Απο τα 18 μου ξυπνουσα με πονους στις αρθρωσεις.Οι δικοι μου δεν πιστευαν ποσο δυνατοι ειναι και εχοντας μονο 3 ρευματολογους στο νησι και με 50 την επισκεψη δεν πηγα απο μονη μου.Τα τελευταια 3 καλοκαιρια δουλευα με τους πονους και το τελευταιο δε σε ποστο σερβις που σηκωνα πολυ βαρια πραγματα ενω οι πονοι ειχαν αρχισει στους αγκωνες.Αν δεν ειχα τον φιλο μου δεν θα μπορουσα να κανω τιποτα.Με εντυνε,με πηγαινε στο μπανιο,μου εβαζζε κολωνια,μου εφτιαχνε τα μαλλια.Και επειτα ο χειμωνας χειροτερα απ αθτο για επιασε απο γναθο εως δαχτυλα του ποδιου.Τωρα παιρνω κορτιζονη με μεθοτρεξατη και μπορω να τολμαω να λεω στον εαυτο μου οτι σημερα που ξυπνησα ισως δεν ποναω πια,ισως ο πονος δεν ειναι ολη σου η ζωη