#1. Σε γενικές γραμμές συμφωνώ με την Α'μπα αλλά θα ήθελα να πω και κάτι ακόμα. Επειδή πιστεύω (κι ας μην είμαι ψυχολόγος) ότι η οικογένεια συμβάλλει τα μέγιστα στη διαμόρφωση του χαρακτήρα ενός παιδιού, ενός χαρακτήρα μέρος του οποίου (ανάλογα την προσπάθεια του καθένα για εξέλιξη) κουβαλά σε όλη την ενήλικη ζωή του, δεν θα ήταν κακή ιδέα να συζητήσεις με κάποιο ψυχολόγο ή παιδοψυχολόγο όταν έρθει η ώρα η καλή. Και συ θα πάρεις πληροφορίες που θα σε καθησυχάσουν αλλά το κυριότερο θα βρεις ένα μπούσουλα που θα δέσει με την γεμάτη αγάπη ιδιοσυγκρασία σου για να δώσεις τα καλύτερα όταν και εάν γίνεις μανούλα. Το λέω "μπούσουλα" γιατί κάθε παιδί είναι ξεχωριστό αλλά υπάρχουν βασικοί κανόνες για μια σταθερή βάση που ισχύει για όλα τα παιδιά του κόσμου. Άλλωστε πολλοί δεν λένε πως εκτός από το ένστικτο καλό θα ήταν οι γονείς να εκπαιδεύονταν με κάποιο τρόπο πριν ακόμα γίνουν γονείς? Ακούγεσαι άνθρωπος με αγαπησιάριση φύση αλλά ένα μέρος αυτού δηλώνει γυναίκα που μάλλον θα κουβαλά ένα μικρό κομμάτι από το κοριτσάκι εκείνο,που έμεινε με το παράπονο, αφού δεν πήρε την αγάπη από τον μόνο πρόσωπο στον κόσμο που δεν θα έπρεπε να τη ζητήσει. Μη φοβάσαι λοιπόν! Αρκεί να το θέλεις υπάρχουν λύσεις σχεδόν για όλα.