Σε θαυμάζω απεριόριστα που στα 18 έφυγες με δανεικά λεφτά και έπλενες πιάτα για να σταθείς στα πόδια σου.Αλήθεια σε θαυμάζω.Εγώ δε θα το τολμούσα ούτε στα 28.Όσο για τους γονείς τι να πω,μπορώ να δικαιολογήσω τέτοιες συμπεριφορές (πχ την αγωνιώδη προσπάθεια απόκτησης ακινήτων) λόγω στερημένης παιδικής ηλικίας και βιωμάτων φτώχειας,αλλά δε μπορώ να κατανοήσω με ποια λογική αρνείσαι να στηρίξεις οικονομικά το παιδί σου για να σπουδάσει.Το απογοητευτικό είναι ότι όταν περνούν τα χρόνια κάποιοι άνθρωποι που έκαναν τέτοιες επιλογές συνειδητοποιούν ότι δε θα πάρουν τα λεφτά και τα σπίτια μαζί τους.Κατά τ άλλα,πράξε όπως ορίζει η συνείδησή σου ώστε να τα νιώθεις καλά με τον εαυτό σου και μην ενδίδεις στους συναισθηματικούς εκβιασμούς.