Εγω θα πω και πεστε να με φατε. Θεωρω την αποφαση να κανεις παιδι πολυ σοβαρη. Για μενα δηλωσεις του τυπου "τον αγαπω τον θελω διπλα μου" δεν ισχυουν σε τετοια θεματα. Εδω μπαινει η λογικη. Μιλαμε για παιδια. Και οι δυο 18.Που ζουνε ως παιδια ακομη, δηλαδη εξαρτωνται απο αλλους. Και το 3ο μελος λοιπον θα εξαρταται απο αλλους. Δε ξερω αν φανταζεσαι γαμους και οικογενεια βγαλμενα απο παραμυθι, που στο ευχομαι απο τα βαθη της καρδιας μου, αλλα οταν δεν υπαρχει οικονομικη ανεξαρτησια, τις αποφασεις τις παιρνουν οι γονεις ΣΑΣ. Υπαρχει λεμε πιθανοτητα ο φιλος σου και η οικογενεια του πως θα το αναγνωρισει το μωρο ή πως δε θα το δεχτει καν. Δεν αναφερω την ευκολη υποθεση οπου το δεχονται σας βοηθανε μεχρι να γινεται τουλαχιστον 23-24 να σταθειτε στα ποδια σας. Αυτο ειναι το ιδανικο και ειμαστε ολοι προετοιμασμενη γι'αυτο. Αλλα τι θα γινει αν δεν εχεις τη στηριξη του; ή της οικογενειας σου; κυριως το τελευταιο βασικα γιατι το παιδι δε μεγαλωνει με αγαπη. Θελει γαλα, παμπερς, κρεβατακι, γιατρο...και ευθυνη για παντα. Αν ολα αυτα λοιπον εισαι ετοιμη να τα αντιμετωπισεις, και τα καλα και τα ασχημα, και την απορριψη του και την απορριψη της οικογενειας σου αν υπαρχει, τοτε με το καλο, ειλικρινα, εχω παιδακι και ξερω. Αλλα αν νομιζεις οτι μονη σου δε θα τα καταφερεις, αν δεν εχεις υποστηριξη και αν αυτο το σκεφτεσαι μονο ρομαντικα πλασμενο και ηθικα,καλα θα κανεις να το ξανασκεφτεις. Ειμαι απο τις γυναικες που θεωρουν υπευθυνη πραξη την αμβλωση αν δε κοιταμε τον εγωισμο μας αλλα και τι μπορουμε να δωσουμε σε ενα παιδι και ας ακουγομαι σκληρη σαν πετρα. Και δεν το θεωρω κανονα, αλλα οταν πραγματικα τυχαινει, μετα απο προφυλαξεις, τοτε ναι, τη θεωρω επιλογη. Ευχομαι να ειναι ολοι μα ολοι κοντα σου και να εχεις αυτο που ονειρευεσαι τωρα. Σε πρωτη φαση κανε μια κουβεντα με τους δικους σου. Απλα να εισαι προετοιμασμενη για ολα.