Αυτό που λες, Συννεφιά, αναρωτιέμαι γιατί δεν το συνειδητοποιούν όλοι αυτοί που εξιδανικεύουν συνεχώς το παρελθόν. Η υπομονή και η διαλλακτικότητα είναι μεγάλες αρετές, αλλά όλοι αυτοί που λένε "Αχ, οι παλιοί δεν τα παρατούσαν με το παραμικρό!" και άλλα τέτοια δεν λαμβάνουν υπόψη αυτό ακριβώς: Ότι πολλοί δεν έμεναν επειδή ήταν πιο μεγαλόθυμοι από εμάς, αλλά την ανάγκη φιλοτιμίαν ποιούντες - ειδικά οι γυναίκες!Κι ας πω κι εγώ ένα προσωπικό: Πρόσφατα κίνησα διαδικασίες διαζυγίου, έπειτα από αρκετά μικρό χρονικό διάστημα γάμου. Οι δικοί μου άρχισαν σιγά σιγά να το λένε σε συγγενείς και φίλους, και οι αντιδράσεις είχαν πολλή πλάκα!Αντί για τα αναμενόμενα "Να το ξανασκεφτεί! Μη χαλάσει το σπίτι της!" ή έστω ένα "Αχ, κρίμα!", άκουσαν τα ακριβώς αντίθετα. Ειδικά πολλές γυναίκες 50-70 χρονών είχαν αντιδράσεις του στιλ "Μπράβο! Όχι σαν εμένα που κατάπια τόσα!", "Αχ κι εγώ έπρεπε να το είχα κάνει από τον πρώτο μήνα!" κλπ. Σοβαρά, μιλάω για ομαδικό κύμα ενθουσιασμού (αρχή ΛενΦού, αλλά ειλικρινά μιλάω για πολλές & άσχετες μεταξύ τους περιπτώσεις)! Δεν ρωτούσαν καν γιατί το έκανα, τους βγήκε αυτόματη αντίδραση να επικροτήσουν την επιλογή που οι ίδιες είχαν άλλοτε αναγκαστεί να απορρίψουν εξ ανάγκης.Δεν είναι καλύτερα τώρα, που όταν μένει μαζί το ζευγάρι είναι πιθανότερο να το κάνουν επειδή όντως το θέλουν;