Νο.1Ποτέ δεν συνηθίζουμε στην ιδέα κατά τη γνώμη μας εκτός όταν γεράσουμε, αρρωστήσουμε και ο θανατος αρχίζει να μοιάζει σαν μια παρηγοριά. Έχω βιώσει 3 φορές πολύ έντονα το σοκ που περιγράφεις. Αφού ξεπέρασα με κόπο τον πόνο της απώλειας μετά ήρθε το σοκ. Αρχίζεις να αναρωτιέσαι και για το νοημα της ζωής. Πχ πολλοί λένε έρχεσαι στη ζωή για να κάνεις παιδιά. ''Ναι αλλά γιατί να κάνεις αφού κ αυτά θα πεθάνουνε τελικά; '' αναρωτιόμουν. Το αυτό ισχύει και για τα δημιουργήματά μας. Το καλύτερο που μπορούμε όλοι να κάνουμε είναι να ζούμε τη ζωή μας όσο πιο όμορφα μπορούμε και να κάνουμε πάντα αυτά που μας ευχαριστούν χωρίς να καταπιεζόμαστε από πρέπει στο μέτρο του δυνατού γιατί δεύτερη ευκαιρία *μπορεί και* να μην έχουμε!Κανείς δεν ξέρει τι συμβαίνει μετά τη ζωή. Στη χειρότερη των περιπτώσεων δηλαδή στην περίπτωση που υπάρχει ανυπαρξία, το παρήγορο είναι ότι δεν θα μας ενδιαφέρει πια τι συμβαίνει!