Βρε, Κουρασμένη, για εμένα το πρόβλημα δεν φτάνει καν να είναι οι αντίθετοι χαρακτήρες σας. Επειδή λέγοντας κάτι τέτοιο έχω την εντύπωση πως προτρέχουμε χωρίς λόγο προς το παρόν. Το μεγάλο πρόβλημα - που βγάζει μάτι - είναι ότι ο ένας δεν ξέρει τί θέλει ο άλλος. Αν το ξέρατε, το είχατε συζητήσει και καταλήξει πώς βλέπει ο ένας την σχέση σας σε συνάρτηση με τη ζωή του και πώς ο άλλος σε συνάρτηση με τη δική του, όλα θα αποκτούσαν την σωστή τους διάσταση στο μυαλό σου. - Τί θέλεις, Μπάμπη μου, από τη ζωή μας; Να συνεχίσουμε έτσι; Για πόσο; Και μετά τί; H οικογένειά σου πόσο θα συνεχίζει να εξαρτάται από εσένα; Πάντα; - Τί θέλεις, Κικίτσα μου, εσύ από την δική μας κοινή ζωή; Nα συγκατοικήσουμε; Πού; Και πώς; Και με τί λεφτά; Παντρεμένοι ή όχι; Με δουλειές ή χωρίς; Ποιά έξοδα θα βγαίνουν για την οικογένειά μου από τον κορβανά;Λόγια σταράτα και να τα εννοούμε.Απαντάτε αμφότεροι - γίνεται μια διεξοδική συζήτηση - και έτσι κρίνεις έπειτα αν οι επιθυμίες σου ταιριάζουν με τις δικές του και παίρνεις τις αποφάσεις σου. Αυτό έπρεπε να έχει γίνει εδώ και πολύ πολύ καιρό, αλλά είχες χρόνια για χάσιμο μάλλον...Αυτή την στιγμή, μέσα στο γράμμα σου επικρατεί κυκεώνας. Μας περιγράφεις τους χαρακτήρες σας που λες ότι είναι αντίθετοι (ε, και; Πού συνεισφέρει αυτό; Εσείς διαλέξατε ο ένας τον άλλον για αυτόν τον χαρακτήρα - προφανώς επειδή σας άρεσε!). Συγγενικά πρόσωπα πετάγονται από το πουθενά (όλοι μαζί την έχετε την σχέση; Τί μας τους αναφέρεις;). Σε κάποια φάση μας λες ότι ο σύντροφός σου επηρεάζεται από την οικογένειά του και εξαρτάται από αυτήν για τα πάντα - ή μάλλον αλληλεξαρτώνται γιατί αυτός συμβάλλει οικονομικά(;) από ό, τι κατάλαβα - (ΟΧΤΩ ΧΡΟΝΙΑ είστε μαζί, τώρα τα ανακάλυψες αυτά;). Σκόρπια λόγια του ενός και του άλλου από εδώ και από εκεί διανθίζουν το κείμενο. Στο τέλος αναρωτιέσαι αν όλα όσα ζητάς είναι αυτονόητα. Αυτός ο κυκεώνας όντως αντικατοπτρίζει την σκέψη σου και ο λόγος είναι πως δεν τα έχετε ωραία μιλημένα. Ούτε εσύ θα έβγαζες άκρη από αυτό το γράμμα.Λοιπόν, κουρασμένη, μπορεί να είναι αυτονόητα όσα ζητάς. Μπορεί και όχι. Αλλά είναι αδιάφορο και στη μία και στην άλλη περίπτωση. Ό, τι και να ζητάς (αυτονόητο ή μη), πρέπει να το κατανοείς πρώτα, να το επεξεργάζεσαι έπειτα, και στην συνέχεια ΝΑ ΤΟ ΖΗΤΑΣ από τον άλλον. Ό, τι ζητάς πρέπει ΝΑ ΤΟ ΖΗΤΑΣ - από την αρχή. Όχι στο τέλος. Ωστόσο, κάλλιο αργά παρά ποτέ. Με τον φίλο σου, είτε ταιριάζετε είτε όχι, μάλλον δεν επικοινωνείτε ουσιαστικά. Και το γεγονός ότι λατρεύεστε - έτσι κάπως αφηρημένα - δεν ξέρω σε τί σε βοηθάει. Και αν σου επαρκεί. Εσύ ξέρεις.Αν, τώρα, η σχέση σας άλλαξε εντελώς μόλις σταματήσατε τις σπουδές, και πια δεν σε ικανοποιεί ενώ πρωτύτερα σε γέμιζε, σημαίνει ότι δεν προοριζόταν για πάντα. Μεταλλάχθηκε σε κάτι άλλο που τώρα ίσως να μην αναγνωρίζεις καν (δεν έχει σημασία πού οφείλεται αυτό). Σε αυτή την περίπτωση, η γνώμη μου είναι να μη μείνεις να κοιτάς το πτώμα της προγενέστερης σχέσης σας και να μην τρέφεις αυταπάτες ότι θα ξαναζωντανέψει εκείνη η πάλαι ποτέ κατάσταση νεανικού έρωτα που ζήσατε. Προχώρα μπροστά ανελέητα. Η ζωή η ίδια έτρεξε πιο γρήγορα, σε πρόλαβε και σε άφησε πίσω. Σήκω και ξεκίνα.
