Υπερβάλλετε για τους 'ξένους γονείς'. Επειδή ζω στο ΗΒ από τα 9 μου χρόνια, όλoi/ες φίλοι/λες μου είναι από εδώ και σχεδόν όλοι/ες εκ γενετής Βρετανοί. Όσων οι γονείς είχαν την οικονομική επιφάνεια είτε έδωσαν στα παιδιά τους όλο το πόσο για την αγορά κατοικίας, είτε ένα μέρος και εγγυήθηκαν στην τράπεζα για το οικοδάνειο τους. Αλλά ακόμα και όσοι δεν έχουν χρήματα βρίσκουν τρόπους να βοηθούν τα παιδιά τους (μιλάμε πάντα για τους καλούς γονείς, όχι γι' αυτούς που ήταν πάντα κακοί). Το ότι είμαστε μια κουλτούρα όπου η παραμονή των παιδιών στο σπίτι των γονέων τους πέραν του 18ου η 21ου έτους θεωρείται τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα και δείκτης της αποτυχίας της κοινωνικής κινητικότητας (τώρα ο μέσος όρος είναι τα 30 έτη και πέφτει ανάλυση και κριτική σύννεφο) δεν σημαίνει ότι οι γονείς αδιαφορούν για τα τέκνα τους από την ενηλικίωση τους και μετά, η ότι τους συμπεριφέρονται ως να είναι πελάτες στο ενεχυροδανειστήριο. Αυτό που είναι γενικώς άγνωστο είναι το να μένουν τα παιδιά δίπλα στους γονείς. Κανένας δεν επιθυμεί κάτι τέτοιο, πρώτοι και καλύτεροι οι γονείς. Ακούω πολύ συχνά κλισέ για το πόσο φονκτιοναλιστές είναι οι Βόρειο-Ευρωπαίοι γονείς αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα.