Το σεξουαλικό πάθος ή αλλιώς η σεξουαλική επιθυμία (ο καθένας το ονομάζει όπως θέλει και όπως το βιώνει - στον παρονομαστή εννοούμε το ίδιο πράγμα στις διαστάσεις που το βλέπει ο καθένας) δεν ξέρω αν μειώνεται με τα χρόνια εξαιτίας αυστηρά βιολογικών παραγόντων. Στον εαυτό μου τουλάχιστον δεν έχω παρατηρήσει τέτοιου είδους αλλαγή. Παρότι είμαι σχετικά νέα για να γνωρίζω από καθαρά προσωπική πείρα, αρνούμαι πως πρέπει να περιμένω να το ζήσω πρώτα εγώ στο σώμα μου, στο πετσί μου κατά το κοινώς λεγόμενο, προκειμένου να διαμορφώσω άποψη (και η παρατήρηση και οι συζητήσεις και οι ανάλογες συμπεριφορές από τρίτους αποτελούν επίσης σπουδαία πηγή άντλησης δεδομένων και συμπερασμάτων). Το θλιβερό από τη δική μου οπτική είναι το σεξουαλικό πάθος να μειώνεται για εξωγενείς λόγους. Και το χαρακτηρίζω θλιβερό όχι γιατί από μόνο του είναι τίποτα φοβερό απαραίτητα ή προς κατάθλιψη, αλλά επειδή το σεξουαλικό πάθος - όταν υπάρχει και παραμένει - οπωσδήποτε κι αυτό με την σειρά του αποτελεί παράγοντα καλής επικοινωνίας και επαφής του ζευγαριού και συμβάλλει στην συνοχή του. Το καλό σεξ, η ερωτική χημεία, η ερωτική σπίθα, η σεξουαλική ιστορία και συνέχεια ενός ζευγαριού συνιστούν μία βασική ποιότητα, ανάμεσα σε άλλες, που το δένει και το συγκροτεί ως ΕΡΩΤΙΚΟ ζευγάρι. Όταν ο έρωτας είναι η συνεκτική ύλη της σχέσης και όταν έρωτας για το άτομο περιλαμβάνει μεταξύ άλλων απαραιτήτως και σεξουαλική αρμονία ή ένταση ή ό, τι άλλο σημαίνει αυτό για τον καθένα εξατομικευμένα, τότε τί συζητάμε; Όταν χαθεί ή φθίνει το σεξ ή έστω εκείνα τα στοιχεία του, που για το κάθε άτομο ξεχωριστά και διαφορετικά θεμελιώνουν το αίσθημα του έρωτα, χάνεται ή φθίνει αντίστοιχα και ο πυρήνας της σχέσης τους ως ερωτικό ζευγάρι. Βεβαίως, σε αυτές τις περιπτώσεις μπορεί κάλλιστα να εξακολουθούν να είναι μια χαρά συνοδοιπόροι, σύντροφοι, φίλοι, σύζυγοι, σύμμαχοι, μόνο που ως ερωτικό ζευγάρι έχουν υποβιβαστεί πια γιατί τότε δεν είναι πια ακριβώς αυτό. Έχουν μετουσιώσει την σχέση τους σε κάτι άλλο που ναι, θα υπάρχει ερωτισμός, αλλά σε υποτυπώδη μορφή συγκριτικά με την προγενέστερη κατάστασή τους. Αν τώρα στην προσωπική τους αποτίμηση για την πορεία της σχέσης τους, όσον αφορά όσα έχασαν στο μεγάλο της διάστημα σε συνάρτηση με όσα κέρδισαν είναι ενδόμυχα ευχαριστημένοι με το αποτέλεσμα, τότε καλώς δέχθηκαν την αλλαγή χωρίς πολλά πολλά, καθότι τελικά πέτυχαν μια σαφώς καλή διαδρομή με καλή έκβαση παρά τις ουσιαστικές δυσκολίες και ελλείψεις. Η κουβέντα λοιπόν παίρνει τώρα αναπόφευκτα μια συγκεκριμένη τροπή. Σε αντίστοιχη περίπτωση, αν και όταν έρθει εκείνη η ώρα, καλείται κανείς να λάβει την απόφαση αν θα συμβιβασθεί με αυτή την απώλεια ή αν θα αναζητήσει/διεκδικήσει σθεναρά για τον εαυτό του το δικαίωμα στην σεξουαλική ικανοποίηση - με όποιον δρόμο εκείνος κρίνει καλύτερο, και φυσικά στην ανάγκη διαλύοντας την (όποια πλέον) σταθερή σχέση του. Όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων. Και επειδή τις προτεραιότητές μας τις κυνηγάμε, είναι καλό πρώτα από όλα να τις συνειδητοποιούμε πριν να είναι αργά. Επομένως κατ' εμέ το ζήτημα καταλήγει να συνοψίζεται στο εξής. Από όσους προφανώς δεν βρίσκονται σε μεσήλικη φάση ακόμα ώστε να ξέρουν με βεβαιότητα αν μειώνεται βιολογικά η ερωτική τους επιθυμία, ποιός πιστεύει βαθιά μέσα του, ποιός έχει πεισθεί, ότι στην πορεία του χρόνου που θα διανύσει με τον σύντροφό του πιθανόν και να αξίζει να θυσιάσει αυτό το κομμάτι (γιατί αν δεν οφείλεται σε βιολογικούς λόγους, περί θυσίας πρόκειται) με ό, τι αυτή η θυσία θα συνεπάγεται στην πράξη για το είδος και την συνέχιση της σχέσης τους, προκειμένου να διασωθούν άλλα κομμάτια της; Ποιός πιστεύει ότι, ζυγίζοντας τα υπέρ και τα κατά, έτσι θα είναι ευχαριστημένος από την σχέση του μετά από πολλά χρόνια μαζί; Ποιός πιστεύει ότι με την επιλογή να διαγράψει αυτή την παράμετρο θα είναι ευχαριστημένος από τον εαυτό του πάνω από όλα; Kαι, τέλος, ποιός φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ; lolThanks toso oso for the absolute compliment.