Αν πραγματικά τον ήθελε θα έμενε μαζί του. Δεν θα χώριζε. Ούτε θα σκεφτόταν όλα αυτά τα άσχημα που σκέφτεται γι' αυτόν. Η περίπτωση της #4 δεν είναι αυτό που περιγράφεις 23vs. Η #4 ήταν υπό την επιρροή ενός χειριστικού και εξαρτημένου ανθρώπου ο οποίος συνεχίζει να επιμένει επειδή ο ίδιος αρνείται να παραδεχτεί ότι η σχέση έχει τελειώσει χρόνια τώρα και εκμεταλλεύεται (κατά κάποιο τρόπο) την ενοχική της φύση. Και αυτό την κράτησε δέσμια για ένα χρονικό διάστημα. Αλλά αυτά δεν κρατάνε πολύ τελικά.Επίσης διαφωνώ με αυτό που λες για τους γονείς μας και τους γάμους τους. Οι γάμοι των ανθρώπων των προηγούμενων γενεών (60s, 70s κλπ) δεν ήταν καθόλου πιο πετυχημένοι. Αντιθέτως θα έλεγα. Οι εξαρτήσεις και οι ισορροπίες ήταν διαφορετικές και η νοοτροπία της τότε εποχής δεν τους άφηνε να λειτουργήσουν με άλλο τρόπο. Δεν είχαν επιλογές. Μην ξεχνάς ότι οι γυναίκες δεν εργάζονταν και πάρα πολλές δεν επιτρεπόταν να μορφωθούν (πχ. φίλη της μητέρας μου που είχε περάσει στη Νομική ο σύζυγός της δεν της επέτρεψε να σπουδάσει), οπότε ήταν 100% οικονομικά εξαρτημένες από τους συζύγους τους. Δεν νομίζω ότι μια ανειδίκευτη γυναίκα με δυο-τρία κουτσούβελα θα μπορούσε να χωρίσει, να χειραφετηθεί και να βρει και εργασία σε μια ανδροκρατούμενη Ελληνική κοινωνία που ήθελε τη γυναίκα υπό, υπηρέτρια και παραδουλεύτρα!! Άσε που το διαζύγιο θεωρούταν αποτυχία και όλοι το έτρεμαν! Κι έτσι πάρα πολλοί γάμοι της εποχής ήταν .... σαπουνόφουσκες. Έμεναν μαζί μόνο για να μην πει ο κόσμος ή επειδή δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Οκ, δεν τους βάζω όλους στο ίδιο καζάνι. Σαφώς υπήρξαν και κάποιοι που κατάφεραν να διατηρήσουν όμορφες και ισορροπημένες σχέσεις. Απλώς πιστεύω ότι αν είχαν τις όλες επιλογές της σημερινής εποχής, ενδεχομένως να έπαιρναν αλλιώς τις αποφάσεις τους.