Γενικώς, πριν τη επέμβαση, όλοι θα σας πουν ότι πρόκειται για θέμα ρουτίνας και ότι η επούλωση ολοκληρώνεται εντός τριημέρου. Προσωπικά, με θεόστραβο διάφραγμα και υπερτροφικές κόγχες, αναπνοή από το δεξί ρουθούνι και μόνο κατά 20%, μπήκα στη διαδικασία της επέμβασης και η εμπειρία μου ήταν κάκιστη. Η επούλωση ήταν αδύνατη, μετά από μία εβδομάδα πόνου, δεύτερου και τρίτου ταμποναρίσματος (λόγω αιμορραγιών), κατέληξα στο Ασκληπιείο Βούλας με ακατάσχετη αιμορραγία, που επειδή δεν μπορούσαν να τη σταματήσουν, ξαναμπήκα στο χειρουργείο ημιλυπόθυμη, χωρίς φλέβα για να περαστεί ο ορός, για καυτηρίαση προκειμένου να κλείσουν τις αρτηρίες που είχαν σακατέψει με τη σμίλευση των κογχών. Πόνος, παυσίπονα, 20 μέρες ανάρρωση, 10 κιλά κάτω -λόγω παντελούς απουσίας αίσθησης της γεύσης κι άρα ανορεξίας.Δεν ξέρω, ατυχής προφανώς η εμπειρία μου κι όχι ίσως αντιπροσωπευτική. Απλώς την παραθέτω, για να σας πω ότι μια επέμβαση είναι πάντα μια επέμβαση και πως δεν πρέπει η απόφασή της να λαμβάνεται ελαφρά τη καρδία. Ψάξτε το, μοιραστείτε τους προβληματισμούς με το γιατρό σας, ελέγξτε τους ρυθμούς επούλωσής σας και γενικά, προχωρήστε στο τελικό βήμα, μόνο αν έχετε πιστεί ότι σας είναι απολύτως απαραίτητο.
