα τα προβλήματά του λυμένα. Αυτό δεν το ξέρω. Ούτε σημαίνει ότι η παραίτηση του δεύτερου δικαιολογείται γιατί τελικά οι συνέπεια θα είναι ένα μεγαλύτερο χάσμα και το πρόβλημα του δεύτερο μαθητή όλο και θα βαθαίνει. Απλά ως προς σ' αυτή την κατεύθυνση ο δεύτερος μαθητής είναι αδικημένος και πρέπει να καταβάλει παραπάνω προσπάθεια αν θέλει να μην έχει προβλήματα. Βέβαια, επιλογή και των δύο είναι αν θα καταβάλουν κάποια προσπάθεια ή θα δικαιολογηθούν και θα επαναπαυτούν σε όσα τους προσφέρονται αμαχητί. Απλά, κάποιοι θα δώσουν μια πιο δύσκολη μάχη. Σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίζω να μην την δώσουν.
